My Cat ; Tam

บันทึกย้อนหลัง ๙ ส.ค. '๕๓ แนะนำ แต้ม ... แมวที่นำมาจากกรุงเทพฯ ค่ะ

(ดูภาพประกอบทั้งหมด In Picasa)

My Cat ; Tam

๙ ส.ค.'๕๓

"แต้ม" แมวที่นำกลับสมุยด้วย
... ได้โทร.ขออนุญาตคุณพ่อ กับ พี่สาว แล้วว่า ขอนำเจ้าแต้มกลับไปด้วย

ทีแรกไม่ได้ตั้งใจจะเลี้ยงแมวที่กรุงเทพฯ เพราะรู้ตัวเองว่าคงไม่สามารถดูแลสัตว์เลี้ยงที่นี่ได้ แต่ต่อมาจึงรู้ว่าเขาบาดเจ็บมาหา จึงต้องรักษาจนหาย และก็อยู่ด้วยกันมา 2 เดือนแล้ว

ตอนที่เขามาขออยู่ด้วยตัวผอมกระหร่อง ตัวเล็กมาก นอนซึมตลอด เพราะบาดเจ็บที่ก้น แผลเริ่มเน่าและส่งกลิ่นแล้ว

แต่ตอนนี้แผลหายแล้ว ตัวใหญ่ขึ้น ร่าเริง ชอบชวนเล่นตลอด เวลาเขาออกไปไหนมาและกลับเข้ามา ชอบส่งเสียงรายงานตัวว่า "เมี้ยว เมี๊ยว = มาแล้ว มาแล้ว" ... ต้องขานรับ จึงจะหาเราเจอและเดินมาหา ...

เขาคงคิดว่าผิวหนังเรายืดหยุ่นแบบเขา จึงมักชวนเล่นโดยการเล่นงับขาบ้าง กัดมือบ้าง แต่ไม่ลงเขี้ยวนะให้พอรู้ว่ากัดเล่น หรือไม่อย่างนั้นก็ตะบปแต่ไม่กางเล็บ และพอถึงเวลานอนถ้ายังไม่เข้านอน เขาจะมานอนรอใกล้ๆ นั่นแหล่ะ ... รอจนกว่าเข้านอนพร้อมกัน

ตอนที่เขามาหานั้นก็สงสัยว่ามาได้อย่างไร ทำไมไม่ยอมปีนกำแพงออกไปเหมือนอย่างเจ้าลาย แมวอีกตัวที่มักมาขอข้าวกินตอนเช้า และในช่วงแรกที่เขามาร้องเรียกทั้งวันทั้งคืนเป็นอาทิตย์ แม้ตอนที่ดูแลเขาจนแผลหายแล้วก็ยังไม่ยอมกลับบ้าน

จนวันหนึ่งไปสัมมนา 2 วัน กลับมาแล้วเขาหายไป เพราะให้เขาอยู่นอกบ้านพร้อมอาหารเม็ดที่ใส่จานวางไว้ให้ เราก็ออกเดินตามหาจนพบเขาที่บ้านหลังหนึ่งถัดไปอีกซอย จึงรู้ว่าเป็นแมวบ้านหลังนี้ ตอนที่เขาหายไปคุณยายเจ้าของบ้านก็ออกตามหา และเหตุที่เขาหายไปสงสัยว่าโดนสุนัขข้างบ้านไล่กัดเอา แล้วกลับบ้านไม่ถูก

คุณยายให้เจ้าแต้มมาอยู่ด้วยเพราะสงสารฉันเห็นว่าอยู่คนเดียว และเห็นว่าดูแลเขาเป็นอย่างดี อีกอย่างแม่ของเจ้าแต้มก็มักจะตะบปและไล่เจ้าแต้มทุกครั้งที่เห็นหน้าที่บ้านหลังนั้น

ปัจจุบันผ่านไปอีก 1 เดือน เจ้าแต้มก็ยังอยู่กับฉัน ทั้งๆ ที่เขาก็สามารถกลับบ้านที่อยู่ถัดไปอีก 2 หลัง ซึ่งหลังบ้านชนกันได้ แต่เขาก็ไม่ยอมกลับ

และรู้มาอีกว่าเจ้าลายนั้นก็เป็นแมวบ้านเดียวกับเจ้าแต้ม เพราะไปเจอที่บ้านหลังนั้นเช่นกัน ตอนนี้เจ้าลายก็ยังคงมาหาน้องชายและมาขอข้าวกินประจำ

คุณยายเล่าว่า มีอยู่ช่วงหนึ่งเจ้าลายก็หายไปเช่นกัน ไม่ยอมกลับมานอนบ้าน นั่งทบทวนเล่าย้อนเวลากันจึงเดากันว่า น่าจะเป็นช่วงที่เจ้าลายมานอนห้องฉ้ัน ...

พรุ่งนี้จะกลับสมุยแล้ว เมื่อตะกี้ (11.00 น.) เจ้าลายก็ยังคงมาขอข้าวกิน วันอื่นๆ ที่มาหาคงไม่เจอกันแล้ว แต่ดูแล้วเจ้าลายสามารถเอาตัวรอดได้ดีกว่าเจ้าแต้ม เพราะการมาหาของเจ้าลายคือ ปีนมาตามหลังคาบ้าน แล้วจึงกระโดดมาหาฉันซึ่งอยู่ห้องชั้นสองของบ้าน อาทิตย์หนึ่งแล้วที่เจ้าลายมาหาพร้อมบาดแผลที่ใบหู เราก็ยังคงเป็นพยาบาลดูแลแผลให้แมวอีกเช่นเคย ...

เหอะ เหอะ ... คงต้องมีสักชาติแหล่ะน่า ที่คงเกิดมาเป็นแมว ชาตินี้จึงผูกพันกับแมวจัง ... กั๊ก กั๊ก

 

บันทึกเดียวกับ
My Cat ; แต้ม [In FB]

 

[คุณครูณิชนันทน์]

สนุกจังเลย....จะรอติดตามตอนต่อไปที่สมุยของเจ้าแต้มนะค่ะ