ปิดท้ายด้วยด้วยเรื่องราว
วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการเรียนการสอนในรายวิชานวัตกรรมและเทคโนโลยีสารสนเทศเพื่อการศึกษา อาจารย์ได้พูดสรุปเกี่ยวกับสิ่งที่เรียนมาทั้งหมดว่าเราได้ทำได้เรียนอะไรบ้างได้ทำงานอะไรบ้าง ตลอดภาคเรียนที่ผ่านมา
ซึ่งตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ผมก็ได้ทำงานในสิ่งที่ตนเองไม่ถนัดอยู่หลายเรื่อง และแต่ละเรื่องก็เป็นเรื่องก็เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ มันทำไห้ผมทำงานด้วยความยากลำบากโดยความที่ไม่ถนัดและไม่คุ้นเคย ในระยะแรกๆ ผมก็มีปัญหาอยู่แต่พอนานเข้ามันก็เริ่มเข้าใจด้วยการลองผิดลองถูกแต่กว่าจะเข้าใจมันนานไปหน่อยเพราะทั้งวันต้องนั่งอยู่หน้าเครื่องคอมพิวเตอร์เพื่อทำการบ้าน บางครั้งก็ต้องทำอะไรที่ไม่ชอบ อย่างเช่นการต้องมานั่งเขียนข้อความเรื่องราวยาวๆ ลงบนเวปไซต์ซึ่งเกิดมาก็ไม่เคยเข้ามาอ่านมาเขียนเลย แม้แต่เวปที่ดังที่สุดอย่าง Facebook ซึ่งสมัครไป ก็ไปดูบางครั้งบางคราวไม่ค่อยได้โพส ข้อความอะไรยาวๆ เพราะส่วนใหญ่จะลงแค่ข้อความสั้นๆ ที่แสดงอารมณ์ในขณะนั้นหรือข้อความสั้นๆ ที่แสดงแค่ขอความคิดเห็น
ซึ่งเมื่อลองมานั่งนึกดูความรู้ทุกอย่างที่อาจารย์ได้ให้มามันเริ่มพัฒนาตัวเราอย่างไม่รู้ตัว และเมื่อลองมองย้อนกลับไปดูผลงานของตัวเองแต่ละชิ้นก็ยังคิดว่ามันเป็นฝีมือเราจริงๆ เหรอ เราทำมันได้จริงหรือเนี่ย ยังเช่นการถ่ายรูปซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าจะไปเรียนที่ไหน แต่ผมก็ได้มาเรียนที่นี่ด้วย ซึ่่งการสอนของอาจารย์พัฒนาความสามารถของเราโดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ขึ้นซื่อว่าความรู้แม้มันจะน้อยนิดหรือว่ามากมายยังไงมันก็คือความรู้
และในช่วงสุดท้ายของการเรียนการสอนวิชานี้อาจารย์ได้นำเรื่องราวของ ยายยิ้มที่เป็นคนสร้างฝายกั้นน้ำด้วยตนเองซึ่งแสดงถึงความอดทนและการทำประโยชน์แก่คนอื่นด้วยความชรา และสามเกลอแห่งมอชอ ซึ่งเป็นผู้พิการที่มีความพยายามที่จะเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัยเพื่อแสดงให้รู้ว่าความพิการไม่สามารถนำมาวัดความเป็นคนหรือความรู้ได้ เพียงแค่เขาได้มีโอกาสเขาอาจทำได้ดีกว่าก็ได้ ซึ่งเรื่องราวของ ยายยิ้ม และสามเกลอ ทำให้ผมร้องไห้น้ำมาไหลออกมาเยอะมากแถมยังอยากปล่อยโหดังๆ อีกต่างหากเพราะเรื่องราวของพวก มันเคยเข้ามาในชีวิตของผมโดยคนรอบข้าง อย่างยายยิ้มนั้นเขาทำให้ผมนึกถึงยายของตัวเองที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็กยายเป็นคนอดทนและทำอะไรหลายอย่างเหมือนยายยิ้มโดยไม่คิดเรื่องของตัวเอง ยายเป็นคนที่เสียสละที่มีแต่คนรักซึ่งทำให้แม่ของผมเอาเป็นแบบแล้วแม่ก็สอนผมต่อ ส่วนเรื่องราวของสามเกลอ ทำให้ผมนึกถึงคนรอบข้างที่ผมเจอและเป็นเพื่อนของผมตอนสมัยเรียนซึ่งผมเคยใช้ชีวิตร่วมกับคนพิการมาช่วงหนึ่ง และเรื่องราวของทั้งสามที่ไม่เคยท้อและมีความพยายามเพียงแต่ขอแค่ได้รับโอกาส ซึ่งทำให้ผมมองคนสมัยนี้ซึ่งมีร่างกายสมบูรณ์ครบแต่เขากับมีหัวใจที่พิการ ซึ่งเรื่องราวของพวกเขาทำให้ผมหันกับมามองตัวเองว่าต้องทำอะไรบ้างนับจากนี้ การเรียนการสอนข้างนี้จบด้วยเรื่องราวและข้อคิดดีๆ ขอบคุณอาจารย์ครับ
ความเห็น (2)
สวัสดีครับ คุณ Bio_Zen
ความรู้เป็นสิ่งที่มีค่าเสมอครับ
ขอบคุณครับ
ยินดีครับ ว่าที่คุณครู Bio_Zen ;)
มีพัฒนาการมากขึ้นจริง ๆ ครับ ครูยืนยัน ;)...