บนโลกกว้าง : กับเส้นทางน้อย ๆ ของหนู
พ่อแอบชื่นชม ลูก ๆ เงียบ ๆ อยู่ในใจเสมอมา ยามที่ลูก ๆ ได้ออกไปผจญภัยบนโลกกว้างนอกห้องเรียนของลูก
เพราะพ่อมองดูแววตาของลูกแล้ว….พ่อให้เหตุผลหักล้างกับการที่ลูก ๆ ต้องขาดเรียน ในหลายต่อหลายครั้ง ไม่ว่าจะเป็นคราวที่แม่ต้องไปราชการต่างจังหวัด หรือคราวที่ครอบครัวไปเยี่ยมตากับยาย ในช่วงวันหยุดและเลยเถิดไปถึงวันที่ลูก ๆ ต้องไปโรงเรียนในสัปดาห์ต่อไป ฯลฯ
ลูกสูญเสียวันเวลาที่ลูกต้องไปโรงเรียน ซึ่งลูกอาจเรียนตามเพื่อนไม่ทัน หากแต่…สิ่งที่ลูกได้รับเพิ่มเติมเข้ามา ไม่ว่าจะเป็นประสบการณ์ความรู้แปลกใหม่นอกห้องเรียนของลูก (ที่พ่อไม่เคยได้รับบ่อยนัก ในช่วงวัยเด็ก ๆ เช่นลูก …นั่นอาจเป็นเพราะวิถีชีวิตวัยเด็กของพ่อสมัยก่อนนั้น ต่างกับลูก.. นั่นเอง)
“พ่อขา” ..เสียงลูกสาวพูดอย่างออดอ้อน ระหว่างที่ขับรถล่องไต้ไปจังหวัดสงขลา
ว่าไงจ๊ะลูก….
“ทำไม… เค้าถึงเอาวัวมาผูกไว้ที่ข้างถนนล่ะคะพ่อ” ลูกสาวถาม
อึม!!! “ก็ข้างถนนมันมีหญ้า นะซิจ๊ะลูก” พ่อตอบลูกสาวขณะขับรถไปตามเส้นทางถนนเพชรเกษมขาลง
“หรือคะพ่อ….” ลูกสาวตอบ และพยายามอ้าปากพูดต่อ
ยังไม่ทันขาดคำ ก็มีเสียงของแม่แทรกมาว่า “ดวงใจ หนูรู้มั้ยจ๊ะว่า… พื้นที่บริเวณนี้ มีล่องรอยของการถูกน้ำท่วมขังมาก่อน ลูกลองมองดูข้าง ๆ ทาง ซิ ”
สักประเดี๋ยวเสียงพี่ชายก็พูดแทรกมา อย่างห้วน ๆ …ตามสไตล์ของเค้าว่า “น้องไม่เห็นหรือไง ดูยอดปาล์มต้นเล็ก ๆข้างทาง ซิน้อง…. ยอดแห้งเชียว… หญ้าบริเวณนั้นก็คงไม่เหลือเลยละน้องเอ๋ย วัวมันจึงต้องมากินหญ้าบริเวณข้างถนน เพราะพื้นที่บริเวณนี้สูง หญ้าจึงไม่ตาย ไม่รู้หรือไงจ๊ะ คนสวย”
“เค้าไม่ได้ถามตัวเอง….ไม่ต้องพูด” น้องสาวพูดทำนองน้อยใจต่อว่าพี่ชาย เพราะคำพูดของพี่ชายมุทะลุดุดันซะ... พูดเชิงตำหนิน้องสาวเสียงั้น ๆ แหละ
“เค้าถามพ่อ ต่างหาก… ไม่ใช่ถามตัวเอง” น้องสาวพูดเสร็จก็หันมากอดคอพ่อเบา ๆ เพื่อหาคะแนนเสียงสนับสนุน
พ่อเห็นความเป็นไปในชีวิตและจิตใจระหว่างพี่กับน้อง ระหว่างครอบครัว และช่วงเวลาที่เราใช้ร่วมกัน
