ตุ๊กตาหมาขี้ไคลกับลูกสาวคนเล็ก
เรื่องของลูกสาว :
ตุ๊กตาหมาขี้ไคลกับลูกสาวคนเล็ก
ซ้ายมือ คือ "หมาขี้ไคล" ......... ส่วนขวามือ คือ "หมาซิงโป"
(๑)
ที่ผ่านมา รายการโทรทัศน์แนววาไรตี้โชว์หลายรายการได้นำเอาดารา นักแสดง นักร้อง หรือคนดังหลายๆ คนมาเป็นแขกรับเชิญของรายการ โดยบางช่วงทางรายการก็มีการ “อำ” แขกรับเชิญ โดยการนำเอาสิ่งของที่แขกรับเชิญคนนั้นชอบหรือโปรดปรานมาโชว์กลางรายการด้วย เช่น ตุ๊กตาเก่าๆ ผ้าเช็ดหน้า ผ้าขนหนูเก่า เสื้อผ้า ชุดนอน หมอน และอื่นๆ อีกหลายอย่าง ทำให้แขกรับเชิญนั้นๆ เกิดอาการเขินอาย และพลอยทำให้ผู้ชมทางบ้านได้รับความบันเทิงหรรษาตามไปด้วย
ผมเคยได้ชมรายการลักษณะนี้มาหลายครั้ง แต่ละครั้งก็มองเห็นความน่ารักและความผูกพันของแขกรับเชิญที่มีความผูกพันกับสิ่งของนั้นๆ ราวกับมันมีคุณค่ามากมายมหาศาล ดูทีไรผมก็อมยิ้มอย่างอารมณ์ดีทุกที
แต่ในขณะเดียวกันผมก็อดที่จะตั้งคำถามไม่ได้ว่า......
“ทำไมคนนี้ถึงติด(สิ่งของ)ของชิ้นนั้นมากขนาดนี้?”
“หากของชิ้นนั้นหายหรือผุพังลงไปแล้ว เขาจะเป็นอย่างไรบ้างหนอ?”
ผมไม่เคยติดสิ่งของใดๆ มาก่อน เลยไม่เคยเข้าใจถึงความรู้สึกของคนที่มีอาการ “ติดสิ่งของ” อย่างลึกซึ้งมากนัก
จวบจนกระทั่งเมื่อมันเกิดขึ้นกับ “ลูกสาวคนเล็ก” ของผมแล้ว ผมถึงได้เข้าใจถึงความรู้สึกนั้นได้อย่างลึกซึ้งที่สุด
(๒)
ลูกสาวคนเล็กของผม เธอชื่อว่า “น้องแพรวพราว” (ด.ญ.สิริฐิติยา ศรีดารัตน์) ตอนนี้อายุ 3 ขวบกว่าๆ กำลังเรียนอยู่ชั้นอนุบาล 1 ของศูนย์เด็กเล็กประจำตำบล อยู่ในช่วงวัยที่กำลังซนอย่างสุดๆ เลยทีเดียว
เธอเป็นเด็กที่มีความห้าวอยู่ในตัวคล้ายเด็กผู้ชาย แข็งแรงและตัวโตกว่าเด็กคนอื่นๆ ที่อยู่ในวัยเดียวกัน ชอบร้องเพลง ชอบเต้น ชอบเล่นชกมวย ชอบทำการบ้านมาก ชอบไหว้พระและสวดมนตร์ก่อนนอน ปลุกง่าย ไม่ขี้เซา แต่ขี้งอนนิดๆ
ปีที่แล้ว ตอนเธออายุ 2 ขวบ ผมนำเธอไปเข้าเรียนที่ศูนย์เด็กเล็กประจำตำบล เธอร้องไห้กระจองอแง จะหนีกลับบ้านเอาดื้อๆ กว่าจะกล่อมเธอให้อยู่กับครูได้ ก็ใช้เวลาตั้งนาน พอตอนเย็นกลับไปถึงบ้าน ก็มีรอยฟกช้ำที่เกิดจากการถูกพื่อนร่วมห้อง “กัด” อยู่ที่แขนของเธออีกต่างหาก เรียกว่าได้รอยจารึกตั้งแต่วันแรกของการไปโรงเรียนเลยทีเดียว
ไม่นานหลังจากนั้น ครูก็พากันบ่นให้แม่ยายของผมฟังว่า “น้องแพรวพราวช่างร้ายเหลือทน หากเป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ คงจะดูแลไม่ไหว คงจะต้องให้ย้ายไปเรียนที่อื่นน่ะ”
