คิดคำนึงถึงวันวาน

รำพึงรำพรรณ

          เคยได้ยินคำกล่าวที่ว่า  อดีตเป็นเหตุของปัจจุบันและปัจจุบันก็เป็นเหตุของอนาคต  คำกล่าวข้างต้นนี้ถ้าจะอธิบายก็คงต้องบอกว่า    การที่วันนี้เราเป็นอย่างไร  อยู่อย่างไร  ใช้ชีวิตอย่างไรนั้นก็เป็นผลสืบเนื่องมาจากการกระทำของเราในอดีตนั้นเอง    ชีวิตของเราที่ต้องเป็นอย่างเช่นวันนี้เป็นเพราะอะไร  ถ้าเราลองถามตัวเราเองเราก็น่าจะคลำเจอคำตอบ  ไม่ว่าจะมีสภาพดีร้ายประการใดก็ด้วยมีเหตุมาจากอดีตทั้งสิ้น    หากเมื่อคิดได้แล้วก็พิจารณาต่อไปว่าแล้ววันข้างหน้าหละเราจะอยู่อย่างไร    ก็เข้าใจหละว่าเราไม่อาจคาดเดาอนาคตได้อย่างแม่นยำ   แต่หากว่าเราเชื่อในเรื่องกฎของการกระทำข้างต้นแล้ว   วันนี้หากเราพยายามกระทำแต่ในสิ่งที่ดี  ไม่ว่าจะเป็นความคิด  คำพูด การกระทำ   เรามุ่งกระทำแต่เรื่องเชิงบวก  เชิงสร้างสรรค์  ไม่ว่าจะเป็นกิจกรรมใดของชีวิต  ก็เชื่อว่าชีวิตน่าจะพัฒนาคุณภาพของตนเองไปได้เรื่อยๆ  จนกว่าจะหมดลม หายใจ   เมื่อพัฒนาตนเองได้ระดับหนึ่งแล้วก็ควรหันไปช่วยเพื่อนมนุษย์ด้วยกันพัฒนา ชีวิตด้วย

     ตัวของผมเองนั้นหากย้อนมองกลับไปในวัยเด็กก็แลเห็นพฤติกรรมบางอย่างที่จะทำ ให้เป็นผมในวันนี้   เช่นเป็นเด็กที่มีความอยากรู้มาก  ชอบการอ่านหนังสือ  ชอบจินตนาการ  ชอบนิทาน  ชอบฟังเรื่องเล่า  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของคนในอดีตที่ผ่านการเล่าจากย่า      ชอบการไปวัดและชอบท่องเที่ยว     ด้วยเป็นลูกชายคนโตจึงต้องรับผิดชอบดูแลน้องตั้งแต่ยังเด็กน้อยๆ   สิ่งเหล่านี้ปลูกฝังนิสัยความรับผิดชอบ  สำนึกเรื่องชั่วดี  ความขยันอดทน  