อดยิ้มอยู่ในใจไม่ได้ว่า….วันเวลาที่สูญเสียไปในห้องเรียนของลูก ๆ กลับลดทอนความสำคัญลงไปได้ หากห้วงเวลาที่สูญเสียไปนั้น ถูกทดแทนด้วยประสบการณ์แห่งชีวิตที่ในห้องเรียนไม่มี กับโลกทัศน์นอกห้องเรียนที่ลูก ๆ ช่วยกันเติมเต็ม
คิดเสมอว่า…ลูก ๆได้เรียนรู้และเติมเต็มความรักระหว่างกัน เติมเต็มเชื้อไฟของประสบการณ์ การแสวงหา ผ่านโลกแห่งการเรียนรู้นอกห้องเรียนของตัวลูก ๆ เอง
คิดแบบนี้แล้ว....ไม่เสียใจที่ลูก ๆ ขาดเรียนไปบ้าง
ขอบคุณความผูกพันระหว่างครอบครัวที่เติมเต็มการเรียนรู้และโลกทัศน์นอกห้องเรียนของลูก ๆ ในวันที่ลูกขาดเรียน แต่กลับได้อีกสิ่งหนึ่งมาทดแทน
ขอบพระคุณ ภาพ.. ที่อาจารย์วิรัตน์มอบให้กับครอบครัวที่บันทึกนี้
พร้อมกับถ้อยคำที่ฝากไว้....
สวัสดีครับคุณแสงแห่งความดีครับ
ตัวเราและครอบครัวของเรา ในแง่หนึ่งก็เป็นสิ่งแวดล้อมและพลังความคิดดีๆสำหรับผู้อื่น
เป็นความบันดาลใจและเป็นกัลยาณมิตรให้แก่ผู้อื่น ในอันที่จะได้ความคิดดีๆและยิ่งมีกำลังความเชื่อมั่นในการพึ่งการปฏิบัติของตนเอง ได้ดีมากยิ่งๆขึ้น เป็นอย่างดีมากเลยนะครับ
คนเรานั้น เกิดมาสร้างและสั่งสมสิ่งต่างๆทางวัตถุเงินทองมากมาย แต่เป็นประโยชน์ก็แต่เพียงตนเอง ตายไปก็สูญเปล่า จะไปมีความหมาย ในขณะที่บางคนเหมือนเป็นชีวิตเล็กๆ ไม่มั่งมีมากมายทางวัตถุเงินทอง ทว่า มีความดีงามและมีพลังชีวิต ที่ให้ความบันดาลใจและได้ความงดงามของชีวิต แก่คนรอบข้าง แค่นี้ก็เป็นความหมายและคุณค่าแห่งชีวิตที่ซื้อหาไม่ได้เลยนะครับ
กราบขอบพระคุณอาจารย์ อีกครั้งนะครับ
ความเห็น (15)
ขอบคุณดอกไม้กำลังใจจาก
Sila Phu-Chaya 
บ้านเรียนสมดุลชีวิต รังสิตคลอง 7 
มหาศรีบรรดร 
หมอแจ็ค ขอบคุณมากนะครับ
สวัสดีครับ แวะเวียนมาทักทายเป็นครั้งแรกครับ อ่านเนื้อหาใน บนโลกกว้าง : กับเส้นทางน้อย ๆ ของหนู แล้วรู้สึกชื่นชอบครับ เห็นภาพที่อบอุ่นของครอบครัวแล้วชวนให้ภาวนาให้สังคมไทยมีครอบครัวเช่นนี้สัก หมื่น สัก แสนครอบครัว....ครับ
สวัสดีค่ะคุณแสง มองเห็นภาพความน่ารักและอบอุ่นในความรัก ได้รับประสบการณ์มากมายกับการเรียนนอกห้องเรียนนะคะ เพลงเพราะมากค่ะ
