มนต์เสนห์แห่งบุรุษผู้ปรุงรสสัมผัส

ฉันเป็นแค่กบบนพื้นน้ำ ฉันโดนเขาสาปให้รักเธอ . . .

มนต์เสนห์แห่งบุรุษผู้ปรุงรสสัมผัส

วันเสาร์ที่ 18 กรกฏาคม 2554 ตั้งแต่ 16.00 – 22.00 สถานที่ ณ ร้านต้นไม้PIZZA หลังวัดพระธาตุศรีจอมทอง จังหวัดเชียงไหม่ เป็นร้านเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ริมอ่างเก็บน้ำขนาดเล็ก ที่สามารถมองเห็นดอยอิทนนธ์ทั้งลูกที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า ณ มุมของที่แห่งนี้ไม่มีปฏิกูลอาคารก่อสร้างรกสายตา ภาพเบื่องหน้ายิ่งชัดเจนยิ่งนักเมื่อหลับตา แสงแดดเอื่ยๆ ที่สาดทะลุม่านตาเหมือนม่านยามเช้าที่กำลังบิดเบือนเวลาให้เชื่องช้าออกไป เบื่องหลังที่ขอบอ่างเก็บน้ำนี้จะมีสายลมเย็นๆ ที่ไหลผ่านเข้าทางหน้าร้านที่เปิดโล่ง เพื่อต้อนรับการเดินทางมาเยือนของเพื่อนๆ และนักเดินทาง หน้าทางเข้าตรงพื้นดินที่เป็นที่นอนพักของเงาต้นจามจุรีอันเป็นทางเดินเข้าสู่หน้าร้านอันร่มเย็น ช่างราบเรียบและอบอุ่นยิ่งนักเมื่อกายและใจได้ไหลพาตัวเองเข้ามาข้างใน นี่หากได้เพียงบริบทของสถานที่เพียงเท่านั้น เรื่องต่อจากนี้ผมขอนำพาเฉพาะส่วนที่ผมต้องการและประทับใจ ในเรื่องอาหารนั้นผมขอยกวิธีการอธิบายโดยการแนะนำให้ท่านผู้อ่านไปคร่ำครวญด้วยตนเอง ผมคิดว่าเนื้อหาส่วนที่ผมปรารถนาจะกส่าวเมื่อได้เล่าเนื้อความเสร็จอาหารที่นี่รสชาติจะธรรมดามไปทันที

ทันทีที่บุรุษผู้หนึ่งออกมาให้การต้อนรับ ด้วยสีหน้าและท่าทางที่ปิติยินดีต่อการมาเยี่ยมเยือนของมวลมิตรจากต่างแดน บุรุษผู้มีหน้าตามุ่งมั่นและรักในการแสวงหาความธรรมดาให้กับชีวิต ได้โอบกอดและทักทายดั่งมิตรที่ใกล้ชิดและเชื้อเชิญต้อนรับด้วยความยินดี ภายหลังจากทานอาหารเสร็จบุรุษจึงได้บอกเล่าเรื่องราวของเขาโดยกวัดเกว่งท่วงทำนองอันเป็นบทเพลงผสมผสานกับการบอกเล่าเรื่องราวในชีวิต การใช้ชีวิตและวิธีการทำงาน ช่างอบอุ่นยิ่งนักเหมือนเรื่องราวต่างๆ ช่างราบเรียบแต่พลิกผลันตลอดเวลา ไม่มีความจริงใดหน้ากลัวไปกว่าการปฏิเสธที่จะยอมรับความจริง บุรุษผู้นี้ได้แผ้วผ่านมาแล้วและกำลังส่งต่อไปยังมิตรท่านอื่นๆ ด้วยบทเพลงทุกเพลงที่กลั่นกรองและถ่ายทอดจากชีวิตที่ผ่านมากว่า 40 ปี ของบุรุษผู้นี้ ไม่มีคำอธิบายใดๆ ที่ผมจะนำมาบรรยายให้เข้าใจได้อย่างแน่ชัด เพราะหากยิ่งผมอธิบายให้เป็นอักษรมากเท่าไหร่ ผมกลับจะยิ่งจำจัดสาระสำคัญของบุรุษและบทเพลงนี้ไปเท่านั้น แต่ในทุกสัญลักข์ของการสื่อสารจากบุรุษที่ร่ายร้องดังเสียงมนต์ที่ซึมแทรกผ่านร่างผมไม่มีถ้อยวัจนใดจากบุรุษที่ผมจะไม่ประทับใจ หากจะยิ่งเคลิบเคลิ้มไปกับธรรมชาติที่บาทแรกได้แสดงไว้ กว่านั้นในบรรยากาสที่บุรุษผู้เป็นบิดานอกเสียจากจะให้การต้อนรับเราหยั่งได้หยอกล้อเล่นกับบุตร ให้การอบรมสั่งสอนร่วมอยู่ในเวลาที่อยู่ร่วมกับมิตรผู้มาเยือนดั่งครอบครัวอย่างอบอุ่นในบ้านของเขาเอง ยิ่งเย็นจนพลบค่ำมากเท่าไหร่ก็ยิ่งถ่องบุรุษมากเท่านั้นเมื่อมหากวีผู้ไร้รูปลักษณ์ยกถ้อยสนทนาพาทีอย่างอิ่มเอม

            บุรุษผู้สร้างสรรค์และปรุงแต่งบทเพลงอันมีเสนห์ดังทิพยมนต์ หากคุณได้มีโอกาสผมว่าอาหารของร่างกายที่น่าลิ้มรสอีกอย่างคือการได้เสพเสียงอันไพเราะอันมีเนื้อความที่สอดแทรกเรื่องราวในอัขระเหล่านั้น บุรุษผู้มีนามว่า “เอ้ รงค์ สุภารัตน์” ผมขอทิ้งท้ายเนื้อความเพลง “กบ” ไว้ให้พิจารณา “สายลมที่พัดมาจงพัดไป พัดพาลมหายใจของควาคิดถึงไปให้เธอ และบอกเธอที่รักฉันรู้เราไกลกันแสนไกล โอ่ที่รักฉันรู้ฉันควรเจียมตัวอย่างไร และได้โปรดที่รักถึงแม้ว่าเราไกลกันแสนไกล จะฝากต้นไม้ที่สูงขึ้นไปร้องเพลงเต้นรำให้เธอ”

 

[โสภณ เปียสนิท]

• เพลงคือสุนทรียะแห่งโลก
• หากไร้เสียงเพลง
• โลกนี้ไร้ความรื่นรมย์

[คณาภรณ์]

ขอบคุณนะครับสำหรับการแบ่งปัน . . .