470 เศษไม้ของพลเดช
อนิจจัง ในชีวิต คิดไม่สิ้น
อุดมจินต์ อุดมกรรม นำผสม
เดี๋ยวก็เปลี่ยน หมุนเวียนไป คล้ายสายลม
จะชื่นชม ไม้หรือเศษ เหตุเดียวกัน
เมื่อเป็นไม้ กลายเป็นศิลป์ กินใจฝัน
แกะสร้างสรรค์ พลันมีค่า มหาศาล
แต่เศษไม้ ไม่มีค่า ราคางาน
ถึงนิพพาน เศษหรือไม้ ไม่ต่างกัน
16 มิถุนายน 2554
ความเห็น (8)
เศษไม้ ..มีความหมายในคำที่อาจารย์กล่าวถึงมากนะครับ
ไม่ว่าจะเป็นเศษไม้ หรือแก่น มองด้วยความว่าง แล้ว คือกัน ครับ
ขอบคุณบันทึก แก่นธรรม บันทึกนี้ นะครับ
 |
ขอบคุณครับ ในบางวัน ก็เกิดปลงธรรมสังเวช สิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นรอบตัว
ภาพสองภาพนี้ เชื่อมโยงกันครับ
ภาพ "ดอกไม้"
ขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจและความเห็นครับ
เจริญสุขนะครับ
สวัสดีค่ะ
"..."ถึงนิพพาน เศษหรือไม้ ไม่ต่างกัน..."
ให้ข้อคิดดีมากเลยค่ะ
ขอบคุณค่ะ
แวะมาอ่านบันทึกของคุณพลเดชค่ะ น้าชอบมากๆเลยค่ะ
บันทึกของคุณที่เกี่ยวกับคริกเก็ต น้าก็ได้เอาไปคุยกับลูกค้าเขาเป็นคนมาจากศรีลังกา มีลูกค้าชาวอเมริกันมาสมทบคุยด้วย เลยทำให้ตัวน้าจ้าดูดีขึ้น ฮ๋า ฮ่า ฮ่า แบบว่าเป็นผู้หญิงแต่เข้าใจกีฬาคริกเก็ต (อันนี้น้าไม่ได้จริงจังอะไรนะคะ น้าพูดเล่นๆ เพราะตอนนี้เฉยๆกับหลายอย่าง สบายๆกับชีวิต ไม่แบกอะไรอีกต่อไปแล้ว)
น้าจ้าได้เข้ามาอ่านบันทึกของคุณ ก็ได้ข้อเตื่อนสติข้อเตื่อนใจ บางอย่างก็เข้าใจอย่างลึกซี้ง แต่อธิบายเป็นตัวหนังสือไม่ถูก ก็ขอถือโอกาศนี้ขอบคุณ คุณอีกครั้งนะคะ สำหรับข้อเขียนดีๆ ขอบคุณค่ะ
น้าจ้าครับ
เราก็เหมือนเป็นกัลยาณมิตรกันนะครับเพราะสนทนาแลกเปลี่ยนความเห็นกันและกัน แม้อยู่คนละประเทศ คนละซีกโลก คนละลักษณะสังคมกัน แต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคแต่อย่างใด ประโยชน์จากการแลกเปลี่ยนมีไหม ไม่ต้องตอบเพราะชัดเจนแล้ว
เรื่องคริกเก็ต เป็นเรื่องที่อยู่ที่มุมมอง หากคนทั่วไปบอกว่าคริกเก็ต อะไรนะ ก็แสดงว่าโอกาสมีมากเท่านั้น โอกาสก้คือที่จะทำให้เข้าใจมีมาก ถ้าคุยเรื่องกอล์ฟ เรื่องเทนนิส ฟุตบอล ก็ไม่ต้องอธิบาย อาจจะคุยกันสนุกหรือตีกันเพราะเชียร์กันคนละทีมก็เป็นได้
ดังนั้นคริกเก็ตเป็นรื่องที่น่ารู้ เพราะเรายังไม่รู้ และผมมองว่าในทุกกีฬาที่มนุษย์เล่นกันนั้นมีปรัชญาแฝงอยู่เสมอ
