รดน้ำ พรวนใจ แจ็สแอนด์บลู
ดึกคืนวันเสาร์ 11 มิ.ย. 54 โทรทัศน์ ThaiPBS นำภาพยนต์รางวัลตุ๊กตาทอง เรื่อง Ray มาฉาย ผมมี VCD ภาพยนต์นี้ จำได้ว่าดูรวดเดียวจบ 3 แผ่น มาแล้วสองรอบ
ตลอด152 นาที หน้าจอ ThaiPBS คืนนั้น ผมอิ่มกับประเด็นเรื่อง และอิ่มใจไปกับเพลงคัดสรร Soundtrack ตอนท้ายภาพยนต์กว่า 10 เพลง ระหว่างรายชื่อผู้เกี่ยวข้องกับภาพยนต์เรื่องนี้ไหลไป ความคิดผมก็ไหลด้วยจนถึงนาทีนี้
ภาพยนต์เรื่องนี้เป็น เรื่องราวของ Ray Charles (พ.ศ. 2473-2547) ศิลปินแจ๊สผู้สร้างสรรเทคนิค สีสันและบุคลิกดนตรีแจ็สตลอดชีวิตเขา ได้รับรางวัลสูงสุดทางดนตรีแกรมมี่อวอร์ด ภาพยนต์เรื่องนี้ออกฉาย พ.ศ. 2547 ปีเดียวกับที่เรย์เสียชีวิต เจมี ฟอกซ์ ผู้รับบทเรย์ ได้รับรางวัลตุ๊กตาทองดาราชายแสดงนำยอดเยี่ยม พ.ศ.2547 หน้าตาของฟอกซ์นั้นคล้ายเรย์ตัวจริงมากครับ นี่คือภาพของเรย์
ภาพเรย์ขณะบรรเลงเพลง Georgia on My Mind พ.ศ. 2522 จากอินเตอร์เนท
เรย์ได้อ่านบทภาพยนต์เรื่องนี้ ซึ่งพิมพ์เป็นอักษรเบลล์ เขาพอใจมาก และขอให้ปรับให้ถูกต้องกับความจริงเพียงสองจุด
คอภาพยนต์และคอเพลงน่าจะหามาสะสมไว้นะครับ
จะเล่าเฉพาะที่โดนใจผมที่สุดของภาพยนต์นี้ คือ แม่ของเรย์ครับ "อารีธา วิลเลี่ยม" สตรีผิวดำ ผอมยาว ไม่ใส่รองเท้า ทำงานขุดดินปลูกพืช รับจ้างซักผ้าเลี้ยงลูกชายสองคนซึ่งพ่อทิ้งไปตั้งแต่คนเล็กคลอด เธอคนนี้มีกิ๋นครับ
แม่ของเรย์นั้นทรนง ไม่ยอมถูกสตรีผิวดำด้วยกัน "ยัก" ค่าจ้างซักผ้า จนต้องมาซักผ้าเอง ความทุกข์ทรมานจากหลายเรื่องใหญ่ๆ น้องชายเรย์จมน้ำตายตอนเรย์สี่ขวบ ปีถัดมาเรย์ตาฝ้าฟาง และการมองเห็นเลวลงเรื่อยจนบอดสนิทเมื่ออายุสิบปี
ฉากที่ผมชอบที่สุดคือตอนที่...
อารีธา ยืนนิ่งเงียบเมื่อเรย์ล้มลง แล้วร้องฟูมฟายเรียกหาแม่และมือที่จะพยุงให้ลุก อารีธาเลือกที่จะยืนนิ่งเงียบที่หน้าเตา ทั้งๆ ที่น้ำตาอาบแก้ม เธอไม่ส่งเสียง และไม่ช่วยเลยสักนิด จนเรย์หยุดร้อง และเริ่มรับรู้สรรพเสียง เสียงกระดึงที่คอวัว เสียงจิ้งหรีดใต้โต๊ะ จนเขากำมันไว้ในอุ้งมือได้ และเสียงหัวใจของแม่ที่กำลังร้องไห้ ร้องไห้ด้วยความหวังว่าลูกตาบอดคนนี้จะดำรงชีวิตในโลกได้ เธอกอดลูกแล้วทั้งคู่ร้องไห้
...เรย์ ลูกต้องไม่ยอมให้ใครทำกับลูกอย่างผู้พิการนะลูก...
