น้องนัชชา เลายี่ปา

ชื่อน้องนัชชา เลายี่ปา อายุ 9 ปี ถือบัตรประจำตัวบุคคลที่ไม่มีถานะทางทะเบียน
อยู่ที่ บ้านน้ำบ่อใหม่ ตำบลเมืองแหง อำเภอเวียงแหง จังหวัดเชียงใหม่
อาการแขนขวาหัก (สังเกตจากภาพ X Ray) หักมาแล้วกว่า 3 สัปดาห์ และได้รักษาตัวเองเบื่องต้นด้วยยาสมุนไพรประคบร้อนตลอดมา จนกระทั่งวันที่ผมและเพื่อนๆ ไปพบในขณะที่กำลังลงพื้นที่ให้ความรู้ด้านกฎหมาย เมื่อวันที่ 14 มกราคม 2554 ตอน 16.00 น อาการที่พบแขนขวาน้องเขาไม่สามารถขยับได้ มีรอยช้ำที่แขนพับ แขนขวาบวมผิดปกติ เล็บเหลือ ไม่พบอาการเจ็บหลังจากแตะหรือสัมผัส ข้อมือและนิ้วมือขวาขยับได้เล็กน้อย
จากการสอบถามข้องมูลบิดาและคนในชุมชน น้องนัชชายังไม่ได้เข้าพบแพทย์ซักครั้ง ในวันรุ่งขึ้น ผมและเพื่อนจึงได้ตกลงกันพาน้องนัชชามารักษาตัวที่โรพยาบาลเวียงแหง หลังจากเข้ารับการตรวจแพทย์ได้ทำการวินิจฉัยว่า "ปลายข้อแขนขวาน้องนัชชาหักเหลื่อมกันและต่อเข้ากันแบบผิดรูป" จึงทำให้แขนขวาไม่สามารถหักพับหรืองอได้ ซึ่งต้องได้รับการผ่าตัด ด้วยทางโรงพยบาลไม่สามารถดำเนินการผ่าตัดได้ ทางโรงพยาบาลจึงได้ส่งตัวมารักษาที่โรงพยาบาลมหาราช ณ ตอนนี้น้องนัชชายังรอรับหารผ่าตัดที่โรงพยาบาลมหาราช เชียงใหม่แล้ว
ซึ่งผมได้ติดตามอาการอยู่และจะแจ้งให้ทราบต่อๆ ไป

วันที่ 16 มกราคม 2554 ได้เข้ารับการผ่าตัด จากนายแพทย์สถาพร แต่ยังไม่เรียบร้อยเนื่องจากผลจากภาพ X Ray กระดูดยังไม่เข้าที่ ต้องทำการผ่าตัดซ้ำอีกรอบหนึ่งในเร็ววันนี้

วันที่ 17 มกราคม 2554 ผมได้เข้าไปเยี่ยมน้องเขาพร้อมกับคุณแม่ของผม ดูน้องนัชชาอารมณ์ดีขึ้น ขี้อายเหมือนเดิมและยังมีกำลังใจอยู่
ปัญหาเรื่องการสื่อสารระหว่างบิดาน้องนัชชา กับพยาบาลและหมอเป็นปัญหาใหญ่มาก เนื่องจากไม่สามารถอธิบายอาการของโรคได้ อีกทั้งผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวจากออกจากบ้านมานาน กว่า 3 วัน ภรรยาและบุตรอีก 3 คน ก็ไม่มีคนเลี้ยง พี่เขาก็อยากกลับไปทำธุระทางบ้าน และแจ้งข่าวให้ทราบแก่ครอบครัว พรุ่งนี้พ่อเขาจะเดินทางกลับแต่เช้า แล้วจะรีบเดินทางกลับมาโดยเร็ว

วันที่ 18 มกราคม 2554 เข้าไปเยี่ยมน้องพร้อมกับ นักศึกษาชมรมหัวรถไฟคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยพายัพ เพื่อหากิจกรรมผ่อนคลาย ระหว่างที่คุณพ่อที่เดินทางกลับบ้านเพื่อ ทำธุระกิจและขอใบอณุญาติเดินทางออกนอกพื้นที่ ผมและน้องๆชมรม(น้องแยมและน้องกะโดด) ก็เลยแอบพาน้องนัชชาไปอาบน้ำและสระผมกำจัดเหา โดยทางพยาบาลบอกว่า ได้บอกคุณพ่อนัชชาไปหลายครั้งแล้ว แต่คุณพ่อก็พาไปแค่ล้างมือเท่านั้น วันนี้เรากับพยาบาลเลยช่วยกันทำความสะอาดน้องนัชชากัน และได้เล่นของเล่นและแบ่งปันขนมให้น้องนัชชา
ทางคุณหมอแจ้งว่า วันจันทรที่ 24 มกราคม 2554 น้องนัชชาจะได้รับการผ่าตัด ซึ่งก็คงต้องรอผลต่อไป

