ความรัก-ศรัทธา "ครู"

ผู้เขียนเคยพูดกับท่านอาจารย์ว่าจะไปร่วมการปฏิบัติธรรมกับท่านทุกปีที่ท่านมาเยือนประเทศไทย และเพียงปีละครั้งเท่านั้นที่ผู้เขียนได้แสดงความเคารพต่อท่านและปฏิบัติธรรมเพื่อสังเกตตัวเอง  อยู่กับตัวเองในช่วงระยะเวลาประมาณ 7-8 วันในแต่ละปีติดต่อกัน โดยสองปีที่ผ่านมา (2551-2552) ผู้เขียนมักจะมีเรื่องเล่าถึงบริเวณสถานที่ปฏิบัติธรรมที่ดูร่มรื่น สงบ และงดงามด้วยธรรมชาติที่รายล้อม หล่อหลอมจิตใจให้เย็นลงและโน้มนำธรรมใส่ตนได้โดยง่าย ต่างจากการอยู่ในโลกชีวิตประจำวัน

    

ยามใดที่จิตฟุ้งซ่าน ส่งออกนอก ได้เห็นมวลหมู่สัตว์เล็ก ๆ ผีเสื้อ มด แมลง กระรอก และดอกไม้ ลูกไม้ ก็ทำให้รู้สึกสบาย ผ่อนคลาย และง่ายที่จะย้อนกลับมาทบทวนตัวเอง ผู้เขียนตระหนักได้ด้วยตนเองว่าสองปีก่อนหน้า 2553 นี้ เป็นการปฏิบัติตนที่ได้ผล เพราะได้ฟังคำบรรยายธรรมของอาจารย์ และคำสอนสั่งที่ทำให้เราถอดถอนจากตัวตนที่ยึดมั่นถือมั่น ส่วนไหนที่ยังละไม่ได้ดี ก็ได้แต่ตามรู้ไป ล้มลุกคลุกคลานไปบ้าง แต่ก็มีกำลังใจเพราะมีครูบาอาจารย์เป็นพี่เลี้ยงให้เราได้ก้าวเดิน

 

เมื่อใดก็ตามที่เราออกจากการปฏิบัติ ผู้เขียนเชื่อเหลือเกินทุกคนจะติดอารมณ์บางอย่างออกมาและก็ไม่แน่ใจว่าหากต้องเผชิญกับเรื่องโลก ๆ เราจะรับมือทำจิตให้ตั้งมั่นได้หรือไม่ กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือการปฏิบัติจะได้ผลเฉพาะเมื่ออยู่ในที่ที่สงบท่ามกลางกัลยาณมิตรผู้ปฏิบัติร่วมกันเท่านั้นหรือ อย่างไรก็ดี ผู้เขียนเชื่อว่าน่าจะเหมือนคนขับรถ หากขับเป็นแล้ว แม้เส้นทางจะขรุขระ มืดเปลี่ยวเพียงใดก็น่าจะพอคลำทางขับผ่านไปได้

บททดสอบชีวิตจริงที่ผู้เขียนได้เผชิญจากการกระทำของผู้ใหญ่ที่เป็นที่เคารพเปรียบเหมือนครูในโลกแห่งการทำงาน แต่เพียงเพราะคำว่า "อำนาจ"  จึงมีพฤติกรรมที่ไม่สมควร  และเพราะได้หลักธรรมที่อาจารย์พร่ำสอน ทำให้จิตใจหม่นหมองผ่อนคลายลงอย่างรวดเร็ว และค้นพบว่า "อิสระ" นั้นมีค่ากว่า "อำนาจ" ยิ่งนัก   เมื่อใดที่ถืออำนาจในมือ เราจะมองเห็นตัวเองหรือไม่ หากไม่ใช่ผู้ปฏิบัติเชื่อเหลือเกินว่าคนรอบข้างก็จะสัมผัสได้ถึงความลำพองในอำนาจที่มีอยู่   ซึ่งต่างกับอิสระที่เราเห็นและเข้าใจความต้องการแท้จริงของตน และฝึกฝนในพื้นที่ที่ไม่มีข้อจำกัดของผลประโยชน์ใด ๆ    แม้เป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ได้จากการปฏิบัติกับอาจารย์   แต่ก็นำไปปรับใช้ได้มิจำกัดกาลไม่ว่าจะมีทุกข์ใดจรเข้ามา    สิ่งที่ผู้เขียนได้จากบทเรียนครั้งนี้คือ "ครูคนหนึ่งให้ทุกข์ได้เรียนรู้ ครูอีกคนหนึ่งสอนวิธีดับทุกข์" 

