อย่าบังคับ (ให้ฉันลืมหัวใจ)
การอยู่ในกฏระเบียบข้อบังคับของคนเรามีหลายรูปแบบ ข้อบังคับการปฏิบัติตน ข้อบังคับในการเรียน ข้อบังคับในการทำงาน ซึ่งข้อบังคับเหล่านั้นเป็นกฏที่เราต้องพึงกระทำแม้ว่าใจเราจะไม่พึงปฏิบัตินักแต่เพราะเป็นหน้าที่ก็ต้องยอมจำนนและปฏิบัติไปตามกฏระเบียบ แต่ถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับจิตใจคนแล้วกฏระเบียบหรือข้อบังคับใดๆก็ไม่อาจใช้กับจิตใจคนในเรื่องหัวใจได้
จิตใจคนเป็นเรื่องละเอียดอ่อน เป็นความรู้สึกที่อ่อนไหวได้ง่ายหากโดนอะไรมากระทบใจเข้าอย่างรุนแรง ทำให้จิตใจบอบช้ำ โดนพายุความโหดร้ายกระหน่ำใส่เมื่อหัวใจอ่อนแอก็ยิ่งไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะต่อต้านกับความโหดร้ายของสิ่งนั้น กับพายุที่กระหน่ำซ้ำๆโหมกระหน่ำมาที่เดิมๆจุดเดิมๆ คือหัวใจ หัวใจที่ไร้แรงจะต้านทานกับการบังคับจิตใจให้เข็มแข็งรองรับต่อความเจ็บปวดนั้น ต่อการโดนทำร้ายซึ่งการกระทำนั้นมาจากหัวใจตนเองที่ไม่ยอมบังคับให้หัวใจหยุดเคลื่อนไหวความรู้สึก ไม่ยอมบังคับหัวใจให้หยุดคิดถึงความรักในวันวาน ไม่ยอมบังคับหัวใจให้หยุดคิดถึงภาพความผูกพันในวันเก่าภาพที่ติดอยู่ในความทรงจำที่อยากยิ่งนักที่หัวใจจะทำได้
ก็ต้องปล่อยให้หัวใจมันเจ็บปวดต่อไป เจ็บปวดต่อการคิดถึงความรัก คิดถึงความผูกพันวันเก่าในความทรงจำต่อไปอย่างไร้ที่สิ้นสุด
อย่าบังคับให้ใจตัวเองต้องลบความทรงจำที่ฝังอยู่ในใจ....เพราะอย่างไรก็ไม่มีทางลบได้
อย่าบังคับให้ใจตัวเองลืมความสวยงามที่ติดตรึงอยู่ภายในใจ...เพราะอย่างไรก็ไม่มีทางลืมได้
อย่าบังคับให้ใจตัวเองตัด “หัวใจ” เพราะอย่างไรร่างกายก็ไม่มีทางขาด “หัวใจ” ได้
" ม่านสายหมอก"
ความเห็น (1)
เหมือนเป็นตัวเองดีนะ สู้ๆๆเข้าไป