มะฮอกกานี กับชีวิตของผม
ผมขับรถไปตามถนนสาย ๑๐๙๕ มุ่งเข้าเมืองปาย อย่างไม่เร่งรีบ เพราะความเป็น Slow town ของที่นี่
เปิดเพลงจากสถานีวิทยุชุมชนคนเมืองปาย "เพลงสวัสดีเมืองปาย" ที่ผมได้ฟังบ่อยๆ ทำให้บรรยากาศยามเช้า สดชื่นยิ่งนัก
ขับมาเรื่อยๆ จนมาสะดุดตา กับต้น "มะฮอกกานี" ต้นใหญ่ ใบเขียวครึ้้มข้างทาง ผมจอดรถลงไปทักทาย กับมะฮอกกานีต้นนี้ เหมือนเพื่อนที่เราไม่ได้เห็นกันมานานนับสิบกว่าปี
เชื่อมั้ยครับว่า ผมเป็นคนปลูกต้นไม้ต้นนี้มากับมือ
ย้อนภาพกลับไปในอดีต ผมยังเป็น นร.มัธยม ตอนนั้นเป็นประธานนักเรียน และได้พาเพื่อนๆ มาปลูกต้นไม้กัน โดยได้รับกล้าพันธุ์จากพี่ๆป่าไม้ และพวกเรานำต้นไม้ไปปลูกกันคนละต้น และสัญญากันว่า เราจะดูแลต้นไม้ของเราให้ดีที่สุด
หลังจากปลูกเสร็จ ผมก็มีความผูกพันกับ ต้นไม้ต้นนี้ ก็เฝ้าดูแลเขา ปั่นจักรยาน ไปเยี่ยมเขาบ่อยๆ ดูมันแข็งแรงดี ...
วันหนึ่งผมก็ไปลาเขา...บอกว่าผมจะออกไปเรียนที่เชียงใหม่ ต่อไปนี้คงไม่ได้ดูแลเขาสักเท่าไหร่ หลายปีคงจะกลับ..มาเยี่ยมเขาอีก
มะฮอกกานี บอกผมว่า "อย่าได้ห่วง"เลยเพื่อน เพราะเขาเติบโตมากแล้ว เขาแข็งแรงพอที่จะยืนทรนงอยู่ในสิ่งแวดล้อมแบบนี้ ...
๑๐ กว่าปีแล้วสินะ
ผมแหงนหน้ามองเพื่อนของผมอย่างชื่นชม คอตั้งบ่า
๑๐ กว่าปี เพื่อนของผมเติบใหญ่นี้เชียวหรือ!!! เวลาไม่นานเลยในความรู้สึกผม
มีนกน้อยแอบไปทำรังบน
ปลายกิ่งไม้ดูเป็นครอบครัวนกที่ รักกันดี เห็นพ่อแม่
ป้อนหนอนอ้วนๆให้ลูกน้อย ...เสียงจิบๆ คงพูดคุยกัน นะ ...ผมคิด
กลับมามองชีวิตผม ตอนนี้ ..ก็เติบใหญ่ เหมือนๆกับเพื่อนเหมือนกัน หากเป็นเหมือนเพื่อน ก็คงแตกกิ่งก้านสาขา ให้ประโยชน์แก่ผืนโลก เติบโตร่วมกับสิ่งแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา
เวลากับชีวิต เดินทางไปอย่างรวดเร็ว จนผมอดคิดไม่ได้ว่า
"ผมเพิ่งปลูกต้นมะฮอกกานี ต้นนี้เมื่อวานนี่เอง "
ภาพนี้ถ่ายที่วัดร่องขุ่นเมื่อครั้งผมไปเยือนเชียงราย
Time @ Being
ทบทวนชีวิต เช้าวันหนึ่ง บนถนนสายเดิมที่เมืองปาย
ความเห็น (13)
ความคิดของคุณจตุพรเหมือนกับดิฉันเลยค่ะ ตรงที่ปลูกต้นไม้ไว้ เมื่อเวลาผ่านไป ต้นไม้นั้นมันสูงใหญ่เหมือนดิฉันเลย
ตอนเล็กๆดิฉันไปค่ายยุวกาชาด โรงเรียนพาไปที่อำเภอบางละมุง จังหวัดชลบุรี ดิฉันได้ต้นไม้ที่เรียกว่า จามจุรี
ดิฉันรักมันมากและรู้ว่าเป็นต้นไม้ประจำ จุฬา
