นิทานที่ 21 ศาลสัตว์

 

 

 ยังมี เสือโคร่งฮ้าย              ในป่าหิมพานต์

      หากินสัตว์                    เขตเขาเขียวกว้าง

      พองายพ้น                   หิวนอนอิดเมื่อย

 เลยเซือบ หลับแจบจ้อย      เทิงโพนน้อยพักแฮง

  

     งูเห่าห้อม                      นอนอยูในโพน*

      เสือเต็งฮู                      ปล่องแปวลมเข้า

      มึงนอนกั้น                   กูหันใจฝืด

 งูตอด ฝังพิษฮ้าย               เสือดิ้นด่าวตาย

 

 เมื่อนั้น ฤษีเจ้า                   เดินป่ามาเห็น

      สงสารสัตว์                   จึ่งยาเสือฟื้น

 ลุกยืน มืนตาขึ้น                 หิวโหยท้องเปล่า

 กูสิกิน มนุษย์เล่น               มากวนให้ตื่นนอน

 

คันอยาก กินดั่งเว้า             ไปหาฝ่าตัดสิน ก่อนตี๋!

     เลยไปหา                     เทพคุมดงด้าว

เล่าเรื่อง ความจริงให้          เทวดาฮู้เหตุ

ฤษี คุณมากล้น                  ซูซว้านซีพเสือ

 

แต่ว่า แถวเถื่อนนี้               คนบ่มากวน

     เป็นนำเสือ                   ครอบครองดงไม้

     เราควรให้                    เสือกินคนซ่อย

พิพากษา สั่งซี้                   ฤษีเจ้าถืกกิน

 

ฤษี ขอต่อสู้                       คดีต่ออุทรณ์ศาล

ไปหางัว ทั้งหมาไน            เพื่อตัดสินซี้

     สองเขือหย้าน              กลัวเสือเจ้าป่า

ฤษีเฮย ท่านไปหยุแหย่ค้น   แหนงให้ถืกกิน ซอบแล้ว*

 

ฤษี สืบต่อสู้                      กูบ่ยอมสู

     เลยไปหา                    กระต่ายไขคดีแจ้ง

อันว่า ฟังเพียงข้อ             ขอดูสถานที่ ก่อนถ้อน

ขอทราบ มูลเหตุต้น           พาหวนหย้อนสู่โพน

 

เสือแสดงท่าให้                 นอนบ่อนเก่าเทิงโพน

งูเห่า โมโหแฮง                 ตอดตาย ยังคืนวุ่น

มึงอย่า มาลวนล่อ             อัดฮูลมหลายเหล่า

ตอดตื่ม เสือมอดม้วย        ตัดสินสิ้นฉากศาล หั้นแล้ว

(3 ธันวา 2010)

 

* โพน - จอมปลวก

* แหนงให้ถืกกิน - ควรให้ถูกกิน