 

กระทั่งถึงปลายปี 2553 ใกล้ถึงกำหนดเวลาที่ผู้เขียนจะต้องตัดสินใจว่าจะไปปฏิบัติธรรมกับอาจารย์ต่อดีไหมหรือจะผลัดไว้ปีถัดไป เนื่องด้วยภาระหน้าที่ที่มากมาย ไม่สามารถปฏิบัติต่อเนื่องถึง 8 วันได้อย่างเคย แต่ด้วยความรู้สึกศรัทธาที่อยากแสดงความเคารพต่อท่านอาจารย์และนำเงินไปร่วมบริจาคสร้างสถานปฏิบัติธรรมด้วยตนเอง จึงทำให้ไปร่วมอีกครั้งโดยขอใช้เวลาปฏิบัติธรรมเพียง 5 วันและจะกลับมาทำภารกิจต่อ

การไปครั้งนี้ ผู้เขียนรู้สึกสัมผัสถึงการเปลี่ยนแปลงภายนอกที่เกิดขึ้น เพราะน้ำท่วมใหญ่ที่เพิ่งผ่านมาหมาด ๆ ทำให้พื้นที่บริเวณโดยรอบป่าและที่พักมีร่องรอย คราบไคล และความรกร้าง ผุพัง ต้นไม้บางต้นไม่มีใบ เรียงรายเหมือนตายทั้งยืน  ผู้เขียนรู้สึกวูบ การเปลี่ยนแปลงที่เห็นภายนอกกำลังจะบอกอะไรบางอย่างแก่ผู้เขียน โดยที่ผู้เขียนได้แต่สังเกตและเก็บไว้ในใจ ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

  

ในระหว่างการปฏฺิบัติ 5 วัน ผู้เขียนสังเกตว่าอาจารย์มีอาการเจ็บปวดที่ท้องอยู่บ่อยครั้ง และท่านก็ลดกิจกรรมบางอย่างที่เราเคยทำแบบเดิมเหมือนเมื่อสองปีที่แล้ว ทั้งนี้ก็เพื่อที่จะไปเก็บตัวพักผ่อน ทำสมาธิ  อีกท้้งท่านบอกว่าท่านปรารถนาให้เราได้อยู่กับตนเองเพื่อการปฏิบัติมากขึ้น  จนกระทั่งถึงเวลาที่ผู้เขียนต้องขอตัวกลับไปก่อนสิ้นระยะเวลาการปฏิบัติ  แต่ผู้เขียนก็สังเกตเห็นว่าอาจารย์ยังไม่ทุเลาจากอาการปวดท้องเท่าไรนัก

    

ความจริงปรากฎต่อเมื่อผู้เขียนได้รับแจ้งข่าวจากกัลยาณมิตรลูกศิษย์อาจารย์ท่านหนึ่งว่าอาจารย์ได้ไปตรวจอย่างละเอียดแล้วและพบว่าเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลือง ผู้เขียนจึงรู้สึกเย็นวาบไปทั่วตัว น้ำตาไหลมาเองไม่ขาดสาย และรู้สึกโลกที่อยู่รอบตัวหม่นหมอง ไม่ได้ยินสำเนียงเสียงอื่นใดนอกกายตน มีเพียงความทุกข์ใจเราที่ดูยิ่งใหญ่ สิ่งอื่นใด เป็นแค่ส่วนประกอบ นี่คืออาการของ "โลกดับ" ไปต่อหน้าต่อตา   เมื่อตั้งสติได้  ด้วยความเชื่อมั่นศรัทธาในการปฏิบัติของอาจารย์ จึงคิดได้เองว่าเรานี่น่าสงสารกว่าอีก แทนที่จะเอาเวลามาโศกเศร้า  ทำไมไม่ทำจิตใจให้บริสุทธิ์และภาวนาไป ผลบุญกุศลใด ๆ ที่แม้น้อยนิดก็อาจส่งถึงอาจารย์เราให้มีพลังจิตที่แข็งแกร่งต่อสู้กับโรคร้ายได้

 