ดิฉันปลูกมันด้วยจิตใจ และดิฉันก็จากมันไป เข้าสู่วัยผู้ใหญ่ วัยทำงาน มีครอบครัว และสุดท้ายนี้ย่างเข้าวัยชรา ต้นจามจุรีต้นนั้นยังอยู่ นำความปิติสู่จิตใจของดิฉันมาก ในที่แห่งนั้นเป็นที่ของบ้านพักทหารอากาศ
แต่ปัจจุบัน ทางราชการโค่นทิ้งแล้ว ดิฉันยังเก็บภาพไว้ แต่มันเป็นโพสต์คาด ต้องสแกนภาพก่อนนะคะ จะนำมาลงให้ดู
ต้นไม้คือชีวิต เหมือนดูละคร ฮูโต๋เลยค่ะ
เสียดายนะครับ อาจารย์สิริพรที่ต้นไม้ถูกโค่นเสียก่อน
หากมีภาพเก็บไว้ก็จะเป็นสิ่งเตือนใจนะครับ การที่เราผูกพันกับสิ่งที่อยู่รอบตัวเป็นเรื่องปกตินะครับ ผูกพันแบบชื่มชม ผูกพันแต่ไม่ยึดติด และเรียนรู้ซึ่งกันและกัน
แวะมาซึมซับ...อารมณ์ละมุนละไม
ดิฉันก็เป็นคนหนึ่งที่...ชอบพูดกับต้นไม้...ด้วยความรักความใส่ใจ...
จึงได้ชื่อคะว่า...ปลูกต้นไม้มือขึ้น...
.....
*^__^*
แวะมาทักก่อนเดี๋ยวมาใหม่นะคะ...
สวัสดีครับ พี่ Dr.Ka-poom
ช่วงนี้อารมณ์ละไม...ครับ ไม่รู้เพราะอะไร เพืื่อนของผม"มะฮอกกานี" ต้นนั้น สวยครับไว้มาปายผมจะแนะนำให้รู้จัก
เขาอยู่ที่นี่ครัย
Dr.Ka-Poom คะ มือที่ปลูกต้นไม้ขึ้น คนไทยเรียก มือขึ้น หรือ มือเย็นค่ะ
แต่ฝรั่งจะเรียกว่า a green thumb ค่ะ อิอิ
มือขึ้นก็เรียกคนในวงไพ่นะคะ อิอิ
อาจารย์สิริพร
แอบเก็บได้ความรู้จาก อาจารย์อีกแล้ว นอกจาก
นอล'ลิจ ที่ผมท่องตลอดเวลา ครับ
555...อารมณ์ดีเช่นกันคะ...คุณจตุพร...
ขำกับสำนวนที่ตนเองใช้คะ...ไม่เคยเล่นไพ่คะ...เลยไม่ทราบว่า...คำว่ามือขึ้น...เขาใช้ในวงนี้...อิอิอิ
ขอบพระคุณครูอ้อยมากนะคะ...กะปุ๋มเก็บเกี่ยวความรู้ไปปลูกไว้ในหัวใจอีกแล้วคะ...มือเย็นคะ...มือเย็น...
พอดีเมื่อวานผมรีบไปหน่อยไม่ได้หยิบกล้องติดตัวไปครับ "มะฮอกกานี" ต้นนี้สวยมากเลยครับ ใบมัน เขียว ดูสบายตาดีเหลือเกิน ...แต่ออกสูงชะลูดไปหน่อย
จริงๆว่าจะถ่ายมาให้ชมในบันทึกเหมือนกันครับ...รอหน่อยครับ
ขอบคุณครับ พี่โอ๋
ไปถ่ายรูปเพื่อนของผม "มะฮอกกานี" มาให้พี่โอ๋ ชมครับ
- คุณเอกครับ
- ชอบมากๆ เลยครับ ความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมแบบนี้ครับ ความคิดที่เป็นเลิศ
- นี่หล่ะครับ รักที่เกิดไร้พรมแดน และที่น่ารักมากเพราะเป็นการรักธรรมชาติครับ
- ธรรมชาติจะอยู่กับเราเสมอหากเรารักธรรมชาติ
- ผมเคยอ่านการ์ตูนตอนเด็กๆ เกี่ยวกับต้นไม้ และภัยที่ไม่มีต้นไม้มาเยอะตอนประถม
- บันทึกคนทำให้ผมเริ่มย้อนไปยังชีวิตตอนนั้น ระหว่างความผูกพันระหว่างคนกับต้นไม้ครับ
- ขอบคุณมากครับ