แม่ยายก็เลยนำเรื่องมาเล่าให้ผมฟังด้วยความกังวลใจ ผมฟังแม่ยายเล่าด้วยความรู้สึกขำๆ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกกังวลใจอยู่บ้างเล็กน้อย และจะต้องหาวิธีแก้ไขปัญหานี้อย่างเร่งด่วนที่สุด
ปัญหาที่เกิดกับน้องแพรวพราว ก็คือ.....วันหนึ่งเธออึใส่กางเกง พอครูเห็นก็รีบไปถอดกางเกงให้ และจะพาไปล้างทำความสะอาดที่ห้องน้ำ แต่ในขณะที่ครูกำลังแก้กางเกงให้อยู่นั้น เธอก็เอามือจับอุนจิ แล้วก็เอามาลูบที่แก้มของคุณครูด้วยความรักอย่างสุดหัวใจ....เท่านั้นแหละครับ ครูท่านนั้นก็อ้วกแตกอ้วกแตน ด้วยฝีมืออันร้ายกาจและแสบทรวงของลูกสาวคนเล็กของผมคนนี้ (คิคิคิ)
ยัง.....ยังไม่พอแค่นี้นะครับ หลายวันต่อมา ก็เกิดเรื่องลักษณะเดียวกันนี้อีกครั้ง แต่กับครูอีกคนหนึ่ง แตกต่างกันก็ตรงที่ว่า คราวนี้เธอเปลี่ยนจากแก้มของครูมาเป็นที่เรือนผมบนศีรษะของครูแทน เรียกว่าหนักกว่าเดิมอีกว่างั้นเถอะ (คิคิคิ)
ด้วยเหตุนี้เอง.....ครูที่โรงเรียนก็เลยเข็ดขยาดกับเธอไปตามๆ กัน และทำให้ต้องยื่น notice มาถึงผู้ปกครองที่บ้านอย่างที่บอกไว้ข้างต้น
เนื่องจากผมเป็นคนที่ค่อนข้างจะเข้าใจธรรมชาติของเด็กเป็นอย่างดี ผมก็เลยนั่งคุยกับเธอ ค่อยๆ บอกเธอว่าอย่างนั้นอย่างนี้ ซึ่งเธอก็ทำท่าเหมือนเข้าใจในสิ่งที่ผมบอกกับเธอทุกอย่าง(ทั้งๆ ที่เธอยังพูดไม่รู้เรื่องเลย)
และแล้ว....สิ่งมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้น เพราะว่านับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา น้องแพรวพราวไม่เคยมีพฤติกรรมอย่างนั้นอีกเลย เธอมีท่าทีที่เป็นมิตรกับทุกๆ คน สามารถปรับตัวและเปลี่ยนแปลงตัวเองได้อย่างดี จนในที่สุดเธอก็กลายเป็นเด็กดีที่คุณครูต่างก็พากันให้ความรักและความเอ็นดูมากที่สุดอย่างที่เห็นและเป็นอยู่เหมือนในปัจจุบันนี้
(๓)
ตอนที่น้องแพรวพราว อายุ 1 ขวบ มีคนนำตุ๊กตาหมาน้อยน่ารักๆ มามอบให้กับเธอ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นที่ถูกอกถูกใจเธอมาก สังเกตได้จากการหัวเราะอย่างไม่หยุดหย่อนและการกอดตุ๊กตาหมาน้อยแบบไม่ยอมวางของเธอ และนี่คือจุดเริ่มต้นของการ “ติดตุ๊กตาหมาน้อย” ของเธอ
หลังจากได้ตุ๊กตาหมาน้อยตัวนั้นมาแล้ว ไม่ว่าเธอจะเดิน จะนั่ง หรือนอน เธอก็จะกำตุ๊กตาหมาน้อยตัวนั้นเอาไว้แน่น ขนาดนอนหลับตอนดึกๆ เธอยังละเมอหามันอยู่เลย แม้เมื่อตอนไปโรงเรียนเธอก็จะเอามันไปเรียนหนังสือด้วย