     ปัจจุบันนี้ของผมมีหลายบทบาทหน้าที่การทำงานในสำนักงานเป็นผู้จัดการฝ่าย บัญชี รับผิดชอบระบบบัญชีและการเงิน      เป็นหัวหน้าโครงการสำรวจและดูแลทรัพย์สินของธนาคารอาคารสงเคราะห์ในเขต จังหวัดปทุมธานี   เป็นเจ้าของสำนักงานบัญชี (บริษัท ทรัพย์แสนดีการบัญชี จำกัด) เป็นครูสอนวิชาการบัญชีให้กับนักเรียนของโรงเรียนวัฒนพฤกษาบริหารธุรกิจ     ทำไมผมต้องทำอะไรหลายอย่างหรือไม่กลัวจับปลาหลายมือหรือ (แต่ผมมีมือแค่สองมือ)  ผมทำงานตามช่วงเวลาครับ  ทำทีละอย่าง  ทำตามลำดับความสำคัญของงานว่าอะไรต้องทำก่อน  อะไรควรทำ และอะไรน่าทำ   ประกอบกับผมเป็นคนที่รู้จักเลือกคู่ครองของชีวิตเพราะผมเล็งเห็นถึงความดี และความสามารถเป็นสำคัญ จากชีวิตที่ไม่เคยมีอะไร  วันนี้หลายสิ่งหลายอย่างเริ่มก่อร่างสร้างตนจนเป็นรูปธรรม    ไม่เป็นเพียงความฝันเหมือนวันเก่า     ชีวิตผมทำงานประจำมาตั้งแต่ปี 2538 เห็นเงินเดือนทีได้รับแต่อดีตจนถึงปัจจุบันที่มีพัฒนาการของการเจริญงอกงาม น้อยมาก   หากเมื่อเทียบกับความต้องการของพนักงานและเมื่อเทียบกับสภาพเศรษฐกิจที่ค่า เงินมันน้อยลงทุกที   ตอนนี้ผมเริ่มทำงานราคาทองบาทละประมาณ 4,000 บาทกว่า  เงินเดือนผมซื้อทองได้เกือบ 1.5 บาท ปัจจุบันเงินเดือนผมก็ยังซื้อทองไม่ได้ 2 บาทเลย  หลังจากที่ทำงานมานาน   ผมเห็นวิถีชีวิตของรุ่นพี่หลายคนที่ทำงานให้กับบริษัท  แต่ชีวิตก็ไม่เคยมีอะไรดีขึ้น   หากผมดำเนินชีวิตเหมือนพนักงานคนอื่นชีวิตผมก็จะมีชีวิตที่ไม่ต่างกันกับเขา เหล่านั้น         อย่างนี้จึงเป็นเหตุให้ผมลุกขึ้นมาออกแบบวิถีทางของชีวิตผมด้วยตนเอง   เลือกที่จะทำงานมากดีกว่าอยู่อย่างไม่มีทางเลือก     เราจะต้องทำงานเพื่อตนเองและครอบครัว  เพื่ออนาคตของลูกและอนาคตของตนเอง   การทำงานของผมเรื่องที่มีความสุขมากที่ สุดก็คือการสอนนักเรียน  ปกติผมเป็นคนชอบปลูกต้นไม้     ในจินตนาการของผมมองว่าการสอนนักเรียนก็คือการปลูกความรู้ให้กับเขา   เหมือนกับเราปลูกต้นไม้  หากทำให้ต้นไม้เจริญงอกงามมีลำต้น กิ่งและใบ ที่สมบูรณ์จนต้นไม้นั้นเข็งแรง  มีดอกมีผลให้คนอื่นได้มาเด็ด  มาดมกลิ่นของดอก  ได้มารับประทานผลของมัน  การสอนนักเรียนหากทำให้เขาประสบความสำเร็จได้นั้นช่างเป็นความสุขความปิติ  เหมือนว่าต้นไม้นั้นมันช่างเจริญงอกงามและสวยงามเสียเหลือเกิน      

     ช่วงนี้เวลานี้ผมเหมือนอยู่ในช่วงเวลาของการเปลี่ยนถ่ายไปสู่อนาคตยังอยากทำ อะไรอย่างนี้ไปอีกนานๆ   หากยังมีความสามารถหายใจได้อยู่   สถานศึกษาที่ผมได้เรียนในระดับมหาวิทยาลัยเขาปลูกฝังนักศึกษาของเขาทุกคน ว่า  กัมมันเตน.วิสุชัมติ (คนจะบริสุทธิ์ได้ด้วยการงาน ) ผมภูมิใจในมหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์ที่ได้ให้ผมมีวันนี้   ภูมิใจที่ได้เกิดเป็นลูกของพ่อแม่  ภูมิใจในตนเอง     ที่ได้ทำทุกอย่างได้อย่างอดทนและต่อสู้     ขอบคุณทุกคนรอบๆตัวผม  ที่ทำให้ผมมีวันนี้