แสงสุดท้ายในวันหนึ่ง ณ เชียงใหม่
แสงสุดท้าย ในวันหนึ่ง ณ เชียงใหม่
ด้วยหัวใจ โหยหา สุดแสนหวง
แสงสีส้ม อมฟ้า ลาลับลวง
อาทิตย์ร่วง หน่วงใจ ให้อาวรณ์
แสงที่สาด สุดท้าย หมายถึงว่า
เธอลับลา จากฉัน พลันหม่นหมอง
แสงอาทิตย์ ไกลไกล ใจใฝ่ปอง
เลื่อนลับล่อง ส่องทาง หรือพรางใจ
แสงสีส้ม พุ่งตรง ขึ้นจากฟ้า
เหมือนคำลา บอกฉัน ให้หันหลัง
ดั่งนกร้อง ก้องไพร คืนไร้รัง
เหมือนรอยฝัง รอยใจ ไม่กลับคืน
ฉันจึงอยาก พร่ำบอก กับเธอว่า
อาทิตย์ลา จะหาใจ ใครอีกหนอ
ย้อนอดีต พลิกกลับไป ไม่ควรรอ
ฉันจะขอ อยู่คนเดียว เปล่าเปลี่ยวใจ
ให้เหมือนเดิม ... อย่างคุ้นเคย ... ที่เคยเป็น
ให้เหมือนเดิม ... ไม่ (ต้องมา) เติมเต็ม ... ที่เป็นอยู่
ให้เหมือนเดิม ... เธออยู่ไหน ... ฉันไม่ (อยาก) รู้
ให้เหมือนเดิม ... ขอฉันอยู่ ... แต่ผู้เดียว
ด้วยความขอบคุณ "แสงสุดท้ายในวันหนึ่ง ณ เชียงใหม่"
ความเห็น (20)
เหงาจังค่ะอาจารย์ เจ้าสำนวนเหมือนกันนะเนี่ย ไพเราะเชียวค่ะ
อารมณ์พาไป หัวใจพาเดิน ไงลูกศิษย์ ดอกหญ้าน้ำ ;)...
ขอบใจมากจ้าที่แวะเยี่ยมเยือนบันทึกนี้นะ ;)...
สวัสดีค่ะอาจารย์ มาชมภาพยามเย็นย่ำค่ำ..อิ่มใจไปกับบทกลอน..เขียนมาก งานมาก จึงพาลลื่นไหล.. หัวใจพาเดิน..เพลินไปในกลอน...วอนเข้าวันภาษาไทยแห่งชาติที่จะมาถึงแน่นอนนะคะ จาน อิอิ
- อยู่คนเดียวบางครั้งเรามีความสุขกว่านะคะ
- แต่เหงานะคะ
แสงสุดท้าย อำลา พาใจโศก
มองมุมโลก พาให้ ใจหวั่นไหว
ย่ำสายัณห์ แบบนี้ เหงาเหลือใจ
แกร่งแค่ไหน อาจต้องก้ม..ข่มใจยอม
- สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงคือตะวันขึ้นและตะวันตกนะคะ งามแท้ ๆ
- ขอให้มีความสุขกับความงามและความดีที่มีอยู่ในท่านอาจารย์ค่ะ
- ด้วยความระลึกถึง
ใกล้ "วันภาษาไทยแห่งชาติ" พอดีเนาะ คุณครู Rinda ;)...
ยามเย็นที่แสงพุ่งขึ้นฟ้า เป็นภาพที่หาชมยาก บังเอิญพอดีครับ
ขอบคุณมากครับ ;)...
สรุปว่า "เหงา" ใช่ไหมครับ ท่าน ศน.ลำดวน ;)...
ขอบคุณครับ
ขอบคุณ นักกวี พี่ ครู ป.1 ;)...
"ข่มใจยอม" แน่นอนครับ ;)...
เป็นสัจธรรมเช่นเคยนะครับ ท่านอาจารย์นพลักษณ์ ๙ Sila Phu-Chaya ;)...
ความดีและความงามอยู่ในใจ ใช่เปลี่ยนแปลง หากแกร่งจริง
ขอบคุณครับ ;)...
ระลึกถึงเช่นกันครับ
แสงอาทิตย์ สุดท้าย คล้ายความนัย
งามกระไร ให้คิดถึง คนึงหา
เธอคนนั้น เหมือนเดิม เคลิบเคลิ้มหา
อยากให้หวน คืนมา อย่าเหมือนเดิม
...
ด้วยปรารถนาดี .. กวี ข้างป่า น้ำ ฟ้า ดาว :)
- เมื่อมีแสงสุดท้ายวันหนึ่ง ( ณ เชียงใหม่ )
- ย่อมมีแสงแรกของเช้าวันใหม่เสมอ ( ณ ลำปาง)
แสงอาทิตย์ที่ลับ ......กับขอบฟ้า
เหมือนบอกว่า..........ที่รักจ๋า เรามาเริ่มกันใหม่
อรุณรุ่งพรุ่งนีี้..........แล้ว....ชิ.....มาเยือนใจ
อย่าเถลไปรักใคร........ได้อีกเลย.......
รักนิรันดร์......คือข้านี้.....ที่รักเจ้า
ขอสองเราจับมือมั่น.........ฝ่าฟัน.....สู่จุดหมาย
ผ่านไปแล้ว......อภัยกัน.......ไม่วุ่นวาย
เกียรติศักดิ์.....รักข้า......มิได้หายไปจากใจ
ขอบคุณบทกวีจากคุณ Poo กวี ช้างป่า น้ำ ฟ้า ดาว ;)...
ขอบคุณ แสงแรก ณ ลำปาง จากน้องอาจารย์ พิชชา ;)...
- แสงสุดท้ายหมายที่จะมีถึง
- ในคำนึงคำนี้อยู่ที่ไหน
- อาจมีคนมีค่าจากลาใคร
- เหมือนจากใจจำพรากต้องจากจร
ว้าว ขอบพระคุณมากครับ ท่านอาจารย์ โสภณ เปียสนิท ;)...
สวัสดีเจ้าอาจารย์
ชอบมากเจ้า ..ชอบนั่งมองบรรยากาศตอนตะวันกำลังตกและค่อยๆลับหายไปจากฟ้า ชีวิตกำลังจะผ่านพ้นไปอีกหนึ่งวัน แล้วจะมีการเริ่มในวันต้นใหม่ ..
ขอบพระคุณเจ้า
เราสามารถเริ่มต้นวันใหม่ได้ทุกวันนะครับ คุณ คำแสนดอย ;)...
ขอบคุณครับ