ตอนแรกๆ ตุ๊กตาหมาน้อยตัวนั้น ก็อยู่ในสภาพใหม่และดูน่ารักน่าเอ็นดูอยู่หรอกนะครับ แต่พอนานๆ ไป สีก็เริ่มจางลง และกลายสภาพเป็น “หมาขี้ไคล” ไปในที่สุด
วันหนึ่ง....อยู่ๆ ตุ๊กตาหมาขี้ไคลตัวนั้น ก็หายไปเฉยๆ หาจนทั่วก็ไม่พบ ถามใครก็ไม่มีใครเห็น
ผลที่เกิดขึ้น ก็คือ....เจ้าแพรวพราวร้องไห้จนตาบวมเป่ง ตั้งแต่เที่ยงวันยันตีสอง ร้องไห้จนน้ำตาแห้งหมดบ่อ กล่อมหรือปลอบอย่างไรก็ไม่ได้ผล ไปซื้อตุ๊กตาอันใหม่มาให้ก็ไม่เอา เดือดร้อนกันทั้งครอบครัว ทำให้ผมกับภรรยาถึงกับตาโหล่และอ่อนเพลียเพราะอดหลับอดนอนเกือบทั้งคืน
รุ่งเช้าของอีกวัน.....สมาชิกในครอบครัวและเพื่อนบ้านอีกหลายครอบครัวพากันสแกนพื้นที่ภายในซอยอย่างละเอียดยิบเพื่อค้นหาตุ๊กตาหมาขี้ไคลตัวนั้นเป็นครั้งสุดท้าย เผื่อว่าบางทีอาจจะเจอมันอยู่ที่ไหนสักแห่ง
แล้วความโชคดีก็เกิดขึ้น....เนื่องจากแม่ยายไปพบเจ้าตุ๊กตาหมาขี้ไคลตัวนั้นอยู่ในที่นอนของลูกหมาน้อยของเพื่อนบ้านคนหนึ่ง ในสภาพมอมแมมจนแทบจะจำไม่ได้ เข้าใจว่ามันคงจะคาบตุ๊กตาหมาขี้ไคลตัวนั้นไปเล่นและถือโอกาสยึดเป็นสมบัติส่วนตัวเสียเลย คิคิคิ
แม่ยายของผมรีบนำตุ๊กตาหมาขี้ไคลตัวนั้นไปซักและทำความสะอาดอย่างเร่งด่วน ท่ามกลางความยินดีปรีดาของผู้คนทั้งซอย.....และงานนี้คนที่ดีใจมากที่สุดเลย ก็คือ ลูกสาวคนเล็กของผมนั่นเอง
จากนั้นเหตุการณ์ต่างๆ ก็เข้าสู่ภาวะปกติ....หลังจากที่เสียอกเสียใจและร้องไห้มายาวนานหลายชั่วโมง พอถึงตอนนี้เจ้าแพรวพราวก็กลับมามีความสุขและมีชีวิตชีวาอย่างเดิมอีกครั้ง
นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา พวกเราก็เลยเข้าใจถึงอาการ “ติดตุ๊กตาขี้ไคล” ของเจ้าแพรวพราวได้อย่างลึกซึ้งแจ่มแจ้ง และช่วยกันดูแลตุ๊กตาหมาขี้ไคลตัวนั้นอย่างดีที่สุด เพื่อไม่ให้ถูกหมาตัวไหนคาบไปอีก 555
(๔)
เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว “น้องสาวที่แสนดี” ของผมที่เดินทางไปใช้ชีวิตอยู่ที่สิงคโปร์กว่า 10 ปี ได้เดินทางมาเยี่ยมบ้านที่เชียงใหม่ แล้วได้ถือโอกาสนี้แวะมาเยี่ยมผมกับหลานๆ ที่บ้านแม่ตาดด้วย
น้องสาวของผมเธอซื้อตุ๊กตาหมาน้อยมาฝากหลานๆ ด้วย คนพี่(น้องเพียงพอ)ดีใจพอประมาณ แต่เจ้าแพรวพราวนี่ซิ ดีใจอย่างสุดๆ และกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจอยู่ตั้งนาน เนื่องจากน้าสาวซื้อของฝากถูกใจมาให้นั่นเอง