วันที่ 20 มกราคม 2554 เมื่อวานนี้ยุ่งทั้งวันเลยไม่ได้ไปเยี่ยมน้องนัชชาเลย วันนี้เลยถือโอกาสเข้าไปเยี่ยมพร้อมกับเพื่อน (มิก กิติพงค์ ตันสุหัช) พอดีน้องเขากำลังหลับเลยไม่ได้ เข้าไปกวน พี่เตียงข้างๆ บอกว่า แกเริ่มพูดคุยด้วยแล้ว และจิตใจแข็งแรงมาก (เพราะตั้งแต่วันที่ วันที่ 18 มกราคม 2554 ที่คุณพ่อกลับบ้านดดยไม่ได้กล่าวลา จนวันนี้คุณพ่อยังไม่กลับมา แต่บอกกับผมวันนี้ว่าจะกลับมาพรุ่งนี้) และยังบอกอีกว่าน้องนัชชาชอบน้ำส้มที่ซื้อไปฝาก หมดเรียบเลยโหลนึง วันนี้เลยหาไปเพิ่มให้อีก เพื่อน้องเขาตื่นมาจะได้มีกิน

หลายคนที่สมบูรณ์แบบ มีพร้อมทุกอย่าง เราจะเข้าใจคนที่เขาไม่มีอย่างเราว่าขาดได้อย่างไร ?

วันที่ 21 มกราคม 2554 วันนี้น้องนัชชานอนทั้งวัน แต่ก็ลุกมาคุยบ้างกับพี่ๆ เตีบงข้างๆและผู้เยียมท่านอื่น ก็นับว่าน้อลนัชชาเด็กที่สุดในห้องก็ว่าได้ คุยบ้าง เล่นบ้าง ตามภาษาเด็ก ที่ผมเป็นห่วงคือ ณ วันนี้ พ่อเขายังไม่เดิงทางกลับมาดูบุตรสาวเลย ซึ่งทาง โรงพยาบาลก็ ใจดี น้องก็ยังจิตรใจเข้มแข็งดี กลัวในวันข้างหน้าจริงที่จะต้องผ่าตัด

นี่ผมพาน้องเขามาลำบากหรือรักษากันแน่ วันนนี้พยาบาลแจ้งกับผมว่า

"น้องเขาไม่สามารภขยับมือได้เหมือนเดิม"

วันที่ 22 มกราคม 2554 วันนี้น้องนัชชาอารมณ์ดีมาก มีน้องปุ๋ย จากชมรมหัวรถไฟไปเล้นด้วย ทุกคนที่หอผู้ป่วยกระดูกหญิง รักน้องนัชชามาก ทุกคนพูดคุยกับเขาอย่างกับลูกหลานเลยทีเดียว ประทับใจสุดๆ พยาบาลก็ดูแลน้องเขาดี อีกทั้งวันนี้พี่สาวน้องนัชชาเดินทางมาเฝ้าไข้นัชชาแทนคุณพ่อ ที่ต้องทำธุระที่บ้าน พยาบาลบอกว่า ไม่แนาพรุ่งนี้อาจจะได้ผ่าตัดก่อนกำหนด

