ในเขตรั้วสีบลู

สนิทสนมเหมือนญาติมิตร

นับตั้งแต่เดือน สิงหาคม 2527 เป็นต้นมา ผมก็ได้ย้ายนิวาศสถานที่ทำงานมาอยู่ที่มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี บ้านหลังใหญ่ที่อบอุ่นและมีความสุขมาก                ถ้าพูดถึงความประทับใจของผม แม้ว่ายังไม่ถึงวัยเกษียณอายุ แต่ผมก็รู้สึกว่าความหลังและปัจจุบันในรั้วสีบลูแห่งนี้ของผม มีความสุขมาก มีความสุขท่ามกลางความเอื้ออาทร ความจริงใจ รู้สึกประหนึ่งได้อยู่ท่ามกลางเครือญาติ สิ่งที่พิสูจนความจริงข้อนี้ได้ประการหนึ่งคือ การติดต่อประสานงาน  เราจะแทนตัวกันว่า “พี่” และ “น้อง”  อีกประการหนึ่งเมื่อมีงานการกุศลต่างๆ ไม่ว่า
จะเป็นงานบวช งานแต่ง งานตาย เราก็จะเฮโลกันไปปานประหนึ่งว่าไปร่วมงานญาติสนิทเลยทีเดียว
นี่เป็นภาพประทับใจ ที่แทบไม่ต้องใช้เวลาครุ่นคิดไตร่ตรองเลย เพราะเป็นความรู้สึกประทับใจที่ท่วมท้นอยู่ในใจมาตลอด. *************************************

[นาย นวพงษ์ เพ็ชรอุไร]

ย่อหน้าที่ผ่านมาได้แสดงความรู้สึกประทับใจในการดำเนินชีวิตในมหาวิทยาลัยแล้ว

แต่ก็มีความรู้สึกกังวลต่อสถานการณ์ภาคใต้ที่ได้รับทราบข่าวสารอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ไม่อยากให้เป็นเป้าหมายของการก่อสถานการณ์ จึงต้องอยู่อย่างต้องระมัดระวังตัว ชีวิตประจำวันจึงมีเพียงในรั้วมหาวิทยาลัย กับบ้านที่พักเท่านั้น ไม่เฉพาะแต่ตนเอง แม้แต่ครอบครัวก็พลอยได้รับผลกระทบไปด้วย

ลูกชาย แม่บ้าน ต่างก็งดเว้นการได้ไปพักผ่อนหย่อนใจหรือการออกไปจำจ่ายซื้อของในพื้นที่อย่างที่เคยได้ปฏิบัติอย่างปกติ นานๆครั้งก็จะไปพักผ่อนนอกพื้นที่สักครั้งหนึ่ง นี่ก็เป็นความรู้สึกไม่ประทับใจประการหนึ่งของคนในพื้นที่นี้