เจ้าแพรวพราว ตั้งชื่อให้ตุ๊กตาหมาน้อยตัวใหม่ว่า “หมาซิงโป”(มาจากคำว่า....หมาสิงคโปร์ นั่นเอง) และกลายเป็นตุ๊กตาสุดโปรดตัวใหม่ของเธอเคียงคู่กับ “ตุ๊กตาหมาขี้ไคล” ตัวเดิม
จากเดิม....เวลาเธอไปไหนมาไหน ไม่ว่าจะนั่ง หรือนอน เธอก็จะหิ้ว “หมาขี้ไคล” ไปเพียงตัวเดียว
แต่ตอนนี้เธอมี “หมาซิงโป” เพิ่มขึ้นมาอีกตัว เวลานอนก็เลยนอนกอดทั้งสองตัว ไปไหนมาไหน ก็หิ้วไปทั้งสองตัวพร้อมกัน.....เห็นแล้วก็น่ารักและรู้สึกมีความสุขไปกับเธอด้วยตลอดเวลา
ตอนแรกๆ ผมก็รู้สึกสงสารเจ้า “หมาขี้ไคล” นะครับ เพราะเกรงว่าจะถูกเจ้า “หมาซิงโป” แย่งความรักจากมันไปจนหมดสิ้น จนอาจจะทำให้นายน้อยของมันเลิกรักและโยนมันทิ้งลงไปในถังขยะเสียก็ได้
แต่ก็คาดผิดนะครับ ด้วยว่า.....แม้ว่าน้องแพรพราวจะแบ่งปันความรักให้กับ “หมาซิงโป” ด้วยก็จริง หากแต่ความรักและความผูกพันที่เธอมีต่อ “หมาขี้ไคล”ตัวเดิม ก็ไม่ได้ลดน้อยถอยลงไปแต่อย่างใดเลย
เจ้า “หมาขี้ไคล” ก็เลยยังเป็นตุ๊กตาตัวโปรดของเธอ และในขณะเดียวกันก็ยังต้องทำงานหนักอยู่เช่นเดิม.....ไม่เปลี่ยนแปลง
ความรักของลูกสาวคนเล็กของผมที่มีต่อ “หมาขี้ไคล” ของเธอ ก็เลยเป็นความรักและความผูกพันอมตะ ที่ไม่อาจจะพรากออกจากกันได้เลย
รัก......ไม่ยอมเปลี่ยนแปลง.....เลยจริงๆ
แล้วเพื่อนๆ ละครับ....มีใครเป็นเหมือนน้องแพรวพราวบ้างไหมเอ่ย?
น้องแพรวพราวกอดตุ๊กตาหมาน้อยของเธอไว้แน่นแม้ในยามหลับไหล
มีความสุขและอบอุ่นทั้งคนและหมาน้อย
ดูเหมือนหมาน้อยจะตื่นนอนแล้วน่ะ ตาใสแจ๋วเชียว แต่เจ้านายยังหลับอยู่
นี่แหละ "น้องแพรวพราว"...เจ้าวายร้ายตัวน้อยของผม
เพลง " รัก....ไม่ยอมเปลี่ยนแปลง"
ร้องโดย "ติ๊ก ชีโร่"
ความเห็น (25)
น่าประทับใจการสังเกตคุณพ่อ ผ่านพัฒนาการลูกสาว
เป็นบันทึกค่อนข้างยาว..ทำเป็นสองตอนจบได้เลยนะคะ
สะดุดความคิดเรื่อง ติดของ--ยึดติด สะเทือนถึงภายในตัวเองเลยคะ
รัก......ไม่ยอมเปลี่ยนแปลง
รักนี้...บริสุทธิ์ น่ารักดีนะครับ
สวัสดีค่ะคุณอักขณิช
เข้าใจค่ะของรักของหวง รักไม่ยอมเปลี่ยนแปลง น้องเขามีความสุขก็โอเคค่ะ
หลานสาวที่บ้านตอนเด็กๆติดผ้าเช็ดตัวเก่าๆ กัดชายผ้าไปด้วย โตมาหน่อยก็ไม่ติดแล้วค่ะ
ลูกสาวน่ารักมากค่ะ
อ่านเพลินจังค่ะ..ขอบคุณคุณพ่อนักบันทึกที่เป็นกำลังใจให้ลูกสาว เพื่อเติบโตขึ้นอย่างอบอุ่น..