สวัสดีค่ะคุณแสง'แห่งความดี'
เส้นทางมากมายทั้งสวยงาม ราบเรียบ คดเคี้ยว และขรุขระ บนโลกกว้างใบนี้
แวะมาชื่นชมและร่วมสร้างสรรค์ให้'เส้นทางน้อย ๆ ของหนู' งดงาม ราบเรียบ สู่ความสำเร็จแห่งชีวิตนะคะ
...ยินดีกับ..ความรักและความอบอุ่นในครอบครัว....มีความสุขและความสงบ.สุขภาพดี..ทุกคนค่ะ..คิดถึงเสมอ..ยายธีค่ะ
มาชม
เป็นโลกที่สวยงาม
มีความสุขในทุก ๆ วันนะครับผม
- เข้าใจว่าเด็กๆๆชอบการเรียนรู้แบบนี้มากกว่า
- แบบนี้ต้องหาโอกาสพาหลานน้อยสองคนไปแบบนี้บ่อยๆครับ
- เอามาฝากครับ
ชื่นชมความรัก ความอบอุ่นระหว่างพ่อ-แม่-ลูก ที่สะท้อนการถ่ายทอดสิ่งดีๆสู่ชีวิตแห่งความหวังในวันข้างหน้า..ทั้งภาพและถ้อยคำที่อ่อนหวาน..ร้อยรัดผูกพันเข้าถึงจิตใจอันงดงามของ คุณแสงแห่งความดี อย่างยิ่งค่ะ..
เมื่อก่อน ==> ตอนเราเป็นเด็กๆ ก็ชอบที่จะเดินทางไปพร้อมคุณพ่อคุณแม่แบบนี้เหมือนกันค่ะ....
พอถึงยุคน้องมี่ ==>ก็ชอบพาน้องมี่ไปไหนมาไหนด้วยเสมอ ตั้งแต่น้องมี่ยังเล็กจนโต(เริ่มไม่ค่อยอยากไปไหนด้วย คงเบื่อแล้วมั้งคะ 555)
เข้าใจว่าการที่ต้องอยู่กันสองคน ความเป็นห่วงไม่อยากให้เขาอยู่ห่างเราจึงต้องหนีบไปทุกหนแห่ง ...น้องมี่เลยต้องโดดเรียนบ่อยค่ะ....แต่อย่างน้อยลูกได้เรียนรู้อะไรไปพร้อมๆ กับเราและเพื่อนๆ ของเราตลอดเส้นทาง น่ะคะ
ภาพนี้บรรยายความรู้สึกได้ดีเลยคะ เรียนรู้โลกกว้าง..
เด็กๆ ที่บ้าน มักไม่ได้ไปโรงเรียนในวันเปิดเรียน เพราะติดสอยห้อยตามไปกับครอบครัว ซึ่งมักเป็นกิจกรรมของนิสิตในมหาวิทยาลัย เขาอาจจะเรียนช้ากว่าคนอื่น วิ่งเก็บการบ้านและทำงานส่งย้อนหลังจนเหนื่อย แต่ห้วงเวลาที่เขาไปกับเรานั้น ก็กลายเป็น "ทุนชีวิต" อันยิ่งใหญ่ที่ห้องเรียนในโรงเรียนไม่อาจสอนเขาได้ ...
ชื่นชมและเฝ้ามองร่วมกันครับ
พอได้อ่านบันทึกนี้จบ รู้สึกได้ถึงพลังครอบครัวและความอบอุ่นครับ
น้องจ๊อบ ^^"
สวัสดีค่ะคุณแสงฯ
มาชมเส้นทางการเรียนรู้ของหนุ่มสาวน้อย ขอส่งกำลังใจให้ค่ะ
สุขสันต์กับเทศกาลวันแม่ คงได้ใช้จ่ายเวลาร่วมกันอีกแล้ว ยินดีนะคะ
- เกิดมาในครอบครัวนี้ โชคดีนะ ที่อบอุ่น
ขอบคุณคุณป่าไม้เลื้อยมากนะครับ