ผมมีเรื่องอิ่มใจมาแบ่งปัน
ราว พ.ศ. 2548 ชายชราพ่อของพยาบาล ทราบว่าผมอนุรักษ์จักรยานก่า ท่านจึงนำจักรยานราเล่ห์แท้แสนรัก (แต่สภาพสนิมเขรอะ) มาให้ ผมจอดทิ้งไว้จมน้ำท่วมเมื่อ ปี 49 พอน้ำลดเห็นแล้วสงสารจักรยานจึงนำมาบูรณะจะดีกว่าเดิม ซื้ออะไหล่เกียรจาก ebay มาใส่ ผมเอามาขี่โก้ๆ นานพอควร
นึกถึงเจ้าของเดิมที่ป่วยด้วยไตวายเรื้อรังต้องฟอกเลือดสัปดาห์ละสองครั้ง คงทุกข์ไม่น้อย ผมจึงนัดให้มารับจักรยานคืน ท่านก็ฝืนสังขารมาลูบคลำจักรยานคู่ชีพน้ำตาซึม ผมคะยั้นคะยอให้ท่านขี่ออกจากบ้านผมไป ผมจำภาพแห่งความสุขนั้นติดตา เวลาผ่านไปแล้ว 5-6 ปี ชายชราคนนี้ยังมาฟอกเลือดอยู่ และยังขี่จักรยานคันเดิมนี้ได้ ผมเป็นเพียงผู้บูรณะพลอยเป็นสุขไปด้วย
ปันความสุขมาให้นะครับ
ฝากภาพจักรยานเก่าที่ถูกเจ้าของเดิมทอดทิ้ง พอผมจะไปบูรณะ มันถูกชั่งกิโลขายไปหลังบันทึกภาพนี้ไม่นาน เสียดายที่จะไม่มีใครได้ขี่มันอีก
ปัจจุบันผมปั่นจักรยานเกือบทุกวันครับ ความรู้สึกของการปั่นจักรยานนี่คล้ายๆ กับการได้บินครับ โดยเฉพาะเวลาลงจากเนินเขาครับ ขอบคุณคุณหมอที่แบ่งปันบันทึกดีๆ ครับ
สวัสดีครับคุณหมอ...
พระรูปหนึ่งที่ อ.บ้านกรวด จ.บุรีรัมย์ ตั้งแก็งค์เด็กจักรยานครับ
ท่านใช้จักรยานเป็นสื่อสอนธรรมได้อย่างน่าสนใจจริง ๆ
มีบันทึกเรื่องราวของท่านมาฝากครับ
ครูแอ้ขี่จักรยานไม่เป็น
แต่ชอบที่หลาย ๆ คน รณรงค์การใช้จักรยานประหยัดพลังงาน
และก็อิจฉาอีกหลาย ๆ คนที่ได้ออกกำลังกายด้วยการปั่นจักรยาน
แต่ครูแอ้อาจจะใช้จักรยานกับการจัดสวนในบ้านได้
ภาพนี้สวยมาก ๆ นะคะ
สวัสดีครับ คุณหมอ
ผมเป็นสมาชิกใหม่ เห็นใครเขียนไรหากพอมีเวลาจะอ่านไปเรื่อยๆ
บันทึกนี้ผมชอบมากครับ ชอบเพราะหวนนึกถึงสมัยเด็กที่ไม่มีแม้จักรยานขี่
เหมือนลูกชาวบ้านคนอื่นๆ จนผมขี่จักรยานเป็นเมื่ออายุจะยี่สิบแล้วครับ 555
อิ่มเอมทั้งเรื่อง และภาพจักรยาน
สวัสดีค่ะคุณหมอ'ชาตรี'
เป็นความ 'อิ่มเอมใจ' ที่น่าจดจำ
ขอชื่นชม 'ความรักคือการให้' ค่ะ
ไม่น่าเชื่อนะครับ เพียงภาพจักรยานยังพาใจของทุกท่านสู่ความสุขได้ถึงขนาดนี้ ผมเพิ่งบูรณะจักรยานไปรษณีย์ญี่ปุ่นเสร็จหยกๆ จะโพสต์เล่าต่อครับ
อ่านแล้วทำให้รัก จักยานตัวเองมากขึ้นเลยครับ ขอบคุณที่แบ่งปันความสุขนะครับ