ถึงตอนนี้ ผู้เขียนเชื่อมั่นในศรัทธาของลูกศิษย์หลายคนของท่านที่ท่านมีเมตตาหล่อเลี้ยงพวกเราด้วยจิตวิญญาณที่เป็นกุศล ปั้นพวกเรามาตลอดระยะเวลาสิบกว่าปีให้มีพัฒนาการที่รู้ตน ค้นพบความงามแห่งชีวิตได้ขนาดนี้ กุศลที่ท่านได้สร้างลูกศิษย์ประกอบกับการปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ สำรวมและตรงทุกกาลของท่านจะต้องเกื้อหนุนให้ท่านผ่านพ้นวิกฤติครั้งนี้ไปได้

 

ความรักของผู้เขียน จึงเปลี่ยนไปเป็นศรัทธาด้วยเชื่อมั่นว่าคนที่เรารักและบูชาจะเป็นแบบอย่างที่งดงามให้เราได้ปฏิบัติตาม หากเราเลือกที่จะรักใคร เชื่อเถิดว่าเขาผู้นั้นย่อมควรค่าแก่ความรัก-ศรัทธาที่เรามอบให้ และเป็น "ครู" ที่เราจะนำไปเป็นแบบอย่างในการปฏิบัติตน ไม่ว่าเขาจะดีหรือไม่ดีเพียงไร...เพราะนั่นคือบทเรียนที่เรามาแลกเปลี่ยนซึ่งกันและกัน   

   

[Wasawat Deemarn]

ใครเป็นครูเราเพียง ๑ วัน เขาคนนั้นคือครูของเราตลอดชีวิต

รอยเท้าที่ก้าวย่าง คือรอยทางในรอยธรรม

ขอบคุณท่านอาจารย์นพลักษณ์ ๙ ครับ ;)...

[พรชัย]

ชอบตรงที่ว่า ความสุข คือ ความอิสระ

ถ้าอิสระก็จะหลุดพ้น เบาบาง ผ่อนคลายครับ

เห็นด้วยกับที่บันทึกมาครับ

[kpam boon]

• สวัสดีค่ะ...พี่ศิลา ที่คิดถึง
• แวะมาอ่านบันทึกที่ทรงคุณค่า
• เป็นบันทึกของศิษย์มีครู
• กอรปไปด้วยความกตัญญู
• ใช่แล้วค่ะพี่...
• "คนที่เรารักและบูชา
• จะเป็นแบบอย่างที่งดงาม
• ให้เราได้ปฏิบัติตาม"...
• เป็นเช่นนี้จริงๆค่ะ.

[โสภณ เปียสนิท]

บูชาคนที่ควรบูชาย่อมเป็นสิ่งที่ดีงาม พระสอนว่าเป็นมงคล

[Sila Phu-Chaya]

 รอยเท้าที่ก้าวย่าง คือรอยทางในรอยธรรม

ขอบพระคุณสำหรับคำงาม ๆ ค่ะ อาจารย์นพลักษณ์ ๑๐ เชื่อว่าแต่ละรอยเท้าของอาจารย์ ลูกศิษย์จะเดินตามด้วยความรักและศรัทธาค่ะ เมตตาของครูหล่อเลี้ยงหัวใจลูกศิษย์ทุกคนให้มีกำลังใจต่อสู้และเติบใหญ่เป็นคนดีต่อไปค่ะ

[Sila Phu-Chaya]

• ขอบพระคุณท่าน ผอ. พรชัย  ค่ะ ความอิสระนั้นยิ่งใหญ่กว่าอำนาจมากค่ะ ยิ่งใหญ่และทำให้ผู้มีอิสระมีความสุข ไม่ต้องถือตัวเราให้หนักอึ้งค่ะ แต่หากว่ามีอำนาจ และใช้อำนาจเป็น ก็จะเป็นอิสระจากอำนาจได้เหมือนกันค่ะ

[krutoom]

สวัสดีค่ะ มาอ่านสาระหารู้ที่เกิดจากประสบการณ์นะคะ ถ้ามีทุกข์ถึงได้รับรู้ว่ามันมีคุณค่านะคะ "ความทุกข์" เป็นครูเรานี่เอง

[กานดาน้ำมันมะพร้าว]

