เจริญ

เมื่อประมาณเดือนสิงหาคม 2553 ข้าพเจ้าได้ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ จนทำให้ภรรยาของข้าพเจ้าต้องเสียชีวิต ทำให้ชีวิตของข้าพเจ้าได้รับวิบากกรรมมาก ข้าพเข้าเองโชคดีที่ไม่ตาย แต่ก็ได้รับบาดเจ็บคือ ต้นขาด้านซ้ายหัก ต้องผ่าตัดดามเหล็ก  ในระหว่างนั้น ข้าพเจ้าเครียดมาก  ไม่รู้จะทำอยางไร  บางครั้งก็ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ ทำใมไม่ให้ข้าพเจ้าตายไปเสียจะได้ไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมาน  แต่เมื่อมองมาหาลูกซึ่งข้าพเจ้าก็มีลูก 2 คน อายุเพียง 3 ขวบ กับ 1 ขวบ แม่ก็มาจากไป  หากเราไปอีกสักคนแล้วพวกเขาจะอยู่อย่างไร  ข้าพเจ้าได้แต่บอกกับตัวเอง ว่าเราต้องอยู่เพื่อลูก ๆ   แต่บางครั้งก็ทำใจไม่ได้ เนื่องจากเป็นเหตุการณ์ที่เราไม่เคยคาดคิดมาก่อน เมื่อวานนี้เรายังกินข้าวพร้อมหน้า ครบครอบครัวอยู่เลย  วันนี้ไม่มีแล้ว ทำใมหรอ เราทำกรรมอะไรไว้หรอ ทำใมถึงเป็นอย่างนี้หนอชีวิตเรา ธุรกิจเมื่อเราไม่สามารถติดตามได้ เนื่องจากตัวเองก็บาดเจ็บ ธุรกิจก็แย่ไปหมด ทั้งชีวิตที่แย่ที่สุดคงมีเท่านี้ หากกว่านี้ก็คงต้องตายไปแล้ว  เวลาผ่านไป 5-6 เดือนแล้ว ข้าพเจ้าก็ไม่เคยลืมเหตุการณ์วันนั้นได้เลย ภาพยังคงหลอนข้าพเจ้าอยู่ตลอดเวลา เมื่อเห็นลูกถามหาแม่ข้าพเจ้ากลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลทุกครั้งไป เมื่อไปคนเอกสารเก่าเจอรูปถาย เจอ สคส. เธอเขียนบอกว่า เราจะรักกันจนฟ้าดินสลาย ไม่มีอะไรมาพรากเราได้นอกจากความตาย จะมีเพียงเรา พ่อ แม่ ลูก ฉันแทบทรุดลงนั่งกับพื้นน้ำตาก็ไหลเป็นทาง ลูกคนเล็กซึ่งยังพูดไม่ชัด เห็นพ่อร้องให้ ก็เอามือมาเช็ดน้ำตาให้พ่อแล้วถามว่าพ่อเป็นอะไร  ก็ได้แต่ตอบอย่างบ่ายเบี่ยงว่าพ่อแสบตามลูก ฝุ่นเข้าตา 

  สิ่งหนึ่่งที่ข้าพเจ้าอยากบอกกับทุกท่าน ชีวิตคนเราสั้นนัก  อย่าประมาทว่าตัวเองอายุยังน้อย ความตายไม่ได้เลือกอายุหรอกครับ ทำบุญทำทานไว้เยอะๆ  มีครอบครัวก็ขอให้รักกันมาก ๆ  รักคนในครอบครัวให้มากๆ ไม่มีใครรักเราเท่ากับครอบครัวเราหรอกครับ ยามทุกข์เพื่อนเขาก็เบือนหน้าหนีหมด ยามสุขเขาก็วิ่งหา ยามสุขบางครั้งเราให้ความสำคัญกับครอบครัวน้อยไป ให้ความสำคัญกับเพื่อนมาก  สิ่งที่ข้าพเจ้ายังเหลืออยู่ตอนนี้่ คือลูกซึ่งเป็นสัญญารักที่เราเหลือไว้ให้กันและกัน ข้าพเจ้าสัญญาจะดูแลลูกทั้งสองให้ดีที่สุดให้เขาโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีในวันข้างหน้าให้ได้ถึงแม้เธอจะไม่อยู่แต่ข้าพเจ้าเชื่อมั่นว่าเธอรับรู้ และอยากจะบอกลูกว่าพ่อรักลูกมาก  พ่อให้ความสำคัญกับลูกทุกเรื่อง ให้เรื่องของลูกเป็นเรื่องที่ 1 พ่อจะทำเพื่อลูก เพราะพ่อเหลืออยู่สิ่งเดียวคือ ลูก