ตลอด 152 นาที ภาพยนต์นี้นำบทพูดนี้มาเสนอสามครั้ง
แต่สำหรับผม ประโยคนี้ก้องอยู่ในหูตลอดมาเลยครับ
ความเห็น (4)
- ผมเคยดูหนังเรื่องนี้
- แม่ของเธอมีผลมากตอนสอนให้ฝึกเดินและช่วยตัวเอง
- สิ่งที่ผมชอบอีกคือการเล่นดนตรี
- ในที่ต่างๆอย่างมีความสุข
วานนี้พบหมอหนุ่มจบจากรามาธิบดี แล้วไปทำงานชายแดนไทย-พม่า คุณหมอบุกเบิกการดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้ายในชุมชน มิให้ปวดทรมาน ประคองใจประคองกายไปตามสภาพ แม้สังขารจะเสื่อมทรุด ประคองใจคนในครอบครัวและญาติ ดูแลรักษาที่จำเป็น ผู้ป่วยไม่ต้องข่ยนาขายไร่มาเป็นค่ารักษา ถึงเวลาจากไปก็ได้ตายที่บ้านท่ามกลางผู้เป็นที่รัก ได้ร่ำลาประกอบพิธีทางศาสนาความเชื่อ ปีหนึ่งๆ 50-70 ราย ทำต่อเนื่องมาสามปี
เป็นการดูแลที่ประเสริฐ หาได้ยากแม้ในเมืองใหญ่ ผมสนทนากับคุณหมอเพลิน เลยไปถึงภาพยนต์เรื่อง Ray
“…พี่ วันนั้นผมก็ดูทาง ThaiPBS น้ำตาซึมเลย...” คุณหมอสะท้อนออกมา เป็นการสะท้อน “อารมณ์รับรู้ความทุกข์ของผู้อื่น” หรือ Empathy
บ่ายวานนี้เช่นกัน อาจารย์แพทย์จาก รพ.รามาธิบดี และจาก รพ. สงขลานครินทร์ ถ่ายทอดความรู้ฝังลึกด้านการดูแลผูป่วยระยะสุดท้าย ด้วยศาสตร์เรียก “การดูแลแบบประคับประคอง” Palliative care อาจารย์ทั้งสองท่านย้ำว่า
“การรับรู้ความทุกข์ของผู้ป่วยและญาติ” เป็นพื้นฐานสำคัญของแพทย์ พยาบาล บุคลการสาธารณสุขทุกสาขา มิได้จำกัดอยู่เฉพาะผู้มีบทบาทดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้ายเท่านั้น
และแพทย์ พยาบาลต้องดูแลใจตนเอง มิให้จมทะเลแห่งทุกข์ คือ ต้องวางใจให้เป็นด้วย
อาจารย์ขจิตครับ ดีใจครับที่ชอบภาพยนต์เรื่องเดียวกัน ผมโชดดีที่ได้ชมฟรีๆ วันนั้น กับวลีเด็ดๆ
"...ผมตาบอด แต่ผมไม่โง่..." เรย์ ไม่ยอมถูกบริษัทแผ่าเสียงเอาเปรียบ
เรย์ได้ส่วนแบ่งอย่างน้อย 50 เปอร์เซนต์จากยอดขาย ซึ่งต่อมาเขาก่อตั้งมูลนิธิ และบริจาคการกุศลมากมาย โดยไม่ประชาสัมพันธ์เอาหน้า เพราะเหตุนี้ เรย์ จึงเป็นอัฟริกันอเมริกัน ซึ่งคนอเมริกันรักอย่างยิ่ง ปี พ.ศ. 2547 ปีที่ภาพยนต์ออกฉาย เป็นปีทีเรย์เสียชีวิต แฟนๆ ตามไปชมภาพยนต์ล้นหลาม
วันที่ 13 มิถุนายนปี คุณพุ่มพวง ดวงจันทร์ ราชินีลูกทุ่ง จากไป 19 ปี นับแต่ พ.ศ. 2535 ผู้รู้วงการลูกทุ่งย้ำว่า คุณผึ้ง ทำให้ลูกทุ่งไทยมีลมหายใจถึงทุกวันนี้
คุณผึ้งอ่านหนังสือไม่ได้ แต่รู้เรื่อง+รู้โลก รู้จักการสื่อถึงแฟนเพลงอย่างยิ่ง จึงอยู่ในใจคนไทยมาจนทุกวันนี้
ผมว่าเธอนี่แหละ เรย์ ชาร์ล เมืองไทย ผู้ยกระดับลูกทุ่งไทย
ขอคารวะ