ตั้งแต่เรียนมัธยมจนจบ ป.ตรี สิ่งเดียวที่ดิฉันจำได้ก็คือ ดิฉันชอบหลับในห้องเรียนเป็นประจำและอ่านหนังสือหนึ่งวันก่อนสอบ แต่ดิฉันก็สอบผ่านมาได้ทุกครั้งด้วยคะแนนในระดับปานกลาง...
ดิฉันชอบทำงานใกล้ถึงวันที่กำหนดส่ง (ชอบให้ไฟลนก้นก่อน) และดิฉันก็ส่งงานทันบ้างไม่ทันบ้าง ดิฉันคิดแค่ว่า ขอให้ได้ส่งก็พอ...
ตอนที่สอบโควต้ามช.ดิฉันตัดสินใจเลือกคณะวิทย์ ฯ และเชื่อว่าตนเองจะสามารถสอบติดได้โดยไม่ต้องใช้ความพยายามอะไรมากนัก และก็เป็นอย่างที่คิดไว้... ดิฉันสอบติด
ในช่วงที่เรียนในมหาวิทยาลัย ดิฉันก็ยังคงเรียนด้วยวิธีการเดิม คือ หลับ แล้วอ่านหนังสือเองก่อนสอบ แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนในสมัยที่ยังเรียนมัธยมเพราะ เนื้อหาที่เรียนบางเรื่อง อ่านแล้วก็ไม่เข้าใจ ดังนั้นจึงต้องมีตัวช่วย นั้นคือ เพื่อนที่เรียนเก่งๆ วิธีการเรียนในระดับอุดมศึกษาของฉันจึงกลายเป็น... หลับ ให้เพื่อนติว สอบ แล้วก็...ผ่าน ด้วยคะแนนในระดับปานกลาง
ด้วยความที่ดิฉันผ่านทุกอย่างมาได้แบบสบาย ๆ จนทำให้ดิฉันกลายเป็นคนหลงตัวเอง คิดว่าตัวเองเป็นคนฉลาด กลายเป็นคนที่ไม่ตรงต่อเวลา ขาดความมุมานะ ขาดความพยายาม และความใส่ใจในการทำงาน เพราะคิดแค่ว่า ทำแค่นี้ก็พอแล้ว ผ่านแล้ว เอาอะไรมาก...
และเมื่อดิฉันได้รับทุน สควค. ดิฉันก็ใช้วิธีการเรียนเช่นเคย แต่ครั้งนี้ช่างแตกต่างจากครั้งที่ผ่านมาทั้งหมด...หลับ อ่านหนังสือเอง แต่สอบเกือบตก
ทำงานใกล้ถึงเวลาที่กำหนดส่ง ทำให้... ส่งงานไม่ทัน เพื่อนในกลุ่มโดนหักคะแนนไปด้วย งานที่ทำออกมาก็ไม่ดีเท่าที่ควร
ดิฉันเริ่มตระหนักแล้วว่า สิ่งที่ดิฉันทำมาตลอดคงไม่ใช่วิธีที่ดีแล้วแน่ๆ เพราะแค่เรียนครูยังจะไม่ผ่าน ถ้าได้ทำงานเป็นครูจริง ๆ ก็คงจะไม่ไหว
ณ เวลานี้ดิฉันบอกกับตัวเองว่า...
สู้ ๆ นะคะ น้องThipayavaree Khamon เราเรื่มต้นใหม่ได้เสมอๆ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
สวัสดีค่ะ พี่ Sigma-bomb
ในเมื่อตั้งใจไว้แล้วว่าจะเริ่มต้นใหม่ เป็นคนใหม่
น้องก็จะพยายามทำให้ได้ค่ะ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ :)
เปลี่ยนวิธีคิด ชีวิตก็เปลี่ยน เนาะ ;)...