๒ : อายุขัยที่สั้นลง!

๒ : อายุขัยที่สั้นลง!

 

วันที่   ๑   ตุลาคม    กุสกะ   ๔๕๕๓ 

ภายในห้องรับรอง “จามาคะที่ ๑๒” ของปราสาทที่ประทับแห่งองค์จักรพรรดิ ผู้เข้าร่วมประชุมต่างมีเสียงงึมงำดังไปทั่วห้อง บรรยากาศภายในห้องขณะนี้มีท่าทีตื่นตระหนกและตกใจในบางสิ่งบางอย่าง! เสียงงึมงำหยุดลงเมื่อประตูบานใหญ่ของห้องรับรองถูกเปิดออก

 

           บุรุษรูปร่างสูงสง่า ปรากฏกายขึ้น ผมยาวสีดอกเลา นัยน์ตาคมกริบแฝงด้วยอำนาจเมื่อผสมกลมกลืนกับชุดฉลองที่เต็มยศนั้นยิ่งทำให้รัศมีแห่งพลังและอำนาจแผ่ปกคลุมไปทั่วทุกอณูของพื้นที่ที่ปรากฏกาย ทุกคนภายในห้องลุกขึ้นยืนและถวายความเคารพโดยพร้อมเพรียงกัน เมื่อจักรพรรดิจามาคะที่ ๑๙ ประทับนั่งลงตรงด้านหน้าทำให้ดูเด่นเป็นสง่ายิ่งนัก หลังจากนั้นทุกคนภายในห้องจึงนั่งลงโดยพร้อมเพรียงกันอีกครั้ง

 

            “ทุกท่านคงได้ดูในรายงานกันแล้ว เมื่อ ๒ สัปดาห์ที่ผ่านมา ดร.อนุได้นำข้อมูลดังกล่าวมาให้เราดู” หยุดพักเว้นระยะ

 

           “มันเป็นข้อมูลที่เหลือเชื่อมาก! แต่ก็เต็มไปด้วยพื้นฐานตรรกะทางเหตุผลและข้อเท็จจริงอันอิงกับกระบวนการทางวิทยาศาสตร์ที่มีมารองรับจนยากจะปฏิเสธ เราถือว่าเรื่องดังกล่าวนี้เป็นภัยร้ายแรงที่คุกคามมวลมนุษยาชาติในเผ่าพันธุ์มนุษย์ของเราอย่างยิ่งใหญ่ที่สุด! ที่จะต้องได้รับการแก้ไขอย่างเร่งด่วน!” ท่านจามาคะที่สิบเก้ากล่าวด้วยเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยอำนาจและทรงพลังดังก้องไปทั่วทั้งห้อง ยิ่งทำให้ดีกรีแห่งความร้อนที่ครุกรุ่นอยู่ก่อนหน้าเริ่มกลับมาปะทุขึ้นอีกครั้ง เมื่อท่านจามาคะกล่าวจบลง

 

           “อะ...อะไรกันนี่!!! อา...อายุขัยในอีกห้าปีข้างหน้าจะเหลือแค่สี่ปีงั้นเหรอ! นี่ขนาดอายุขัยในปัจจุบันโดยเฉลี่ยของพวกเราอยู่ที่ประมาณ ๑๐ ปี! ก็ยังถือว่าสั้นมากแล้ว หากลดเหลือแค่สี่ปี... มะ...มันไม่จริงใช่ไหมดร.อนุ!” ท่านโลภาบุรุษหนุ่มสูงใหญ่ไว้หนวดเครารุงรังพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักอันดัง ทั้งที่พยามบังคับแล้วแต่ก็ไม่ได้ผล

 

        “จริงครับท่าน!” ดร.อนุย้ำกับท่านโลภาซึ่งเป็นหัวหน้ารัฐบาลแห่งอาณาจักรกุทรุสกะอย่างหนักแน่น เสียงในห้องรับรองเริ่มอื้ออึงขึ้นมาอีกครั้งเมื่อดร.อนุพูดจบ

 

        “ใจเย็น ๆ ก่อนครับทุกท่าน ตอนนี้ทางศูนย์วิทยาศาสตร์แห่งอาณาจักรของเรากำลังหาสาเหตุและแนวทางแก้ไขในเรื่องดังกล่าวอยู่”

 

          “แล้วได้เรื่องหรือยังท่านอนุ!” นายพลวชิ หนุ่มใหญ่วัยห้าปี รูปร่างท้วม ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงคาดคั้น

 

          “ตอนนี้ยังครับ แต่ผมคิดว่า...”