...สวัสดีค่ะ..คุณ อักขณิช ศรีดารัตน์...ยายธี..มีเหลนคนหนึ่ง..ชื่อ."จั๊บ"..ตุ๊กตาผ้า..ที่จั๊บกอด..อยู่ประจำ.."ชื่อ ไอ้เหม็น"..เจ้าค่ะ..และตอนนี้..ยายธี..ก็..ติด..ตุ๊กตาผ้า.."ควาย"..ได้ซื้อมาจากสนามบินที่เมืองไทยมาฝาก.."ตา"..ตา ตาย..ตอนนี้..เลย..กอด"ควาย"แทน..อ้ะไม่ว่าเด็ก หนุ่ม สาว หรือ คนชรา..ความรักและความผูกพัน..กับตัวตนและความเป็นเจ้าของ..คงเป็นไปโดยธรรมชาติ..และสัญชาติญาณเพียงแต่ว่า..เราคงต้องช่วยกัน "เข้าใจ" กับ "ความเป็น.".ของความรู้สึกนี้เท่านั้น....(ยายธีแอบคิด..อิอิ)
แวะมาฟัง และชมความน่ารักของหลานๆตัวน้อยด้วยคน อ่านไปอมยิ้มไป เป็นความสุขของคุณลูก หรือของคุณพ่อกันแน่น้อ ฮ่าๆๆๆ
ส่วนตัวแล้วผมก็มีสิ่งของที่ติดเหมือนกันครับ คือผ้าห่ม ห่มมา 10 กว่าปีจนมันขาดรุ่งริ่งหมดแล้ว จนมาตัดใจพับเก็บก็ตอนเมียบอกว่ามันเหมือนผ้าขี้ริ้วขึ้นทุกวันก็ยังห่มอยู่ได้ ฮ่าๆๆๆ
-สวัสดีครับ..
-ส่วนตั๋วผมกับอ้ายสองคน..ติดกลิ่นของแม่ ครับ 5555
-จ๋ำได้ว่าสมัยก่อนแม่ออกไปเก็บใบต๋อง...ต๋อนเช้า ๆ
-ผมสองคนตื่นขึ้นมาบ่หันแม่...แต่โชคยังดีที่มีเสื้อแม่อยู่ กะเลยเก็บมาดม ๆๆ ครับ555
-โดยสรุปกะคือว่า "น่าจะได้กลิ่นแม่แล้วอบอุ่นเหมือนมีแม่อยู่ตวยน่ะครับ"555
-กึ๊ดเติงหาแม่....ขนาด....
-น้องแพรวพราว กะคงมีความรู้สึกแบบนี้เหมือนกั๋นนะครับ....
-ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ดี ครับ..
สวัสดีครับ คุณหมอแต้ CMUpal
ขอบคุณมากๆ ครับ ที่กรุณาเข้ามาให้กำลังใจเป็นคนแรกเหมือนเช่นเคย คิคิคิ
ตอนแรกผมก็กะว่าจะแบ่งเป็น 2 ตอนเหมือนกันนะครับ
แต่พอคิดไปคิดมา ก็เกรงว่าจะทำให้ขาดความต่อเนื่อง และรู้สึกว่า..."มันพอกะเทิน"
ก็เลยเอามาลงทั้งหมดเลยดีกว่า เพื่อนๆ จะได้อ่านอย่างเต็มที่ และไม่ต้องมีอะไรติดค้างอยู่ในหัวใจ คิคิคิ
สวัสดีครับ อาจารย์ อ.นุ
ขอบคุณมากๆ เลยครับ ที่กรุณาเข้ามาให้กำลังใจอย่างสม่ำเสมอ
ผมอยากให้อาจารย์เขียนเรื่องราวของลูกสาวมาเล่าสู่กันฟังบ้างนะครับ
คิดว่าคงจะมีเรื่องราวน่ารักๆ และน่าสนใจมากมายอย่างแน่นอนเลยนะครับ
สวัสดีครับ คุณถาวร
ดูท่าทางน้องแพรวพราวคงจะเลิกติดตุ๊กตาหมาน้อยยากนะครับ
จะเลิกได้ ก็คงจะต้องรอให้หมาเปื่อยหรือผุพังเสียก่อนนะครับ
ที่จริง....ก็เป็นเรื่องราวที่น่ารักมากๆ เลยนะครับ เพียงแต่รู้สึกแปลกใจไปบ้างเท่านั้นเอง ที่มีเธอเพียงคนเดียวที่เป็นอย่างนี้
หากมันคือชีวิตหรือเป็นความสุขของเธอ.....ก็คงจะปล่อยให้เป็นอย่างนี้ตลอดไปนะครับ
