ลื้อมีร่มไม๊
อ่านแล้ว คุณจะรักคนที่ควรรักมากขึ้น
ผมเป็นคนที่จริงจังกับความรักมาก ทุ่มเทกับแฟน หรือสาวที่จีบแบบสุดๆ จีบก็จีบทีละคน รักใครรักจริง takecare กระจายไม่ได้กลัวตัวเองเหนื่อย ยอมประหยัดเงินสารพัด ทำงานพิเศษ ได้เงินมาเลี้ยงแฟน อะไรอย่างนั้น ฟังๆดู ก็เหมือนวัยรุ่นทั่วไปอ่ะนะครับ แต่การเรียนก็ไม่ให้เสียนะครับ ผมก็ตั้งใจเรียนด้วย เพราะสัญญากับป๊าและม้า (พ่อกับแม่)ไว้ ว่าจะเอาเกียรตินิยมอันดับหนึ่งมาให้ท่าน ซึ่งสุดท้ายก็ทำได้จริงๆ [เก่งไม๊เล่า ขออวดหน่อย :)] • แต่ยังไงก็แล้วแต่ ด้วยความที่รักแฟนมาก แน่นอน เราย่อมมีเวลาให้แฟนอย่างที่สุด จนลืมนึกถึงคนที่รักเราและดูแลเรามาตลอดทั้งชีวิต อย่างป๊าและม้า หลายๆครั้งท่านทั้งสองก็ห่วงเรา คอยเตือนเรา เพราะคุยโทรศัพท์ก็เสร็จดึก วันธรรมดาเรียนเสร็จก็ต้องไปส่งบ้าน กลับบ้านดึกมาก ข้าวก็กินดึก กับข้าวที่ม้าทำไว้ให้ บางทีก็ไม่ได้กิน เพราะไปกินกับแฟนแล้ว วันเสาร์อาทิตย์ ก็ไปหาแฟน เก็บเงินไว้ซื้อของให้แฟน หายใจเข้าออกเป็นสาวคนนั้นเลยทีเดียว เวลามีให้แฟนมากกว่าที่มีให้ตัวเองและป๊าม้า หลายๆครั้ง ป๊าม้าคอยเตือน เพราะท่านห่วงเรา ....และแล้ว มันมาถึงจุดสิ้นสุดของความรัก แต่ก็เป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตด้วยเหมือนกัน.... ....ช่วงใกล้ๆเลิกกับแฟน เพราะแฟนคนนี้ มีหนุ่มมาจีบใหม่ ซึ่งแน่นอน...ดีกว่าผมทุกอย่าง ยกเว้นหน้าตา 5555 (อันนี้ให้หลายๆคนตัดสินนะนั่น ไม่ได้คิดเองนะคร๊าบบบบบ).....แฟนเริ่มเปลี่ยนไป หงุดหงิดเราง่ายขึ้น ไม่คุยเหมือนเดิม ไม่ได้เที่ยวกันเหมือนเดิม แล้วยังไงดีหล่ะ เราก็เสียใจ หงุดหงิดเหมือนกัน อารมณ์แปรปรวน ว๊ากที่บ้านไปก็มีบ้าง เวลาคนที่บ้าน ป๊าม้า พี่น้องเตือนเรา ก็คนมันหงุดหงิดอ่ะนะ ทำไงได้ • ............แล้ววันที่ทำให้ผมคิดได้ก็มาถึง วันนั้นผมทำงานที่มหาลัยเสร็จค่ำมาก หน้าฝน แน่นอน ฝนตกหนัก...ระหว่างผมนั่งรถเมล์กลับบ้าน ก็คิดถึงแฟน (ที่กำลังจะเลิกกัน) ก็เลยโทรหา บทสนทนาคร่าวๆ:-
• ผม: อยู่ไหนครับ ทำอะไรอยู่ ฝนตกหนักหรือเปล่าตรงนั้น
แฟน: กำลังกลับบ้าน ตก มีอะไรก็รีบๆพูด
ผม: มีร่มไม๊ แฟน: ไม่มี ผม: แล้วทำยังไง เดี๋ยวตากฝน ไม่สบายนะ
แฟน: ไม่เป็นไร จัดการเองได้ โตแล้ว
ผม: แล้วกินอะไรหรือยัง แฟน: ยัง ยังไม่หิว
ผม: กลับบ้านดีๆนะ ถ้าฝนตกหนัก หาที่หลบก่อน รอฝนซาแล้วค่อยกลับ ดูแลตัวเองด้วย เป็นห่วง
แฟน: (เริ่มหงุดหงิด) อืม รู้แล้ว ไม่มีอะไรใช่ไม๊ แค่นี้นะ !!
..... แล้วก็วางหูไป ตอนนั้น ผมอยู่บนรถเมล์แล้วนะครับ หลังจากวางหูไป ผมเสียใจมาก เพราะว่าเราหวังดี ไม่คิดว่าจะทำให้รำคาญ....และแล้ว จุดเปลี่ยนที่สำคัญที่สุดก็มาแล้ว เสียงโทรศัพท์ดังครับ......
