อบรมหลักสูตร "ป.โท ผู้บริหารปฐมภูมิ..ผู้นำการเปลี่ยนแปลง" ตอนที่ 3.3 ผมได้แนวคิดอะไรหลังฟังคุณบุญเกียรติ โชควัฒนา)
ความตอนเดิมติดตาม อบรมหลักสูตร "ป.โท ผู้บริหารปฐมภูมิ..ผู้นำการเปลี่ยนแปลง" ตอนที่ 3.2คิดเชิงบวก บริหารเชิงบวก (คุณบุญเกียรติ โชควัฒนา)
จากการสังเกต
ท่านอาจารย์บุญเกียรติ เป็นคนที่มีบุคลิกที่เป็นกันเอง ยิ้มแย้มตลอดเวลา การพูดมักติดอารมณ์ขัน ทำให้ผู้ฟังรู้สึกดี และเป็นกันเอง ในขณะเดียวกันมีบุคลิกความเป็นผู้นำ มีความมั่นใจในตัวเองขณะที่ก็ให้เกียรติคนอื่น มีความเมตตาและให้ความช่วยเหลือต่อสาธารณะ ในวันที่จัดงานคอนเสิร์ต เห็นท่านมีความสามารถในด้านสุนทรีย์อย่างการร้องเพลงและร่วมร้องเพลงกับท่านบุญชัย โชควัฒนา จะเห็นถึงความสามัคคีในหมู่พี่น้องซึ่งเกื้อกูลความสำเร็จ หนังสือที่ท่านเขียนมีทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษบ่งบอกถึงความสามารถทางภาษาซึ่งสำคัญมากต่อการสื่อสาร รวมทั้งในหนังสือแนวคิดใดที่ท่านนำมาจากคนอื่นท่านจะเขียนชื่อแนวคิดของผู้นั้นไว้ด้วย (ส่วนใหญ่เป็นของคุณพ่อของท่าน)แสดงให้เห็นถึงความเป็นนักวิชาการ อีกทั้งสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ท่านแสดงออกถึง “ความกตัญญู” จากผลิตพัฒนาบะหมี่ซื่อสัตย์นำคำสอนของพ่อและรูปของพ่อมาเป็น Brand ผมเห็นได้ชัดว่านี่คือกุญแจหนึ่งของความสำเร็จ
ประยุกต์บทเรียนสู่การเป็นผู้บริหารที่ดี
ผู้บริหารที่ดีควรมีท่าทีต่อตัวเอง ผู้ใต้บังคับบัญชาและ องค์กรดังนี้
ต่อตนเอง (ครองตน)
การพัฒนาตัวเอง คงต้องเริ่มจากการพัฒนาตนให้เกิดสัมมาทิฐิ ไม่เพ่งโทษคนอื่น แต่ก็มิใช่ทำลายกำลังใจตัวเอง ทบทวนและหมั่นวิเคราะห์ความผิดพลาดของตัวเองและผู้อื่น (มองที่เหตุปัจจัย) ไม่เห็นแก่ตัว ไม่ยึดติดความสำเร็จ ไม่เกรงกลัวความล้มเหลว ทุกอย่างคือการเรียนรู้ พัฒนาจนเกิดปัญญา คิดถูกคิดเป็น เห็นปัจจัยและหมั่นวิเคราะห์อย่างแยบคาย ที่กล่าวมาทั้งหมดตรงกับหลักโยนิโสมนสิการ
ต่อผู้ใต้บังคับบัญชา (ครองคน)
จากการฟังอาจารย์บุญเกียรติ เกิดความคิดที่ว่าการบริหารแบบของท่านสอนเรื่อง “การบริหารเชิงพุทธอย่างชัดเจน” เราควรลดละเลิกการยึดติดรูปแบบการทำงาน เปิดกว้าง หลากหลาย และทุกคนมีส่วนร่วมบนจุดหมายร่วมกันเป็นหนึ่งเดียว คือทำเพื่อประชาชน การจะสร้าง common goal ได้ต้องมีภาวะผู้นำ อย่างที่อาจารย์กระแส ชนะวงศ์กล่าวปิดปาฐกถาเรื่อง “ภาวะผู้นำ”
