กลอน (แต่งเอง)
บนถนนหนทางสร้างชีวิต ใครลิขิตให้เผชิญแต่ขวากหนาม
เดินคนเดียวเหลียวมองฟ้าทาสีคราม เกิดคำถามในจิตคิดระแวง
หรือตัวเราทำกรรมหนักมามากล้น แม้คนรักเพียงสักคนยังหน่ายแหนง
ฉันทำผิดหรือใจเธอคิดเปลี่ยนแปลง ใยฟ้าแกล้งเล่นกลคนเดินดิน
หันมองย้อนตัวเราโง่เขลานัก ทุ่มเทรักจนหมดตัวไม่เหลือสิ้น
เสียทั้งใจทุกข์ทั้งกายวายชีวิน อยากดับสิ้นลมหายใจวายชีวา
ตื่นเถิดหนาจงลืมตาขึ้นเสียเถิด บุญได้เกิดมาเป็นคนล้นเหนือเศียร
กรรมลิขิตชีวิตคนให้วนเวียน ดั่งล้อเกวียนเปลี่ยนหมุนหนุนชะตา
อย่าได้นึกน้อยจิตคิดน้อยใจ หยุดร้องไห้กล่าวโทษโกรธดินฟ้า
ใครอื่นเขาเห็นเข้าจะระอา แก้ปัญหาด้วยวิถีที่ถูกทาง
หนึ่งสมองสองมือคือเท่ากัน ที่ต่างนั้นอยู่ที่ตนค้นหรือวาง
เหมือนบ้านสวยไร้คนอยุ่ดูรกร้าง พื้นที่กว้างไร้ประโยชน์จะโทษใคร
ผู้แต่ง วชิรฎา ปิติยะ
3/9/11 เวลา 16:16 น.
ความเห็น (3)
สวัสดีค่ะ
แวะมาอ่านบทกลอนในบันทึกนี้ค่ะ
เป็นบทกลอนที่ดีมากค่ะ
ได้รับข้อคิดเตือนใจจากบทกลอนนี้ค่ะ
ขอบคุณสำหรับบันทึกนี้นะคะ
ขอบคุณค่ะ^^
ขอบคุณเช่นกันนะคะ ต้นเฟิร์น
ที่เข้ามาติชม ^^
ไม่สวย แต่รัคจิง
เพราะมาก