ความคิดถึงแน่แน่ว...กับพี่แก้ว...อุบล จ๋วงพานิช (ตอนที่ 1)
ความคิดถึงแน่แน่ว...กับพี่แก้ว...อุบล จ๋วงพานิช (ตอนที่ 1)
วันนี้ (20 เมษายน 2554) ผมมารับยาให้แม่ ที่ศูนย์หัวใจสิริกิติ์ ซึ่งอยู่ในอาณาเขตเดียวกันกับโรงพยาบาลศรีนครินทร์ จังหวัดขอนแก่น
ผมเดินทางออกจากบ้าน 6 โมงเช้า มาถึงโรงพยาบาลเกือบ 2 โมงเช้า วันนี้ผู้รับบริการมากครับ แต่ด้วยความเป็นมืออาชีพของทีมสุขภาพ ทำให้ผมเสร็จสิ้นทุกขั้นตอน และรับยาเสร็จ ประมาณเกือบ 5 โมงเช้า นับว่า ไม่นานเลยครับ ถึงแม้จะมีเสียงประชาสัมพันธ์ตลอดเวลาว่า ระบบคอมพิวเตอร์เสียทำให้อาจช้าบ้าง และจริง ๆ ครับ บัตรนัด และซองยา ก็เป็นลายมือของทีมสุขภาพครับ
ผมคิดในใจล่วงหน้าหลายวันก่อนมาที่นี้ว่า จะมาพบพี่แก้ว...ดีหรือเปล่านะ เพราะพี่แก้วเคยชวนให้มาเยี่ยมบ้างผ่านทางบันทึกของผม ผมก็เกรงใจ และกลัวว่า ความเป็นบ้านนอกของผม การรบกวนเวลางานของพี่แก้ว และหลายอย่างที่ผุดขึ้นในใจผม กับการรู้จักกันผ่าน ‘โกทูโน’ พื้นที่แห่งนี้ จะเหมาะสมหรือเปล่า ?
|
|
|
ขอให้กำลังใจด้วยนะคะ
ถ้ามีอะไรให้พี่แก้วช่วยได้ โปรดบอกค่ะ
ไปพบพี่ได้ที่ตึกเคมีบำบัด 5จ นะคะ หรือให้ประชาสัมพันธ์หน้า รพ โทรตามพี่ได้ค่ะ
( http://gotoknow.org/blog/adirek12/416992 )
เอาหล่ะความคิดถึงห้ามได้อย่างไร ? เมื่อผมเดินเท้าหันหลังกลับศูนย์หัวใจสิริกิติ์ จึงเดินดุ่ย ๆ เข้าตึกโรงพยาบาลศรีนครินทร์ ด้วยใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ และขนลุกตลอดเวลา ตื่นเต้นที่จะได้เจอพี่แก้วครับ
ผมถามเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ว่า รู้จักพี่แก้วไหม ? เจ้าหน้าที่ส่ายหน้าบอกว่า ไม่ หรืองงกับผมไม่รู้ ผมเลยนึกขึ้นได้ว่า พี่แก้วเคยบอกว่า อยู่ชั้น 5 ตึก จ หอผู้ป่วยเคมีบำบัด ผมลองดั้นด้นไปเองดีกว่า...
เนื่องจากผมไม่ได้ตั้งใจว่า จะมาหาพี่แก้ว จึงไม่ได้ซื้อของมาฝากเลย ทั้งที่ผมไปเยี่ยมใคร ผมต้องนำหนังสือติดมือไปฝากทุกครั้ง ผมจึงแวะใต้ถุนตึกผู้ป่วย ซื้อขนมให้พี่แก้วครับ แต่ในใจคิดตลอดเวลาว่า พี่แก้วจะอยู่ตึกไหมนะ ?