ต่อองค์กร (ครองงาน)
การฟังบรรยายของอาจารย์บุญเกียรติ สองครั้งและได้อ่านหนังสือของท่าน ทำให้ผมนึกถึงหนังสือที่ผมอ่านตอนสมัยประถมของท่านอาจารย์พุทธทาสกล่าวว่า “จงทำงานทุกชนิดด้วยจิตว่าง ยกผลงานให้ความว่างทุกอย่างสิ้น กินอาหารแห่งความว่างอย่างพระกิน ตายเสร็จสิ้น แล้วในตัว แต่หัวที” การทำงานเพื่องานโดยว่าไม่หวังว่าผลงานจะเป็นของใคร ทำให้เราปฏิบัติธรรม (พัฒนาตนเอง) ได้จากการปฏิบัติงาน คำพูดท่านพุทธทาสเกี่ยวกับเรื่องการเผยแผ่พระพุทธศาสนาอันยากลำบากเขียนไว้ใน"ตามรอยพุทธทาสภิกขุ เล่าเรื่องใหม่หลังวัยสนธยา"ของสำนักพิมพ์สารคดี ท่านถูกถามว่าท่านพุทธทาสทำงานหนักแม้เมื่ออายุมากเป็นการเร่งให้เสร็จก่อนที่จะดับหรือไม่ "ไม่ได้คิดโว้ย เรื่องนี้ไม่ได้คิด ถ้ามันสนุกเมื่อไร ก็ทำเมื่อนั้น คิดไปเล่น ๆ นึกสนุกขึ้นมาก็ทำ ถ้าตายแล้วก็ให้ผู้อยู่ข้างหลังทำไป ถ้าเดี๋ยวนี้ทำไม่ได้ก็ไม่ทำ ไม่ต้องทำเลยก็ได้ ผมสลัดทิ้งได้เหมือนถ่มน้ำลาย ถ้าเป็นคราวที่ไม่ต้องทำหรือทำไม่ได้ ไม่มีความทุกข์แม้แต่นิดเดียว ไม่รู้สึกละอายว่าล้มเหลว ทำไปได้ก็ทำไป เลิกเดี๋ยวนี้ก็ได้ แล้วแต่อิทัปปัจจยตา สวนโมกข์ก็เลิกได้ แม้แต่เดี๋ยวนี้ก็เลิกได้ ถ้ามันต้องเลิก ไม่เดือดร้อน ไม่ทุกข์ใจ ไม่เสียดาย"
ผมไม่แน่ใจว่าอาจารย์บุญเกียรติ ศึกษาธรรมะจากท่านพุทธทาสด้วยหรือไม่แต่สิ่งที่อาจารย์บุญเกียรติปฏิบัติ แสดงถึงการละวางตัวตนและไม่ยึดติด ทำงานเพื่อองค์กร รักคนอื่น รักองค์กร ผมได้ความคิดใหม่ของตัวเองว่า “ทำงานเป็นไม่เท่ากับการทำงานหนักนะ ทำงานมีความสุขก็เหมือนไม่ได้ทำงาน”
ความเห็น (2)
จงทำงานทุกชนิดด้วยจิตว่าง ยกผลงานให้ความว่างทุกอย่างสิ้น กินอาหารแห่งความว่างอย่างพระกิน ตายเสร็จสิ้น แล้วในตัว แต่หัวที
ขอบคุณสำหรับบันทึกดีๆ มีประโยชน์คะพี่โรจน์
เคยอ่านหนังสือ เขียนไว้ว่า ทำไมไอเดียดีๆ ใหม่ๆ มักเกิดตอนจิตว่าง สมองม่ได้ครุ่นคิด (เช่นตอนวิ่งออกกำลัง) เพราะสมองเราขณะครุ่นคิดมักปนด้วยความทรงจำเก่า กลยุทธเก่า
ปล. "หัวที" คืออะไรคะ
แต้
"หัวที"แปลว่า แต่ต้น or at the begining,
ความหมายทั้งประโยคหมายถึง"ทำงานทุกชนิดด้วยจิตใจที่ไม่ยึดติด เมื่อเกิดผลแห่งงานไม่ว่าจะดีหรือไม่ดี ก็เสพผลของงานโดยไม่ไปทุกข์ไปร้อนเหมือนที่พระฉันเพื่ออยู่รอดมิใช่เพื่อรสชาติ เพราะในชีวิตเป็นสิ่งที่ควรยึดติดแต่ต้น "