 

          “ยัง! อย่างนั้นเหรอ นี่มันผ่านมากว่าสองสัปดาห์แล้วนะนับตั้งแต่ท่านรู้ข้อมูล ไม่น่าเชื่อว่านักวิทยาศาสตร์มือหนึ่งอย่างท่านจะไม่มีคำตอบไหนที่ดีและโสภาไปกว่าคำว่า ‘ยังไม่รู้อะไรเลย!’ ช่างน่าผิดหวังซะนี่กะไร” นายพลวชิมองดร.อนุอย่างเหยียด ๆ แล้วหันหน้าไปทางท่านจามาคะ

 

          “ผมมีความเห็นว่าท่านน่าจะมอบหมายภาระหน้าที่นี้ให้กับดร.โมหาไปดูแลดีกว่าครับท่าน” นายพลวชิพยามยามไล่ต้อนดร.อนุและเพื่อจะบีบท่านจามาคะให้มอบหมายเรื่องสำคัญดังกล่าวให้อยู่ในความดูแลของดร.โมหาลูกน้องคนสนิท ขณะเดียวกันหลาย ๆ ท่านที่อยู่ในห้องรับรองที่ใช้ในการประชุมเรื่องสำคัญ! เริ่มมีเสียงที่แสดงไปในทิศทางที่เห็นด้วยกับท่านนายพลวชิ

 

          “ผมว่าพวกเราใจเย็น ๆ กันก่อนดีกว่า เรื่องนี้พวกเราทุกคนต่างตระหนักว่าเป็นปัญหาอันใหญ่หลวงที่สำคัญที่สุดต่อการดำรงอยู่ของเผ่าพันธุ์มนุษย์พวกเรา ดร.อนุในฐานะที่เป็นผู้ศึกษาและเชี่ยวชาญในเรื่องดังกล่าวมาตั้งแต่แรก ผมคิดว่าน่าจะให้โอกาสท่านอีกซักระยะหนึ่ง ซึ่งผมมั่นใจว่าด้วยความอัจฉริยะของท่านคงจะหาทางแก้ไขในเรื่องดังกล่าวได้แน่! และเราต้องไม่ลืมว่าตลอดระยะที่ผ่านมาพวกเราไม่เคยผิดหวังในตัวของท่านดร.อนุเลย” นายพลสุตะบุรุษสูงใหญ่วัยเดียวกันกับท่านนายพลวชิพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสุขุมและมั่นใจอันเป็นเอกลักษณ์ของท่าน ทำให้โมเมนตัมทางความคิดของหลาย ๆ ท่านในห้องเหวี่ยงกลับมายังจุดเดิมที่เคยเป็นอยู่ตามปกติ! เสียงอื้ออึงภายในห้องเริ่มสงบลง ในขณะที่นายพลวชิกัดกรามแน่น

 

          “ณ เวลานี้!” น้ำเสียงที่หนักแน่นและทรงพลัง “เอาเป็นว่า ท่านอนุดำเนินการต่อไป หรือหากว่าใครมีข้อเสนอแนะที่ดีมีเหตุและผลที่อยู่ภายใต้กรอบของวิทยาศาสตร์อันคำนึงถึงสิทธิมนุษยชนที่ทางราชอาณาจักรได้บัญญัติไว้!” เว้นระยะและมองมายังท่านนายพลวชิ “เราก็เปิดโอกาสให้ไม่ปิดกั้น ที่สำคัญเราขอให้ทุกท่านที่ประชุมกันในวันนี้อย่าพึ่งแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไปป็นอันขาด! จนกว่าว่าจะมีอะไรที่คืบหน้าและชัดเจนเป็นรูปธรรมมากกว่านี้!” ท่านจามคะย้ำกับผู้เข้าร่วมประชุมทุกท่าน

 

            “ครับท่าน!” ขานรับโดยพร้อมเพรียงกัน