แล้วอาจารย์ท่านรักษา อย่างไรบ้างค่ะ ต้องใช้ความอดทนมากเลยนะคะ อ่านแล้วทำให้พี่ดาคิดถึง หลวงปู่แหวน เวลาอ่านหรือทราบ เรื่องผู้ปฏิบัติธรรมมากๆ แล้วป่วยด้วย ก็เคยสงสัย ว่าปฏิบัติธรรมดี จิตใจดี มีสมาธิดีฯ ทำไมถึงต้องป่วยบ่อยๆ แต่ก็มีผู้บอกให้พี่ดาเข้าใจขึ้นบ้างแล้ว  พี่ดาขอเป็นกำล้งใจให้อาจารย์ต่อสู้กับอาการเจ็บป่วยด้วยนะคะ อยากให้อาจารย์ใช้น้ำมันมะพร้าวบ้าง ฝากแนะนำท่านนะคะ อวัยวะอื่นๆในร่างกายจะได้แข็งแรงขึ้นค่ะ

[Sila Phu-Chaya]

• คุณครูแป๋ม  เป็นต้นแบบที่ดีของเด็ก ๆ อยู่แล้ว ก็เลยเชื่อว่าเด็ก ๆ มีรอยเท้าให้เดินตามค่ะ เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ

[Sila Phu-Chaya]

• สวัสดีค่ะ คุณโสภณ  ค่ะ เราควรบูชาท่านที่สมควรบูชา มีบางช่วงวัยที่เราอาจยังอ่อนด้อย บูชาด้วยความไม่รู้ แต่ก็เป็นบทเรียนที่ดีที่เราก็ถือว่าเขาเป็นครูได้เหมือนกัน แต่ถ้าเติบใหญ่มีปัญญาก็หวังว่าจะบูชาผู้สมควรได้ถูกต้องเหมือนเช่นที่คุณโสภณแนะนำค่ะ ขอบพระคุณมากค่ะ

[Sila Phu-Chaya]

• สรุปได้ดีมาก ๆ เลยค่ะ คุณ Rinda  เรียกว่า "ทุกข์" ก็คือครูได้เช่นกัน และความรักก็ไม่จำเป็นต้องเป็นเรื่องดี ๆ เสมอไป ความรักที่ทำให้เป็นทุกข์ ก็ทำให้เราได้เรียนรู้เติบใหญ่เช่นกัน ขอบพระคุณนะคะที่กรุณามาแลกเปลี่ยนค่ะ

[Sila Phu-Chaya]

• สวัสดีค่ะ พี่ กานดา น้ำมันมะพร้าว  เรียนตามตรงค่ะ แว่บแรกก็รู้สึกเช่นเดียวกับที่พี่กล่าวมาว่าผู้ปฏิบัติธรรม และปฏิบัติดีมาโดยตลอด ทำไมจึงเป็นแบบนั้นแบบนี้ แต่ก็มีกรณีตัวอย่างมากมาย มีมาตั้งแต่สมัยพุทธกาล โดยเราต่างทราบกันดีว่าบุญ กรรมนั้นแยกออกจากกัน
• ตอนนี้ท่านใช้คีโม เป็นระยะ ๆ ค่ะ และก็มีลูกศิษย์แนะนำแพทย์ทางเลือกให้ท่านเหมือนกัน แต่เนื่องจากในทางการแพทย์ ต้องจัดการสลายก้อนเนื้อไปก่อน เมื่ออาการทรงตัวจึงจะเริ่มใช้วิธีทางเลือกค่ะ แต่ท่านอยู่ต่างประเทศ ลูกศิษย์ลูกหาได้แต่ทรงกำลังใจไปและแลกเปลี่ยนแนะนำไปเท่าที่จะทำได้ค่ะ หากมีโอกาสก็จะเรียนให้อาจารย์ทราบเกี่ยวกับน้ำมันมะพร้าวด้วยค่ะ เพราะทุกวันนี้ก็ทานใส่สลัดผลไม้ตอนเช้าเป็นประจำ แปลกมากเลยค่ะ ทำท่าจะเป็นหวัดหลายครั้ง ก็อาการดีขึ้น ซึ่งอาจจะประกอบด้วยหลายอย่างค่ะ น้ำมันมะพร้าว และหลีกเลี่ยงเนื้อสัตว์เมื่อต้องทำอาหารเองค่ะ
• ขอบพระคุณพี่กานดามากค่ะ เคยสนทนาเรื่องนี้กับพี่นุช ก็ได้ข้อสรุปร่วมกันว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นคือบททดสอบของผู้ปฏิบัติค่ะ

[มนัญญา ~ natachoei ( หน้าตาเฉย)]

มาเติมกำลังใจให้ด้วยคนค่ะ