การขายที่มีความซื่อสัตย์และจริงใจต่อผู้บรโภค

วิถีชีวิตในโลกใหม่ ที่ San Jose
ทีแรกครูแอ้ก็อ่านแบบผิด ๆ ว่า ซานโจเซ
จับความได้ว่าต้องออกเสียงเป็นภาษาเสปนว่า ซานโฮเซ

เริ่มจากที่พักชื่อ Valley Park Hotel บนถนน Stevens Creek
เป็นโรงแรมขนาดเล็กที่ราคาไม่แพงนัก
แถมบริการอาหารเช้าและอาหารเย็นด้วย
ส่วนใหญ่มักจะเป็นอาหารที่ทำจากเนื้อวัว
(ซึ่งพวกเราก็ไม่ค่อยได้สัมผัสรสชาติเท่าใดนัก)
ห่างจาก San Jose State University ที่พวกเราจะต้องไปเรียน
และศึกษาดูงานไม่มากนัก จึงสะดวกต่อการเดินทางไป - กลับโดยรถประจำทาง

ช่วงแรก ๆ ของการเดินทาง ยังไม่ชำนาญเท่าใดนัก
ขึ้นรถครั้งละ 2 ดอลลาร์ (แพงนะ)
การจ่ายเงิน โดยผ่านเครื่องซึ่งอยู่ด้านหน้ารถข้าง ๆ คนขับ
วิธีการก็คือคลี่ธนบัตรให้เรียบร้อย วางให้ตรงช่อง
ซึ่งเครื่องก็จะรีดธนบัตรผ่านเข้าไป ทีละใบ
มีฝรั่งบางคนก็ใช้เหรียญจ่าย
แต่ครูแอ้ก็ยังไม่เคยทำนะคะ
เพราะกว่าจะเข้าใจการใช้เหรียญก็เกือบสัปดาห์สุดท้ายแล้ว

ไม่กี่วันจากนั้น ก็เริ่มรู้จักการใช้ตั๋ววันในการจ่ายค่าเดินทาง
ซื้อจากพนักงานขับรถ 6 ดอลลาร์ (Day pass, please)

ใช้ได้ทั้งวัน ไม่ว่าจะไปไหน
ขึ้น ๆ ลง ๆ ได้ทั้งรถประจำทางหรือ light rail ทุกสาย

ซึ่งคุ้มจริง ๆ เพราะพวกเราก็เริ่มจะท่องเที่ยว shopping กันเป็นว่าเล่น
ในช่วงบ่าย หลังจากเลิกเรียนหรือเสร็จสินการดูงานแล้ว
จนไม่ค่อยได้กลับโรงแรมทันเวลาอาหารเย็น
ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นอาหารประเภทเนื้อ (beef) ในสไตล์เม็กซิกัน
รสชาติและกลิ่นแปลก ๆ ที่พวกเราทานไม่เป็น

อาจารย์แม่และอาจารย์น้า จึงมักทำอาหารให้พวกเราทานกันมากกว่า
ไม่ว่าจะเป็นยำ ต้มยำ แกงเขียวหวาน ไข่เจียว หรือแม้กระทั่งผัดกระเพรา
ที่โชยกลิ่นหอมกรุ่นในโรงแรม จนมีฝรั่งจะมาขอแจมด้วย
(โรงแรมนี้อนุญาตให้ทำอาหารได้ และมีอุปกรณ์ให้พร้อม
ทั้ง เตาแก๊ส เตาอบ เครื่องชงกาแฟ นอกเหนือจาก โทรศัพท์ แอร์ (Heater)
ตู้เย็น TV เตารีดพร้อมโต๊ะรีดผ้า ไดร์เป่าผม อ่างอาบน้ำแบบจากุ๊ซชี่
ที่มีไว้บริการในห้อง)

แต่สิ่งหนึ่งที่ขาดหายไป ไม่เหมือนบริการในโรงแรมของเรา
ก็คือไม่มีน้ำเปล่าดื่มฟรีในห้องหรือในตู้เย็น
ทำให้ต้องซื้อน้ำเปล่าดื่มในราคาที่แพงพอสมคาร
ไม่เช่นนั้นก็ต้องพกขวดเปล่าไปกรอกน้ำเอง และพกติดตัวไปด้วยในเวลาเดินทาง

ครูแอ้เองก็วนตัดสินใจอยู่นานกับขวดสวย ๆ ที่ใช้ใส่น้ำในร้านต่าง ๆ
ทั้งที่มีโลโกมหาวิทยาลัยหรือชื่อแหล่งท่องเที่ยว
แต่ในที่สุด ก็ไม่ได้ซื้อติดมือกลับมาเมืองไทยเลยซักใบเดียว

เพราะมีสิ่งหนึ่งที่น่าสนใจมาก ๆ เกี่ยวกับกระบอกใส่น้ำนี่เอง
ในร้านในที่ Stanford University
เป็นกระบอกถือสีสวย ๆ และมีโลโกมหาวิทยาลัยเท่มาก ๆ
เป็นแบบที่มีชั้นด้านใน สามารถใส่ได้ทั้งน้ำร้อนและน้ำเย็น
ซึ่งครูแอ้ก็อยากได้ ราคาก็พอสมควรประมาณ 9 ดอลลาร์กว่า ๆ
แม้ว่าจะบวก tax ต่างหากอีกประมาณ 9.25 %
(สินค้าจะติดเฉพาะราคาสินค้า และจะบวกภาษีต่างหากเวลาจ่ายเงิน)

แต่ครูแอ้ก็ตัดสินใจที่จะไม่ซื้อ (แล้วก็ทำให้ไม่คิดที่จะซื้อเจ้ากระบอกแบบนี้อีกเลย)
ด้วยเหตุผลก็ตือ...มีป้ายติดบอกไว้ที่ชั้นวางสินค้าว่า
สินค้านี้มีสารที่ก่อให้เกิดเกิดมะเร็งกับผู้ใช้ได้
โอ้..ช่างเป็นการขายที่มีความซื่อสัตย์และจริงใจต่อผู้บรโภคซะขนาดนั้น
ผู้บริโภคจะซื้อหรือก็ช่างไม่รู้จักเชื่อฟังคำเตือนที่จริงใจกันบ้างเลย...นะ

คงต้องทายกันเองนะคะ .....
อาจารย์แม่และอาจารย์น้า ๆ คือใคร