รดน้ำ พรวนใจ...
ฟังเพลง "คนเก็บฝัน" ระหว่างโพสต์บันทึก ขอยืมวลี...รดน้ำ พรวนใจ...ของคุณจุ้ย ศุ บุญเลี้ยง มาใช้ เพราะโดนใจดี
ใจใดที่แห้งผาก ไร้ความชุ่มชื่น ไร้การสัมผัสผู้คน ใจนั้นย่อมแข็งกระด้าง ไร้ชีวิต ต้องการการ "พรวนใจ" ก่อนจะด้านชาไปกว่านี้
นพ.วราวุธ สุรพฤกษ์ มาชักชวนพวกเรา ที่ สปสช.เขต 2 พิษณุโลก หาสมดุลชีวิตส่วนตัว ชีวิตครอบครัว ชีวิตงาน และชีวิตสังคม ให้เจอ ก่อนที่ความ "บ้างาน" จะลากเราไปสู่จุดที่ "ไปไม่กลับ" คือ สุขภาพแย่ แบกโลกไว้ทั้งใบ ครอบครัวตั้งคำถาม หรือ ลงเอยด้วยการลาออกแบบ burnt out จำเป็นต้องสร้าง "สภาพแวดล้อม" คนกับคน โดยด่วน นี่เป็น emergency call
คุยเรื่องสัพเพเหระกันบ้าง สอบถามเรื่องลูกเมียเขาว่าสุขใจสบายกายอยู่ไหม
ยกมือไหว้ผู้ใต้บังคับบัญชาก่อน
หัดขอโทษอย่างจริงใจ หัวหน้าย่อมทำผิดพลาดได้...วันนี้ "หัวหน้า" คนไหนก็ ททท.ทำทันที ได้ครับ
ทำงานเล็กๆ อย่างมีความหมาย ผมนึกถึงคำสัมภาษณ์ของ นพ.สุภัทร ฮาสุวรรณกิจ องค์ปาฐกโกมล คีมทอง สองสามปีก่อน คุณหมอพูดจากใจว่า...การเคลื่อนไหวทางสังคมต้องการแค่การก้าวออกไปทำในสิ่งที่ตนถนัด ไม่ต้องคิดใหญ่ คิดไกล แล้วจะยั่งยืน(เอง)...หาความหมายให้พบในงานของท่านนะครับ ผมขอร้อง
ฟัง inner voice และ voiceless's voice เสียงจากหัวใจท่านเองและคนที่ท่านรักนั้น ถ้าไม่เปิดใจและ "หรี่" เรื่องราววุ่นวาย ย่อมไม่ได้ยินเสียงนั้น
ผมเพิ่งวางหูโทรถึงภรรยาว่า...เหนื่อยไหม ผมเข้าใจและอยากแบ่งเรื่องหนักใจมาบ้าง อีกสองวันจะกลับแล้ว ผมรักคุณนะ...
ความเงียบ คือ คำตอบที่ส่งมาจากปลายสายคนอยู่น่าน
เป็นความเงียบที่มีคุณค่า เป็นความเงียบที่บ่งบอกว่าได้ยินผมทุกคำ ตามมาด้วยเสียงหัวเราะ...ก่อนที่เราต่างวางสาย อย่างวางใจ
ความเห็น (3)
ฉันก็พลอยนึกถึง ความสุขเมื่อเล่นกับเพื่อน ตอนเด็ก ๆ ค่ะ โดยเฉพาะการเล่น ตี่จับ เมื่อแบ่งข้างกันแล้ว เราต้องดูว่าใครตัวใหญ่สุดก็ให้เขาเป็นตัวบุก เพราะตัวใหญ่ แรงเยอะ ฝ่ายตรงข้ามจะจับตัวไว้ยาก(แรงเยอะ) ส่วนคนอื่น ๆ ก็จะรีบเสนอตัวทำหน้าที่ ที่ตนถนัด แพ้บ้าง ชนะบ้าง หกล้มก็เจ็บ เมื่อเลิกเล่นในวันหนึ่ง วันต่อ ๆ มา เมื่อคนเยอะพอ เราก็เล่นแบบนี้อีก ซ้ำๆ ไม่มีเบือเลย ... เมื่อเราโตขึ้น ต้องทำงาน บริบทของงาน เราไม่อาจแพ้ ซ้ำ ๆ ได้ "ความสุข ของฉันจึงค่อย ๆหายไปอย่างไม่รู้ตัว" แม้จะกลับไปเล่นเหมือนเด็กไม่ได้ แต่ฉันก็อยากมีความสุขแบบเด็ก ๆ ค่ะ
พ่อ แม่ น้องต้นไม้ พูด I love you ให้กันและกันทุกวันค่ะ :) พรวนดินหัวใจให้ชุ่มชื่น
ตามมาเติม "ปัญญา" ศุ บุญเลี้ยง ต่อสักนิด ผมคุ้นสนิมกับคุณจุ้ย จึงได้ของดีประดับปัญญาเนืองๆ
ศุ บุญเลี้ยง บอกว่า คนสมัยนี้กลัว กลัวอย่างน้อยก็สามอย่าง คือ กลัวความเล็ก (ดังนั้นอะไรๆ ก็ต้องใหญ่ ใหญ่ๆ ระดับจังหวัด ระดับโลกไปเลย) คนกลัวความเงียบ (จึงต้องคุย ต้องเปิดเพลงดังๆ หาอะไรใส่หูตลอดเวลา) คนกลัวความมืด (จึงต้องสว่างเข้าไว้ ห้องนอนติดไฟสว่างราวห้องสมุด) คุณจุยแนะ หันมาอยู่กับความเล็ก ความเงียบ และความมืดบ้าง แล้วใจจะสว่างเอง