สวัสดีครับ คุณ นงนาท สนธิสุวรรณ
ขอบคุณมากๆ เลยนะครับ ที่คุณป้าใหญ่กรุณาแวะมาให้กำลังใจอย่างสม่ำเสมอ
ขอให้มีความสุขและพบเจอแต่สิ่งที่ดีๆ ตลอดเวลานะครับ
สวัสดีครับ คุณยายธี
-เห็นด้วยมากๆ เลยครับ ที่คุณยายธีบอกว่า.... "ไม่ว่าเด็ก หนุ่ม สาว หรือ คนชรา..ความรักและความผูกพัน..กับตัวตนและความเป็นเจ้าของ..คงเป็นไปโดยธรรมชาติ..และสัญชาติญาณ"
-ผมเองก็เข้าใจถึงความรู้สึกของลูกสาวเป็นอย่างดีนะครับ ก็เลยพยายามช่วยกันดูแลและรักษา "ตุ๊กตาหมาน้อย" ของเธอเอาไว้อย่างดี ราวกับเป็นสมบัติล้ำค่าชิ้นหนึ่งเลยทีเดียว
-หากมันเกิดหายไปจริงๆ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า....จิตใจของลูกสาวผมจะเป็นอย่างไรบ้างหนอ? เธอคงจะเศร้าโศกและเสียใจมากที่สุดในชีวิตเลยทีเดียวนะครับ
- สวัสดีค่ะ ขอบพระคุณมานะคะที่แวะไปทักทาย
- เมื่อตอนที่หลายชายยังเล็ก ๆ เข้าก็จะติดผ้านวมผืนเล็ก ใช้จนเปื่อย ซักทีก็หลุด
- มาปัจจุบันนี้หลานสาวก็เป็นค่ะ ติดตุ๊กตาโดเรมอน ขาดแล้วขาดอีก ซ่อมจนไม่เหลือสภาพโรมอนเลยค่ะ ตอนนี้อยู่ ป.๓ ค่ะ ยังแอบกอดนอนอยู่ค่ะ
- เป็นความน่ารักของเด็กๆ ค่ะ
สวัสดีครับ คุณพี่ Peter p.
-ดูเหมือนว่าคุณพี่จะหายไปนานหลายวันเลยนะครับ เพิ่งมารู้วันนี้เองว่าไปเที่ยวดำเนินสะดวกมา 555
-เป็นความสุขของทั้งพ่อและลูกนะครับ พ่อลูกพอๆ กัน คิคิคิ
-ที่ผ่านมา ผมไม่เคยติดสิ่งใดเลย.....แต่หลังจากแต่งงานแล้ว ผมถึงได้รู้ว่า "ผมติดเมีย" ชนิดที่เรียกว่า "ชีวิตฉันขาดเธอไม่ได้" เลยทีเดียวนะครับ 555555555555555555555
สวัสดีครับ คุณเพชรน้ำหนึ่ง
-รู้สึกดีจังเลยนะครับ ที่ "ติดกลิ่นของคุณแม่" เป็นเรื่องที่แปลกมากๆ เลยครับ
-แม้ว่าผมจะไม่เคยเป็นอย่างนี้ แต่ก็จินตนาการได้ถึงความรักอันยิ่งใหญ่และความอบอุ่นที่แม่มีต่อเรานะครับ
-แม่ยังคงดำรงอยู่ในความทรงจำของเราเสมอในทุกๆ แห่งหน และในทุกๆ กาลเวลา.....นะครับ
สวัสดีครับ คุณบังอร แก้ววิไล
ยินดีมากๆ ครับ ที่ได้รู้จัก
ขอบคุณมากๆ ที่กรุณาแวะเข้ามาเยี่ยมและทักทาย
เด็กๆ มักจะมีเรื่องราวที่น่ารักๆ ให้เราพบเห็นอยู่เสมอนะครับ
หากเราหมั่นสังเกตและเอาใจใส่อยู่เสมอ
ก็จะทำให้เรายิ้มและอารมณ์ดีตลอดทั้งวันเลยทีเดียว
สวัสดีครับ คุณอักขณิช
อยากเขียนเก็บไว้ให้เค้าอ่านตอนโตเป็นสาวเหมือนกันครับ
ตอนนี้กำลังสร้างบ้านเรียนให้เค้าอยู่ ยังไม่ค่อยลงตัวเลยครับ
ว่างๆ เรียนเชิญเข้าไปเยี่ยมเราได้ที่ http://MyLoveFamily.com นะครับ
ขอบคุณมากครับ...
