นิทานที่ 36 คำรหัส

 

 

อันว่า คำรหัสนี้                           บ่ให้แผ่เถิงสอง

     เสียความลับ                         อาจเถิงตายย้อน

     จานสอนไว้                          ในนิทานปางก่อน

     การปากเว้า                          คำนวณแล้วจึ่งจา

 

ยังมี ปลาค่อกั้ง                          ลอยล่องลำธาร

     ดนนานมา                           หลีกตายหลายครั้ง

วันหนึ่ง แคมสายห้วย                 เห็นกันกับกระต่าย

     กายแก่เฒ่า                         หลายครั้งรอดตาย

 

สองก็ ผูกฮักด้วย                       เป็นเสี่ยวเทียวยาม

     ถามสุขทุกข์                        ซู่วันแคมห้วย

     ลมกันเล่น                           คราวสมัยยังหนุ่ม

     เลยเล่าเกี้ยว                        เถิงข้อรอดตาย

 

ดีดหาง ปลาค่ออ้าง                   เฮาฉลาดเหนือคน

     หวิดตายมา                         สุ่มแหไซต้อน

หากสุ่ม สักแคมห้วย                  หนีไปวังหลบหลีก

บัดแห วงหว่านตู้ม                    ก็หลบลี้อยู่ฝั่งแคม

 

กระต่าย ไขปากอ้าง                 เฮาก็เก่งเหนือคน

     เอาตัวหลบ                         ตาน่างเปาะเขาห้าง*

หากคน ไปดงไม้                      เป็นขบวนต้อนไล่

เฮาปบ มาม่อบ้าน                     หลบลี้รอดเลิง

 

ความลม สองเสี่ยวเว้า              ไปฮอดหูคน

     ดักหาปลา                          อยู่แคมสายห้วย

มันจึ่ง ไปวานเอิ้น                     หลายคนมาซ่อย

สักสุ่ม แหหว่านพร้อม               ปากั้งถืกแห  หั้นแล้ว

 

จากนั้น คนเล่าเข้า                   นำกระต่ายในไพร

     บางคนดัก                         จอบตามตีนบ้าน

กระต่าย หมดทางเว้น               ความตายมาฮอด

ถืกคน จับมัดแป้*                    รอถ้าแต่ตาย

 

กินแลง ซุมคาบเข้า                  ลาบกระต่ายหูยาว

     มีทั้งแกง                            ปลาค่อปนผักสัม

     สุราหยิ่น                            เลียนรินแกล้มแซบ

สองเสี่ยว แคมฝั่งน้ำ                 วิญญาณเกี้ยวดั่งเดิม   แท้แล้ว

 

(22 มกรา 2011)

 

* เปาะ (ลาว) – เครื่องมือจับสัตว์เล็กในป่า

* มัดแป้ – มัดอย่างแน่นกระดุกกระดิกไม่ได้