ไม่อยู่หลายวันน้องๆ ชมรมหัวรถไฟจะไปเยี่ยมและบอกเล่าเรื่องราวแทนผมนะครับ

วันที่ 24 มกราคม 2554 น้องนัชชา เล่ายี่ปา ได้รับการรักษาผ่าตัดแขนวันนี้ตั้งแต่ 09.00 - 12.00 น. ระยะเวลาในการผ่าตัด 50 นาที หลังจากนั้น อีก 2 ชั่วโมง แพทย์ให้น้องนัชชาพักพื้นอยู่ในห้องผ่าตัด หลังจากออกจากห้องผ่าตัดน้องนัชชายังไม่ได้รับประทานอะไรเลยทั้งวัน หลับตลอด แต่ตื่นมาเป็นพัก ๆ คงเป็นเพราะยาสลบ ไม่ได้พูดคุยอะไรกับน้องเขา ก็เลยปล่อยให้น้องพักผ่อน หลังจากนั้นก็ได้มีพยาบาลมาตรวจวันความดันน้องนัชชา จึงได้สอบทราบพยาบาลถึงการผ่าตัด เขาบอกว่า ในระหว่างที่ทำการผ่าตัดน้องนัชชาไม่มีอาการใด ๆ ปกติดีทุกอย่าง แต่บ่าย ๆ น้องร้องไ้ห้ด้วย คงเป็นเพราะเจ็บแผล อยู่กับน้องสักพัก หลังจากกลับจึงได้ไปถามพยาบาลว่า น้องจะได้ออกโรงบาลวันไหน ยังไม่มีกำลังหมด เพราะว่า ต้องรอให้หมอดูแผ่น x ray ก่อนพรุ่งนี้ แต่น้องสามารถรับประทานอาหารได้ตามปกติ แบบอ่อน ๆ หลังนั้นจึงได้ฝากพยาบาลดูแลน้องนัชชาด้วย

วันที่ 25 มกราคม 2554 วันนี้ตอนไปถึงแอบเห็นเราแล้วก้อหลับตาสนิทแบบแอบอายไม่ยอมพูดด้วย เกดกับฟ้าก็เลยคุยด้วยแต่ก้อไม่ยอมคุย พยาบาลเลยบอกว่าน่าจะเป็นผลข้างเคียงจากการผ่าตัด จะมีอาการซึมๆไป ส่วนในเรื่องของสภาพร่างกาย หมอยังคงรอให้ร่างกายฟื้นตัวสักพักและรอให้แผลและเลือดไหลน้อยลง หลังจากที่แผลดีขึ้นก็ต้องรอดูอาการโรคแทรคซ้อนก่อนว่ามีอาการอื่นหรือไม่ จึงจะกลับบ้านได้ แต่คงอาจจะต้องใช้เวลานานสักหน่อยเพื่อให้แผลหายและทำกายภาพบำบัดต่อไป ขอบคุณฟ้าสำหรับสมุดระบายสีและสีไม้ รายงานสดจากกะลา สายข่าวรายงานตรงจากโรงพยาบาลนครพิงค์

วันที่ 26 มกราคม 2554: วันนี้ไปเยี่ยมเกือบเย็นแล้วน้องนัชชาเดินเล่นอยู่ข้างนอกห้องแสดงว่าน้องอาการดีขึ้น พอได้คุยกับอะสึเมะพี่สาวนัชชาก็เพิ่งรู้ว่าหมออนุญาตให้กลับบ้านได้แล้ว ก็แอบดีใจแทนน้องจะได้กลับบ้านแต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ว่าจะกลับกันยังไง พี่อุ้มบอกให้อธิบายให้อะสึเมะฟังว่าต้องปฏิบัติและดูแลน้องอย่างไรเราก็พยายามอธิบายให้เค้าฟัง(พี่อุ้มเกดไม่ได้จดให้น้องเค้านะพอดีเกดต้องรีบไปรับหลานพี่ดี๋เลยอธิบายคร่าวๆ) ซึ่งอะสึเมะก็ถือว่าเข้าใจพอสมควรและก็ได้เล่นกับน้องก่อนกลับ รายงานวันสุดท้ายแล้วค่ะ จากโรงพยาบาลนครพิงค์

วันที่ 25 กุมภาพันธ์ 2554 วันนี้พาน้องไปตรวจตามปกติที่คุณหมอนัดไว้ ไปรอตั้งแต่เช้าเลย กว่าหมอจะมารอนานมาก หมอบอกว่า กระดูกติดแล้วนะ วันนี้จะเอาเหล็กที่ดัดออกให้ ด้วยวิธีการดึงออก สด สด ไม่ได้ผ่าตัดนะครับ หมอแค่ทาแอล์กอฮอล์ แล้วก็ค่อยๆ ดึงเหล็กดัด ออกมา ผมนี่แทบจิกเตียงเลยทีเดียว น้องนัชชาไม่ร้องเลยซักนิดเดียว เก่งมากเลย หมอบอกว่า น้องเขาคงต้องกายภาพ บ่อยๆ เพื่อให้แขนเป็นปกติ ซึ่งหมอขอนัดตรวจอีกที วันที่ 19 มีนาคม 2554

เราคงพาน้องเขามาได้ไกลเพียงเท่านี้แล้วล่ะครับ ที่เหลือก็อยู่ที่น้องเขาแล้ว
วันนี้เป็นวันแรกที่เขาเอ่ยปากกับผมว่า "สวัสดีค่ะ" ตอนส่งขึ้นรถกลับ . . .