สวัสดีครับ อาจารย์ อ.นุ
ผมเข้าไปดูเวบไซท์ที่อาจารย์แนะนำแล้วนะครับ
รู้สึกดีมากๆ เลยครับ มีเรื่องราวที่น่าสนใจอยู่มากมาย
รวมทั้งทำให้ผมได้ทราบว่า "บ้านเรียนสมดุลชีวิต" เป็นผลงานส่วนหนึ่งที่อาจารย์ได้สร้างสรรค์ขึ้น
หากบ้านผมอยู่ใกล้ๆ ผมจะส่งลูกๆ ไปเรียนด้วยอย่างแน่นอนครับ
ขอบคุณมากๆ เลยนะครับ
- สวัสดีค่ะ
- เขาก็รักของเขานะคะคงเป็นกับลูกคนเล็กรึเปล่าคะ
- ขณะที่พี่เขามีน้องแต่้น้องเล้กไม่มีน้องก็อยากรักน้องบ้าง
- ก็เลยรักผูกพันกับตุ๊กตา
- พอหาไม่เจอเลยร้องไห้คิดถึงของเขา
- โชคดีที่หาเจอ
- คุณพ่อก็น่ารัก เข้าใจลูกดีว่าเขารักเขาหวงของเขา
สวัสดีค่ะ
แวะมาอ่านบันทึกนี้ค่ะ
เป็นบันทึกที่น่ารัก และน่าประทับใจมากค่ะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่นำมาแบ่งปันนะคะ
ขอบคุณค่ะ^_^
สวัสดีครับ คุณ สุภัทรา เจติโคตร
-ยินดีมากๆ ครับที่ได้รู้จัก และขอบคุณมากๆ เลยครับที่กรุณาแวะมาเยี่ยมและให้กำลังใจ
-ผมเข้าใจธรรมชาติของเด็กๆ อย่างดีนะครับ เลยพยายามดูแลและทะนุถนอมจิตใจของเขาอย่างดีที่สุด
-ผมมีความกังวลอยู่นิดๆ ว่า หากวันหนึ่งตุ๊กตาหมาน้อยเกิดหายไปหรือผุพังลงไปจริงๆ ....ก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าลูกสาวจะรู้สึกอย่างไรบ้าง? อาจจะเสียใจมากเลยทีเดียวนะครับ คงจะเป็นทุกข์มากๆ เลยก็ได้.....แล้วผมจะทำอย่างไรดีหนอ?
สวัสดีครับ น้องต้นเฟิร์น
-ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ขอบคุณมากๆ ที่แวะเข้ามาเยี่ยมและให้กำลังใจ
-ขอให้น้องต้นเฟิร์นมีความสุขและสนุกกับการเรียนรู้ในทุกๆ ช่วงเวลานะครับ
ขอเอาใจช่วยครับ
น้องแพรวพราว น่ารักจัง ค่ะคุณพ่อโรมันกะติก
สวัสดีครับ คุณ Poo
-ขอบคุณมากครับ ที่กรุณาแวะเข้ามาเยี่ยม
-น้องแพรวพราวเธอหน้าตามาทางพ่อนะครับ แต่ผิวไปทางแม่ ท่าทางออกจะเฮ้วๆ สักหน่อย โตขึ้นสงสัยจะเป็นสาวหล่อหรือเปล่าก็ไม่รู้นิ คิคิคิ
น่ารักมากเลยครับ