ป่าเตียน

เพื่อสั่งสมทรัพย์สินสิ้นคนสร้าง

ยืนสู้แดดตากฝนคือต้นไม้

เขียวขจีคลี่ใบปรุงอาหาร

เติบโตมาคุณค่าเหลือประมาณ

แลัวถึงกาลมารผจญคนทำลาย

บ้างจะเอาไปขายเป็นไม้แผ่น

บ้างก็แค่นเข่นล้มจนจมหาย

น้ำเหนือเขื่อนท่วมทับวับมลาย

บ้างก็ตัดต้นปลายขายโรงงาน

บ้างก็เห็นเป็นป่ารักษาไว้

เพื่อใครใครเที่ยวชมไม้ม่าน

ทุกทุกต้นทุกทุกกอส่อสันดาน

จะล้างผลาญเผาฟันให้บรรลัย

มิเล็งเห็นคุณค่าอันประเสริฐ

ยางยูงสูงสง่าต้าหว้าใหญ่

ทั้งป่าดิบป่าเต็งรังร้อนดังไฟ

มวลพฤกษาน้อยใหญ่ร้องครวญคราง

แต่ละต้นแต่ละต้นถูกคนล้ม

เพื่อสะสมทรัพย์สินสิ้นคนสร้าง

ถึงคราหยุดจะให้ยั้งยังเลือนลาง

ถึงคราวางจะละวางยังลืมตัว ฯ

[โสภณ เปียสนิท]

ไม้ใหญ่หยัดยืนยังอยู่

มองดูสง่าราศรี

ไร้ไม้ไร้งามความดี

วิถีแห่งความเดียวดาย