ขึ้นลิฟต์พร้อมคนหลาย ๆ วุ่นวายพอดู แต่ในใจผมก็ตื่นเต้นไม่หยุด มาถึงชั้น 5 เลย มองไปตามลูกศร มีซอกตึกต่าง ๆ และแล้วก็เจอ 5 จ. จนได้ ไปถามน้องเจ้าหน้าที่ที่เคาเตอร์ว่า มาหาพี่แก้ว อยู่ไหมครับ ? น้องเลยพาไปห้องประชุมเล็ก พี่แก้วกำลังมีแขกอยู่ครับ ผมจำพี่แก้วได้ ผมจึงยกมือไหว้สวัสดี และยิ้มทักทายพี่แก้ว และแขกของพี่แก้ว
พี่แก้วคงงงน่าสมควร ผมจึงแนะนำว่า ผมชื่อ ‘ทิมดาบ’ ที่เขียนบล็อกในโกทูโนครับพี่แก้ว เพราะในบล็อกผมใช้ชื่อนี้ ซึ่งเป็นชื่อลูกชาย พี่แก้วจึงถึงบางอ้อ ถึงงงวย แต่พี่แก้วยิ้มงดงาม...พร้อมกับเชื้อเชิญในนั่งก่อนเดียวพี่เอาน้ำมาให้ดื่ม
ผมจึงอยู่กับแขกพี่แก้วครับ ท่านเป็นประมาณอาจารย์พยาบาล มาคุยเรื่องวิจัยกับพี่แก้ว ถามว่า รู้จักพี่แก้วอย่างไง มาจากไหน ผมก็ตอบไป แขกคงทึ่งความสัมพันธ์ของผมกับพี่แก้วพอควร
และบอกว่า พี่แก้ว เป็นคนน่ารัก เป็นคนเก่ง และขยัน ทำงานวิจัยเก่งมาก ใช่ครับ ผมพอทราบกิตติศัพท์ผ่านบล็อกของพี่แก้ว และเวทีวิชาการต่าง ๆ ที่เคยเข้าไปร่วม
ไม่นานพี่แก้ว ก็เข้ามาสมทบและถามถึงเรื่องราวต่าง ๆ ของผม ครั้งนี้ ....
ความรู้สึกตอนนั้น ผมกำลังปลื้มใจที่ได้พบกับพี่แก้ว...กัลยาณมิตรของผมในโกทูโน...แห่งนี้ จากคนที่คุยกันผ่านบล็อก เราก็ได้มาคุยเห็นหน้าค่าตาของตัวตนจริง ๆ หน้าตา...มุมมองชีวิตของพี่แก้วไม่ผิดแปลกไปจากบันทึกเลยครับ
ผมเห็น....ความคิดถึงแน่แน่ว...กับพี่แก้ว...อุบล จ๋วงพานิช ทั้งผมและพี่แก้วเข้าแล้วซิครับ
ผมว่า ทุกท่านที่ตามมาอ่านตอนที่ 1 แล้ว ไม่น่าพลาดสำหรับการติดตามตอนที่ 2 ต่อไปนะครับ.....
ความเห็น (7)
หวังว่าคงบันทึกได้นะครับ
วันนี้ดูงงเล็กน้อยครับ...ว่าจะบันทึกได้หรือไม่ครับ
คนที่อยู่ด้านหลัง
ดีครับ
อุตส่าห์คุยว่า ถาม ปชส ว่าถามถึงพี่แก้วแล้วน้องจะรู้
ปรากฏว่า ไม่รู้แล้ว เพราะมีน้องใหม่ๆที่ไม่รู้จักเรา
ต้องไปทำความรู้จัก ปชส ซะแล้ว
ดีใจที่พบกัน
พี่ได้ขนมไปจัดเบรก กลางวันพอดีเลย
ขอบคุณที่ไปทักทาย
สวัสดีค่ะคุณหมอ'ทิมดาบ'
นอกจากจะเป็น'ความคิดถึงที่แน่แน่วแล้ว...ยังเป็นการพบกันที่น่าประทับใจ'
สำหรับมิตรภาพที่งดงาม จากการรู้จักกันผ่าน GOTOKNOW นะคะ
ขอชื่นชมค่ะ
ขอบพระคุณทุกท่านนะครับ
ผมได้ลิ้มลองรสชาติของความเป็นพี่น้องโกทูโนแห่งนี้
ถึงแม้เราจะไม่รู้จักเลยด้วยฐานะ...ตำแหน่ง...อะไรเลย
แต่จริง ๆ สิ่งหนึ่งที่ผมได้รับ
คือ...ความรัก...มิตรภาพที่เกิดขึ้นจากการแบ่งปันเรื่องราวกัน
พี่แก้วอีกท่านหนึ่ง ที่เป็นผู้ใหญ่ที่น่ารัก...เมตตาสำหรับผมมาก
ถึงแม้เวลาเรารู้จักกันน้อย...แต่ผมเชื่อว่า...ความผูกพันยังคงยาวนานแน่นอน
ขอบคุณนะครับพี่แก้ว....และขอให้พี่แก้วมีความสุขกับชีวิตที่งดงามที่เกิดขึ้นเสมอ ๆ
แล้วเราคงได้พบกันอีกนะครับ..พี่แก้ว
ชื่นชมมิตรภาพที่งดงามค่ะ