ผม: ฮัลโหล ป๊า: (เรียกชื่อผม) ลื๊ออยู่ไหนเนี่ย
ผม: อยู่บนรถเมล์ ป๊ามีอะไร กำลังกลับบ้าน ป๊า: กินข้าวหรือยัง ผม: ยังอ่ะ
ป๊า: เออๆ ที่บ้านอาม้าทำกับข้าวไว้แล้ว มี (บอกชื่อกับข้าว) ผม: อืม
ป๊า: แถวบ้านฝนตกหนักนะ ลื๊อเอาร่มไปหรือเปล่าเนี่ย ผม: ไม่มีอ่ะ ไม่ได้เอามา
ป๊า: อ้าว แล้วเดี๋ยวลงรถ จะทำไง จะตากฝนกลับบ้านเหรอ (จากป้ายรถเมล์ ผมต้องเดินอีกไกลกว่าจะถึงบ้าน)
ผม: อืมๆ ไม่เป็นไร เดี๋ยวลุยกลับบ้านไป แป๊ปเดียว ไม่เป็นไรหรอก
ป๊า: เออๆ เอางี๊ ลื๊อลงรถแล้วโทรหาป๊า เดี๋ยวป๊าเอาร่มไปรับ
ผม: ไม่เป็นไรป๊า เดี๋ยวเค้ากลับเอง (ผมใช้แทนตัวเองว่า “เค้า” กับป๊าและม้ามาตั้งแต่เด็กๆ...ดูเป็นลูกแหง่เนอะ ^^”)
ป๊า: เออๆ ลงรถแล้วโทรมาละกัน แค่นี้แหละ....วางหู • ...
สังเกตอะไรกันไม๊ครับ... ...บทสนทนาผมกับแฟน แทบจะเหมือนกับที่ป๊าพูดกับผมเลย...นั่นหล่ะครับจุดเปลี่ยน ...ในขณะที่เราห่วงใครบางคน ใครก็ไม่รู้ ผู้หญิงที่รู้จักมาไม่เกิน 2 ปี รัก และพยายามดูแลทุกอย่าง จะโดนด่าให้เจ็บช้ำน้ำใจขนาดไหนก็ทนเหลือเกิน จะห่วงเค้า แล้วเค้าเห็นค่าของเราหรือเปล่าก็ไม่รู้ • ...แต่มีชายหญิงคู่หนึ่ง รักเรามากกกกกก มากจริงๆ ถึงแม้จะไม่เคยพูดว่ารักเลย แต่การแสดงออก มันใช่ ต้องใช่แน่ๆ มันเป็นอะไรที่พูดยาก • แต่แปลก ทำไมเราต้องไปสนคนอื่น แคร์คนอื่น ไปเสียใจ เพราะคนอื่นไม่รัก โอย ฟูมฟายกันเลยทีเดียว ตอนเลิกกับแฟน เราเสียใจให้กับคนที่เรารัก แล้วไม่รักแล้ว....แล้วรู้ไม๊ว่า • คนที่รักเราที่สุดในโลก พ่อแม่เรา เค้าเสียใจมากขนาดไหน ที่เห็นเราเสียใจ เห็นเราเป็นทุกข์ • • กับคนที่เรารัก เราซื้อของให้ มีเวลาให้ ดูแลสารพัด takecare สารพัด ....นี่หล่ะครับ ความคิดที่ออกมาทั้งหมด หลังจากแค่ป๊าถามว่า....แล้วลื๊อมีร่มไม๊ • ตั้งแต่วันนั้น ผมเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยครับ ไม่สนคนอื่นแล้ว ถึงผมจะมีแฟนใหม่ ผมดูแลแฟนผม แต่แน่นอน ไม่เท่ากับที่ผมดูแลคนที่บ้าน credit : pantip
คำสำคัญ (Tags): #ลื๊อมีร่มไม๊
หมายเลขบันทึก: 441081เขียนเมื่อ 27 พฤษภาคม 2011 20:55 น. ()ความเห็น (8)
ซึ้งจริงๆค่ะ..หนู
เรื่องที่นำมาลงบันทึก..ดีมากค่ะ
อย่างที่ป้าเคยนำคำสอนของท่านว.วชิรเมธีมาโพสท์จริงๆ
..กระโจนออกจากอ้อมอกพ่อแม่ไปหาคนรัก..เพื่อที่จะพบว่า..รักแบบหนุ่มสาวแบบคู่ลุ่มหลง..สุดท้าย"ช้ำ"..กลับมาหาพ่อแม่..
..
ขอบคุณหนูจากใจจริง..ที่นำดอกไม้ไปมอบให้ที่บล็อกนะคะ..
ขอขอบพระคุณ คุณป้ากุลมาตา
นะคะที่กรุณาสละเวลามาร่วมอ่าน
และร่วมแสดงความเห็นในหน้านี้ค่ะ
แวะเข้ามาให้กำลังใจค่ะ
ดีครับ...ชอบๆๆ คนเรามักมีไรที่ไม่คาดคิดเสมอ.. เพียงเรามีสติ ที่จะระลึก สิ่งๆๆ ดีๆๆ ก็จะบังเกิดแก่เรา เพราะธรรมชาติมิได้โหดร้ายเสียทีเดียว... มีมืด - มีสว่าง มีดำ - มีขาว มีดี - มีชั่ว มีคนรัก - มีคนชัง เป็นของธรรมดา อยู่ที่ว่าเรามีสติที่จะนึกคิด ถึงสิ่งดีๆ มากแค่ไหนครับ
ขอขอบพระคุณ คุณ นสิตา นะคะสำหรับกำลังใจ
และแวะมาร่วมแสดงความเห็นในหน้านี้
ขอบพระคุณค่ะ
ขอขอบพระคุณ คุณ ป่าไม้เลื้อย/พาดีซอ นะคะ
ที่กรุณามาร่วมแสดงความเห็นในหน้านี้
จริงค่ะคนเรามักมีไรที่ไม่คาดคิดเสมอ
เราจึงต้องมีสติอยู่ตลอดเวลาไงคะ
ขอบพระคุณ
เรียนอะไรอยู่นา
สาวน้อยบอกหน่อย
ตอบ คุณ โสภณ เปียสนิท นะคะ
เรียนอยู่ชั้นมัธยม 5 สาย วิทย์-คณิตค่ะ