ตำนานชีวิตละอ่อนล้านนาตอน"ไถคันหัก"
เอ้อไอ้น้อยเอ้ย......หมั่นเล่าหมั่นเรียนเนอ.....เจ้าจะได้เป็นเจ้าคนนายคน บ่ต้องมาทำไร่ไถนาให้เหนื่อยยาก....
ไอ่หน้อยเกิดในชนบทไม่ห่างตัวเมืองมากนัก เข้าเรียนชั้นประถมศึกษาที่โรงเรียนในหมู่บ้าน พอจบชั้นประถมมีใจฝักใฝ่เรียนตามคำบอกของผู้เฒ่าผู้แก่ " ไอ้หน้อยเฮย..หมั่นร่ำเรียน..จะได้เป็นเจ้าคนนายคนบ่ต้องทำนาทำไร่ ให้เหนื่อยยากเหมือนพ่อแม่....
เมื่อจบชั้นประถมโรงเรียนบ้านนอก พ่อขายนาสองไร่เป็นทุนให้ไอ่หน้อยมาเรียนในตัวเมืองในชั้นมัธยม ไอ่หน้อยพยายามตั้งใจเรียน ตั้งใจใฝ่หาความรู้อย่างมุ่งมั่นไอ่หน้อยเรียนดีได้คะแนนดีเยี่ยม เป็นที่พอใจของพ่อแม่
พอสิ้นปีการศึกษาทุกปีแม่จะพาไอ่หน้อยไปเยี่ยมคุณตาที่ทำสวนเหมี้ยงสวนชาที่อยู่บนภูเขา สวนเหมี้ยงสวนชาเป็นสวนของคุณตายายสืบมานานนับร้อยๆปี เพราะสมัยรัชกาลที่ห้าทรงปล่อยทาส คุณตาของแม่ไอ่หน้อยก็เป็นอิสระจากทาสแล้วพาครอบครัวขึ้นมาอยู่บนดอยสร้างสวนเหมี้ยงสวนชาเป็นอาชีพสุจริต ขายเหมี้ยงจนมีฐานะดีและมีแม่ของไอ้หน้อย และแม่ของไอ่หน้อยมาแต่งงานกับพ่อไอ่หน้อยปัจจุบัน ไอ่หน้อยมีโอกาสได้พบเห็นชีวิตทั้งในเมืองนอกเมือง แม้แต่ชีวิตผู้คนบนภูเขา
ใกล้เรียนจบชั้นมัธยมแล้ว ไอ่หน้อยมันเรียนเก่งมันต้องการเรียนให้สูงๆ จะได้เงินเดือนมากๆ จึงตัดสินใจจะเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยให้ได้ปริญญาเหมือนคนอื่นเขา พ่อไอ่หน้อยจึงตัดสินใจขายที่นาอีกสองไร่เป็นทุนเรียนให้ไอ่หน้อย
เขาสอบได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยสมใจอยาก ขณะที่กำลังเรียนอยู่ในมหาวิยาลัย ควายเขาเบอะหรือควายตัวเมียเขาโง้งกว้างที่เคยช่วยไถนามานานนับสิบๆปีมันมาตายด้วยความชรา คุณพ่อจึงตัดสินใจตัดเขาของมันเก็บไว้เป็นที่ระลึกในฐานะที่มึบุญคุณแก่ผู้คนในครอบครัว ที่นาเหลือเพียงหนึ่งไร่จึงขาดควายมาช่วยไถนา พ่อจึงปล่อยทิ้งไว้จะเป็นมรดกให้ไอ่หน้อยในอนาคต
แต่อยู่มาไม่นานนายทุนมากว้านซื้อที่ดินรอบๆปิดที่นาของพ่อไอ่หน้อยทำให้ที่ดินของพ่อไอ่หน้อยกลายเป็นที่ตาบอดคือไม่มีทางออก จำใจต้องขายให้นายทุน พ่อก็หมดที่นาทำกินเหลือเพียงเงินขายนาเลียงชีพ แต่ก็หวังไอ่หน้อยนี่แหละอีกปีเดียวมันก็จบมหาวิทยาลัยออกมาทำงานได้เงินเดือนเลี้ยงพ่อแม่ยามแก่เฒ่า
สมหวังดีแท้ ไม่นานนักไอ่หน้อยก็เรียนจบมหาวิทยาลัย พ่อแม่สุดดีใจ แม้แต่ชาวบ้านนอกชนบทก็ดีใจที่มีไอ่หน้อยคนในหมู่บ้านได้รับปริญญา เงินที่เหลือพอมี พ่อไอ่หน้อยเอามาจัดเลี้ยงพี่น้องชาวบ้านหมดไปเกือบสองหมื่น.....
