สายธาร

  ก็ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วแต่ก็ยังนอนไม่หลับก็เลยนั่งเขียนบทความนี้ก็คือทีแรก จะใช้ชื่อเรื่องว่ากรรม แต่นั่งคิดไปคิดมามันฟังดูทุกข์ทรมาน

  ซึ่งหากเราเอ่ยกันว่า "กรรม" อย่างไรคนก็มักคิดกันไปแต่ทางไม่ดีแต่ในความเป็นจริงนั้นกรรมมันมีสองทาง

  กรรมในทางแรกเรามักไม่ค่อยคิดถึงกัน นั่นคือ กุศลกรรม ที่หากเรากระทำกันไปในทางดีทั้ง ทางกาย ,วาจา ,ใจ ก็เป็นบุญ

   ส่วนกรรมในทางที่สองคนเรานะนึกถึงกันบ่อยไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นในทางไม่ดีก็มักอุทาน กันว่า กรรมของกู ,เป็นเวรเป็นกรรมอะไรกัน มันก็คือ อกุศลกรรม ที่หากว่าเรากระทำอะไรลงไปก็ตามมันเป็นทางไม่ดี ทั้ง กาย ,วาจา,ใจ ที่ส่งผลต่อเราเองก็ดีต่อนคนอื่นด้วยก็ดีมันก็เป็นปาป

  ไม่ว่าสิ่งใดก็ตามที่เกิดกับเราทั้งทางดี หรือ ร้าย เกิดในอดีต ,ปัจจุบัน,อนาคต นั้นมันก็มาจากสายธารเก่าแห่งกรรม ไม่ว่าจากภพชาติใดก็ตามแต่หากแต่มันวนเวียนกลับมาภพเจอเรามันก็จะปรากฏผลต่างๆให้เราเห็น

  เพียงแต่ว่าเราจะนอนรอกรรมให้กระทำเราหรือเราจะเดินต่อสู้ต่อกรรมที่กระทำเราเช่นว่าบางคนนั้นมีสายธารบุญเก่ามาทำอะไรนิดหน่อยก็เป็นผลเรามักเรียกว่าพรสวรรค์แต่บางคนทำอย่างไรก็ไม่ได้ผล จนท้อแต่หากเรามีความศรัทธาที่จะสู้กับกรรมในอดีตด้วยกรรมที่เราจะทำในชาตินี้ด้วยความเพียรพยามที่จะสร้างสิ่งต่างๆให้กับเรา ยิ่งสร้างเป็นกุศลแล้วเรายิ่งต้องต่อสู้กับมันต่อไป ลำบากอย่างไรก็ควรจะสู้กับมัน

  ยิ่งสายธารแห่งการสร้างบุญบารมีนั้นแสนจะยากเย็นแสนเข็ญทำอะไรลงไปมันก็มีแต่อุปสรรคปัญหาให้ท้อใจ ก็ดีแล้วนี้เราจะได้สร้างซึ่งบุญบารมีจงสู้ต่อไปเถอะดีกว่าคนที่รู้ทำอย่างไรจะเป็นบุญแต่กลับนอนรอให้ผลบุญเก่าตามมาหาไม่ทำสิ่งใดเลยก็ไม่เจอความลำบากแต่ภายหน้าละท่านจะมีสิ่งเป็นเสบียงเดินทางต่อ

  ยิ่งหากเราใฝ่ฝันการหลุดผ้นนั้นยิ่งต้องสร้างบุญบารมีสั่งสมกันไปเรื่อยอย่าไปย่อท้อต่อมัน

  อย่างเราเองนั้นตอนนี้บอกเลยว่าก็ยังสู้อยู่กรรมเก่าอย่างในภพนี้จะกล่าวง่ายๆเลยก็คือตอนเป็นเด็กนั้นไม่ดื้อนะแต่สอนยากเอาแต่ใจ ให้พ่อแม่ต้องเพียรพยายามสั่งสอนอย่างยากลำบากจนเป็นเราในทุกวันนี้

  มันก็เลยอาจเป็นกรรมที่ทำให้เราต้องมาดูแลงานศูนย์ฟื้นฟูฯที่ต้องเจอแต่เด็กว่ายาก บอกยากเป็นปกติให้เราได้แนะนำ สั่งสอน ดัดนิสัย ให้รู้จักคิด แต่หากมองไปในภพก่อนอาจเคยกระทำสิ่งใดสมาชิกเหล่านี้ก็เลยได้มาสัมพันธ์กันอีก

 คนเรานี้จะทำบุญอย่างไรจึงจะต่อเนื่องเป็นสายธารได้นั้นมันก็ยากเพราะคนเรามัหที่จะหลงกับวิธีการทำบุญ กลัวไม่ได้บุญ กลัวได้บุญน้อย กลัวบุญไม่ถึงผู้ที่จะให้มันเลยไม่ได้ทำต่อเนื่องเป็นสายธารบุญ

  ถ้าจะว่าไปแล้วบุญนั้นมีบุญนั้นเกิดได้ทุกที่ทุกเวลาไม่ต้องดั้นด้นไปไหนก็ได้บุญแต่คนเรามักเข้าใจผิดแห่กันไปเอาบุญก็ยังไม่เข้าใจอยู่ว่าอยู่กับที่ก็ได้บุญแห่ไปเอาบุญเสียค่าใช้จ่ายก็หลายบาททำไมคนชอบไปจัง

  หากมีโอกาสจะมาเล่าเรื่องการได้บุญให้ฟังตอนนี้เป็นงงอยู่นอนไม่หลับถ้าอ่านแล้วงงก็ขออภัยกันไว้เลยเพราะเราเองก็มีปัญญาหยาบอยู่น้อยนิดแค่นี้มิอาจนำไปเทียบกับทรงปัญญาทั้งหลายได้หากกล่าวผิดผลาดก็ขออภัยกันนะที่นี้เลย