นิทานที่ 7 สี่ซีวิตตกส้าง
ยังมีซายหนึ่งพร้อม งูใหญ่ - ลิง - เสือ
พากันตก อยู่ในหลุมส้าง
หาทางขึ้น ปีนคืนแสนยาก
ส้างเก่า เขินขาดน้ำ หิวถ้าแต่สิตาย
ต่อมา พราหมณาเฒ่า เดินฮอดโหยหิว
เอาบั้งทิง มามัด* หย่อนลงหาน้ำ
ลิงพะลันฟ้าว คว้าปีนเชือกไต่
พ้นปากส้าง เลยไหว้นบพราหมณ์
ชีวิตข้า ลอดพ้น สิขอทบแทนคุณ
บุญคุณพราหมณ์ ต่อไปสิขอใซ้
เสือในส้าง กอดฮิงเซือกจ่อง
ได้ท่า งูฮัดแน่น ขาเสือไว้บ่วาง
พราหมณ์ก็ ดึงเซือกขึ้น สองซีพหวิดตาย
ก้มขาบ ขอแทนคุณ ที่ซ่อยเหลือคราวนี้
พราหมณ์หิวน้ำ เอาบั้งทิงคืนหย่อน
ในลุ่มส้าง คงมีน้ำเศษเหลือ
เทื่อนี้ ชายอยู่พื้น จับเซือกพราหมณ์ดึง
จนหวิดตาย เชือกพราหมณ์ซูซ้วน*
มันคิด เคืองใจแค้น พราหมณ์ลำเอียงตอนซ่อย
สัตว์ก่อนคน ออกส้าง แนวนี้บ่ชอบธรรม
ดนนาน เลยล่วงล้ำ พราหมณ์คิดลองใจ
เลยไปยาม ล่ำลิงดีฮ้าย
ลิงหา ผลผลาไม้ ถวายพราหมณ์ยอยื่น
พร้อมน้ำเผึ้ง ฮังมิ้มแชบหวาน
จากนั้น พราหมณ์เล่าย้าย ยามถิ่นงูเนา
งูยอถวาย บ่อคำเคยเฝ้า
เพชรนิลจินดาพร้อม หลวงหลายพันซั่ง
พราหมณ์ฮับไว้ ให้งูเฝ้าต่อไป
ไปฮอด เสืออยู่ถ้ำ เสือมอบสังวาลย์
หลายปี เคยกินคน ผู้ใส่สังวาลย์นี้
ข้าขอ แทนคุณเจ้า พราหมณาซ้วนซีพ
พราหมณ์ก็ รับห่อไว้ ไปยามเยี่ยมล่ำซาย
เมื่อซาย เห็นเพชรแก้ว ประดับคาดสังวาลย์
จึ่งออย ขอพราหมณ์รอ อยู่เฮือนคราวน้อย
มันเปียฟ้าว ทูลพระยาสับส่อ
ลูกพระยา เข้าป่าไม้ ถืกพราหมณ์ฆ่ายาดคำ แท้แล้ว
เป็นคน ความคิดกว้าง แต่โกงเก่งเกินสัตว์
ลืมบุญคุณ ผู้เคยสนองให้
อันหนึ่งมาตุภูมิเคยเลี้ยง เป็นคนเติบใหญ่
อย่าห่อน คิดถ่อยฮ้าย โกงส่อต่อแผ่นดิน คนเอ๊ย!
(2 สิงหา 2010)
* ช้วน - ช่วยเหลือค้ำจุน
* บั้งทิง - บั้งไม้ไผ่ที่บันจุน้ำไว้ดื่ม
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น