พองานเลี้ยงฉลองปริญญาเสร็จสิ้น ไอ่หน้อยเอาใบปริญญาไปหางานทำตามสถานที่ราชการ ตามบริษัท ตามสถานที่ทำการของเอกชน นายจ้างเขาบอกว่าเงินเดือนระดับปริญญาตรีก็ราวๆ เจ็ดหรือแปดพันกว่าบาท จะเอาหรือไม่....
ไอ่หน้อยกลับมาบ้านมองที่นาเก่าก่อนที่ขายไป เป็นเงินนับล้านๆบาท ความหวังที่ว่าหากจบปริญญาตรีแล้วจะเอาเงินเดือนมาซื้อที่นาคืนต้องหหมดหวัง อย่าว่าแต่ชาตินี้...ชาติหน้าตอนบ่ายๆก็ไม่มีเงินเดือนเก็บมาซื้อที่นาคืน
ถอนหายใจ..รำพึงกับตนเองว่า..ก็แล้วกูจะเรียนมันไปทำไมวะ.....เรียนไปเสียที่นา เรียนจบมาก็ไม่มีงานทำ......
เออ..ยังมีหวังจะไปทำไร่ชาโดยการเปลี่ยนสวนเหมี้ยงมรดกของแม่ที่ตกทอดมานับร้อยปีคงจะมีชีวิตรอด...
ไอ่หน้อยขอแม่ไปส่งดูสวนเหมี้ยง...แต่ต้องพบกับหลักปักเขตแดนของกรมป่าไม้ว่าเป็นที่ป่าสงวนห้ามเข้า....เจ้าหน้าที่ขีดเส้นปักแดนป่าหลังจากมีกฏหมายป่าไม้ออกมาเพียงไม่กี่ปี มรดกของแม่ไอ่หน้อยต้องหมดไปกับอาญาบ้านเมือง...หมดหวัง...
ไอ่หน้อยกลับมาบ้าน ถอนใจ..แต่ยังไม่หมดหวังเข้าไปนอนใต้ถุนยุ้งข้าว ที่ๆมันเคยนั่งเล่นตอนเด็กๆสายตาเหลือบแลหาของเก่าๆที่เป็นเครื่องมือทำนา ไม่ว่าเฝือ แอก เส้นเชือกผูกควาย ไอ่หน้อยทบทวนความหลัง ของเหล่านี้จะกลับมามีประโยชน์อะไรอีกเล่า
มันเป็นเพียงเครื่องเตือนให้คิดถึงความหลังที่มีแต่หวัง..หวังจะหลุดพ้นจากความยากจน..อยากเป็นเจ้าคนนายคน....ไม่เป็นคนระดับรากหญ้า ไม่ต้องมาถือคันไถทำนา...ก็เพราะอย่างนี้กระมังเมื่อเหลือบดูคันไถ มันคงน้อยใจ....ที่ไอ่หน้อยปล่อยมันให้เศร้าสร้อยจนปลายคันไถบางส่วนหัก.....หักจนใช้การไม่ได้หมดหวังดั่งอนาคตของไอ่หน้อย
ความเห็น (12)
- บางสิ่งที่เราคาดหวังก็จบไม่สวยงามดั่งที่เราฝันใช่ไหมครับ
- ขอบพระคุณสำหรับเรื่องเล่านิทานดี ๆ ครับ
สวัสดีครับคุณวศิน.....
ใช่แล้วครับหากมีหวังก็ต้องมีสมหวังและผิดหวัง..เพราะเราตั้งความหวัง..ก็เตรียมรับเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันไว้นั่นแหละดีที่สุด....
สำคัญเมื่อผิดหวังแล้วเราจะตั้งหลักแก้ปัญหาให้ดีขึ้นอย่างไร? ..
ต้องมี ศีล สมาธิ และปัญญา...แล้วก็จะแก้ไขปัญหาได้ครับ...
ด้วยความปรารถนาดีจากลุงหนาน.......พรหมมา
- ขอบพระคุณครับ
- อันดับแรกผมต้องมีสติก่อนเลย สติมา ปัญญาเกิด
- งั้นเวลาเข้าห้องสอบสงสัยผมต้องขออาจารย์คุมสอบว่า "ผมขออนุญาตนั่งสมาธิ 1o นาทีครับ" (อิ อิ)
ธรรมชาติสวย ๆ ครับ
สวัสดีค่ะ
สะท้อนสังคมไทยได้ดีจริง ๆค่ะ นับเป็นตัวอย่างที่ให้ข้อคิดได้หลากหลายแง่มุม
ผืนนา เป็นเอกลักษณ์ทางภูมิปัญญาของคนไทยมาช้านาน แต่ถูกขายเพราะต้องส่งลูกเรียน
ปริญญา กว่าจะได้มาพ่อแม่ต้องหมดที่ทำกิน และหางานทำก็ไม่คุ้มกับที่พ่อแม่สูญเสียไป
สวนเมี่ยง เป็นที่ทำกินของคนในท้องถิ่น กลับถูกคนมีอำนาจใช้กฏหมายยึดครองแล้วทิ้งเป็นป่ารกร้าง
การจัดการศึกษา...คือปัญหาใช่ไหมคะ
สวัสดีครับคุณวศินและคุณคิม........