ผมเคยเขียนบทความ นานมากแล้วและไม่ได้เก็บสำเนาเอาไว้ ก็คือเรื่องกอล์ฟ เป็นปรัชญาชีวิต เพราะต้องต่อสู้กับตัวเองและกับสนาม กรีนแต่ละกรีนทั้ง 18 แบบนั้นคือโจทย์ชีวิตที่ดาหน้าเข้ามา เราอาจตีดี ประสบความสำเร็จ ทั้งทีออฟ ลูกยาว บนกรีนจนกระทั่งพัด ล้วนเป็นเวลาของการพิศูจน์ชีวิตทั้งนั้น แต่หากตีพลาดหลุมใด ก็ยังไม่ถือว่าชีวิตมืดมนเพราะยังมีให้แก้มืออีกตั้งหลายหลุม....ผมเองก็เคยคลั่งกอล์ฟ แต่พอมีลูกเล็กๆ ก็รู้สึกว่าอาจจะเห็นแก่ตัวที่จะปล่อยแม่บ้านเลี้ยงลูกคนเดียว จึงหยุดพักแขวนไม้ไปโดยปริยาย
สำหรับคริกเก็ต ผมก็มองเป็นปรัชญาเหมือนกัน เป็นการใช้สมองต่อสู้กับผู้เล่นตรงข้าม ผู้ขว้างกับผู้ตีถือว่าเป้นคู่ตอสู้กัน ซึ่งต้องวางแผนทั้งคู่ บันทึกริกเก็ตยังไม่จบนะครับ แต่เกรงว่าจะเบื่อเลยหยุดพักก่อน ก่อนที่จะนำมาลงต่อไป
ผู้หญิงเล่นคริกเก็ตน่าทึ่งครับ และจะบอกว่าทีมผู้หญิงมีการแข่งขันน้อยกว่าผู้ชาย ดังนั้น หากหญิงไทยหันมาสนใจคริกเก็ต เช่นน้าจ้าอาจจะริเริ่มตั้งทีมคริกเก็ตหญิงในอเมริกา ก็จะเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นและท้าทายมากจริงๆ ครับและมีโอกาสที่จะเก่งมากกว่า......
คริกเก็ตคงเป็นวาระหนึ่งที่ผมจะลองนำเสนอต่อไป แม้จะยากกว่าเข็นครกขึ้นภูเขา แต่ที่น้าจ้าเล่าให้ฟังก็เป็นกำลังใจให้แล้วครับ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ให้มาตลอดโดยการเข้ามาอ่านและทักทายกันครับ
เจริญสุขครับ
พูดถึงเรื่องกอล์ฟ ก็เคยคลั่งตีกอล์ฟเหมือนกัน เริ่มหัดตีตั้งแต่สมัยโบราณอยู่มัธยม หัดทีแรกและที่เดียว สนามทอ. แต่ไม่ค่อยได้เรื่อง พอมาเรียนที่อเมริกา เลยเข้าชั้นเรียน เรียนเทอมหนึ่ง น้าจ้าชอบกีฬากอล์ฟก็แบบที่คุณพลเดชพูดนะคะ เพราะต้องสู้กับตัวเอง เล่นไม่ดีก็ไปแก้ไขที่ตัวเราเอง แล้วน้าจ้าก็มาเลิกเล่นกอล์ฟก็ตอนมีลูกเหมือนกัน แต่ก็เรียกว่าได้เล่นกอล์ฟอยู่นานเหมือนกัน เพราะกว่าจะมีลูกก็เข้าวัยเกือบจะเป็นหญิงชรา โชดดีที่มีได้ แม้จะแค่คนเดียวก็ตาม แล้วตอนหลังน้าจ้าก็สอนตีกอล์ฟให้ลูก แต่ต้องเลิกเพราะใช้เวลามาก เพราะลูกมาเล่นไวโอลิน น้าเลยให้เขาเล่นเทนนิสแทน อันนี้น้าต้องจ้างครูสอน เพราะน้าจ้าเล่นเทนนิสแบบไม่ได้เรื่องเลย.
ขอบคุณที่ให้น้ามีโอกาศได้พูดคุยด้วยค่ะ ขอให้คุณและครอบครัวมีความสุขนะคะ
เราต่างเป็นคนรักครอบครัวเหมือนกันครับ ถ้าสุขก็ต้องสุขด้วยกันทั้งครอบครัวครับ
มีลูกคนเดียว มีความสุขไปอีกแบบ
ขอให้น้าจ้าและครอบครัวมีความสุขเช่นกันนะครับ