ขอบคุณครับที่เข้ามาเยี่ยมชม การจัดการศึกษาที่เห็นวัตถุดีกว่าจิตใจ การศึกษาที่เอาแนวคิดจากถิ่นอื่นมาจัดการให้คนไทย...ถูกกล่อมเกลาให้ห่างเหินรากเหง้าที่แท้ของตนเองที่สุดก็ไถคันหักครับ.....
ต้องเปลี่ยนวิธีคิดใหม่เอารากเหง้ามาเป็นฐานชีวิตแล้วดำเนินไปอย่างสุขุม พอเพียง ขณะเดียวกันก็เรียนไปศึกษาไปตามสภาพชีวิตจริง ที่สุดก็จะพบกับความสุขอยู่กับท้องถิ่นไม่ต้องดิ้นรนไปหาเงินต่างถิ่นหรือจบการศึกษามาไม่มีงานทำ ถึงมีงานทำก็ไม่พอกิน..รัฐต้องมีใจที่จะรับผิดชอบการจัดการศึกษาและให้ระบบคนจนเข้าถึงการศึกษาที่ดีเหมือนคนอื่นๆ...
ด้วยความปรารถนาดีจากลุงหนาน...พรหมมา
น้อมเศียรก้ม ประนมมือสา ชุลีวันทา พรหมมาลุงหนาน
ขอแลกความคิด สกิดค่าวสาร กระผมซมซาน มาพานพบเข้า
ตำนานชีวิต บ่ติดแบบเบ้า เป๋นเรื่องเปิงเอา มาค้อย
มนุษย์เฮานี้ มีดีมีด้อย สุขกลับเศร้าสร้อย โสกา
ลางพ่องแสนสุข สนุกนักหนา ออกท้องมารดา โภคาห่อหุ้ม
พ่องอนาถา หาไหนจั๊กกุ้ม ดอนดอนลุ่มลุ่ม ก็นัก
สัปป๊ะสิ่งสัง ยากหวังจ่องจั๊ก หื้อสมใจ๋ได้ จู่อัน
เอ็นดูไอ่หน้อย หน้าม่อยโศกศัลย์ พลาดหวังงงงัน ก๋ารงานหายจ้อย
เสียยังที่นา น้ำต๋าอาบย้อย หันใจ๋ไอ่หน้อย คนนี้
ไฮ่นาปล๋าต๊าง นาฮ้างหน่ายหนี ควายนาบ่มี เววน
ฮับก๋รรมซ้ำซาก ลำบากอับจ๋น เป๋นทุข์กั๋งวล สับสนแปดด้าน
วางแผนชีวิต ถ้าผิดจะคร้าน พลาดยังก๋ารงาน วาดไว้
วางแผนที่ดี ดวงดีคงได้ ยังเป๋นกำไฮ เป๋นเงิน
เลือกงานหว่านยศ กำหนดสูงเกิ๋น เกิดจากประเมิน ปริญญาว่าอั้น
นึกถึงหลักธรรม คำสอนสูงชั้น ต๋นทรงปัญญา บ่ม้าง
มียศได้ดี ราศรีแผ่กว้าง ชื่อเสียงโด่งดัง เพลิดเพลิน
ข้าวของมีใช้ กิ๋นใช้เดินเหิร รถราเผชิญ มีเงินบ่หน้อย
ถึงคราวต้องไป หากใจ๋บ่คล้อย เพราะยศหายจ้อย เลือนไป
ลางพ่องดวงดี มีเงินมาใช้ เพราะร่ำรวยได้ ง่ายดาย
ใช้จ่ายง่ายแต๊ เซ็งแซ่เส้นสาย กิ๋นกิ๋นจ่ายจ่าย นานไปหมดเสี้ยง
มานั่งหน้าหมอง แป๋งต๋าเมี้ยงเมียง ข้าวของบ่เปียง หาไว้
มีเงินใช้จ่าย เส้นสายขวักไขว้ คนใกล้สรรเสริญ เยินยอ
เสี้ยงบุญเสี้ยงทรัพย์ อับวาสนาหนอ แถมท้ายสุดนอ คนรอจ่มส้าม
ติฉินนินทา เจรจาล่วงข้าม สุดแสนประณาม ประชด
ความสุขที่มี ประดังหายหมด เพราะเสี่อมด้านยศ เงินทอง
กลับมาเป๋นทุกข์ โศกเศร้าเหงาหมอง เป๋นต๋ามครรลอง พระธรรมเข้าขั้น
โลกธรรมแปด เป่นแบบเป๋นชั้น ของดีเข้าขั้น นำทาง
ไอ่หน้อยคนดี วันนี้บ่หล้าง ยังคงมีทาง แถมอยู่
ทำดีเข้าไว้ ทำใจ๋สุดหรู ผิดพลาดเป๋นครู อยู่อย่างเอกอ้าง
ขอชื่นและชม ผลงานอาจกว้าง คงป๊ะหนทาง เจริญ
สิบนิ้ววันทา ไหว้สาสรรเสริญ ตั้งใจ๋จำเริญ ป่ำเป็ง
กล๋อนวาทา เขียนมาเท่าอี้ เต๊านี้วาดวางลง ก่อนแหล่นายเฮย
ชาวนาสูงชั้น ไผนั้นใจ๋ใกล๋ มองข้ามเขาไป ใจ๋คิ่นหมิ่นข้อ
แตกแดดหน้าดำ ผิวคล้ำก่ำส้อ เคล้ากลิ่นสาบนอ ควายขี้
บุญคุณท่วมหัว ในครัวจะอี้ ต่างมีข้าวแช่ ตึงวัน
กิ๋นข้าวทานน้ำ อย่าทำใจ๋ไกล๋ 
บุญคุณวัวควาย ก็หลายบ่หน้อย
ก็หลายบ่หน้อย
ยินดีจาดนักเน้อสนั่น บุญมีที่เข้ามาแว่อ่านและแถมคำค่าว..หากมีเวลาเข้ามาแถมเน้อ..อ่านค่างม่วนแต๊ๆ... ด้วยความปรารถนาดีจาก...หนานพรหมมา
ปิ๊กมาแหมแล้ว มาแอ่วสรรหา ความฮู้นี้นา ลุงมาเปิ้นหื้อ
ประวัติสืบสาน นาล้านอึงอื้อ จะซื้อเซาะหา บ่ได้
ถ้านิ่งดูดาย ขี้อายบ่สู้ จักอยู่กับเปิ้น ได้ใด
โลก๋าพิวัฒน์ ควรลัดเลาะไข ขวนขวายคลาไคล ไปสู่โลกกว้าง
ไปสู่โลกกว้าง
ไหว้สาคุณสนั่นครับ...
ยินดีแต๊ตั๊ก ยินดีนักหนา ที่แว่เข้ามาฟู่จ๋าเอ่ยอ้าง..
ด้วยความปรารถนาดีจากลุงหนาน.....พรหมมา
อู้บ่าออก บอกบ่าถูกแต้ๆเนาะเจ้า ป้อหนาน
คนเฒ่าเปิ้นเล่าว่าว่า... ตุ๊ลุง จังคนเฮียนหนังสือ ซ้ำถ้าไผเฮียนหนังสือเก่งไปอ่านภาษาอังกฤษฮื้อได้ยินเปิ้นว่า" แถมหน้อยสูจะไปเข้าพระเยซูหมด"....ครูดาหลามากึดว่ามันก่อแต้ของเปิ้น คนเฮียนหนังสือสมัยก่อนมันตึงได้ขายนาไปเฮียน ถึงได้ทำงานมีสตางค์แล้วก็ฮอมตังค์มาซื้อบ่าได้ มาถึงเจ้นลูกเจ้นหลานบ่ามีสมบัติอะหยังเหลือแล้ว...ถ้าเจื้อกำตุ๊ลุงอยู่มอกบ้านเฮาไฮ่นาป๋าต๊างก็มีอย่างเก่า...เฮียนบ่าฮ้ายบ่าดีก็ปอ มีสมบัติอยู่ก็มีกิ๋นมีใจ้จนต๋าย...มันสะหลำไปสุดตั๋วแล้วเอาคืนก็บ่าได้ ได้ก้าว่า...เอ้อ เฮ่ย ๆ
ไหว้สาครูดาหลาครับ.....
ปัจจุบันขายที่นาแล้วไปเฮียน พอได้ทำงานเงินเดือนก็บ่พอซื้อที่นาคืน.... ป๋ายบ่ะปอบางคนเป๋นหนี้แถมต่างหาก ที่นามรดกของบรรพบุรุษก็เสี้ยงหายไป...
นี่คือสังคมของคนมีความฮู้แต่บ่มีปั๋ญญาเน้อ....
ด้วยความปรารถนาดีจากลุงหนาน.......พรหมมา