นิทานที่ 5 เวรกรรม
จักกล่าว ถึงบ่าวน้อย เนาขอบซานเมือง
ตามซนบท ปลูกผลผลาไม้
พ่อแม่ ทั้งสองเฒ่า แยงคิงลูกใหญ่
กล้ามกึดก้อน ถนอมค้ำตอบคุณ
อยู่มา หลายขวบฟ้า พ่อแม่ชราวัย
เลยไปโอม* สู่ขอเมียให้
สาวงาม มาเป็นใภ้ ดูแลเลี้ยงย่า
ค้ำปู่เฒ่า แฮงคล้อยล่อยซา
ดวงตา ก็บอดแจ้ง มัวมืดยามมอง
งมทาวฟาง เพึ่งอาศัยใภ้
นางเมื่อย รำคาญเลี้ยง จึ่งวางแผนสับซ่อ
เบื่อหน่าย ทนบ่ได้ จาไลฮ้างห่างผัว
หรือบ่ ก็ให้อ้าย ไปโผดสองเสีย
อ้อนออด หลายทีวอน ฝ่ายผัวก็เห็นพร้อม
ก็จึ่ง นำสองเฒ่า ชราวัยเข้าป่า
จูงแขน พาดุ่งดั้น ดงกว้างย่านไกล
มันก็ เตือนบอกให้ พ่อแม่ระวังตัว
อย่าสุ ลมกันแฮง หวั่นกลัวโจรฮ้าย
ตามแถวนี้ มีโจรดักจอบ
เกรงว่า มาเข่นฆ่า ตายล้าอยู่ป่าดง
ลูกสิ ไปซอกน้ำ ตามตาดมาซูแฮง
ขอจง รอเฮาคืน ฮ่ายทิงเต็มเต้า*
บ่นาน มีเสียงฆ้อน ตีตามเฟือยฟุ่ม
เสียงแปลก แผงขนาบฮ้าย จาฆ่าคู่ชรา
เฒ่าแม่ คิดอ่าวเอื้อ เป็นห่วงบุตรชาย
เป็นตายสัง บ่กลัวโจรฮ้าย
จึ่งเปล่ง เสียงแฮงฮ้อง ฝืนคำลูกสั่ง
ลูกเอ๋ย! ให้ลูกหนีพ่ายนี้ โจรสิฆ่าลูกแพง แม่แล้ว !
เสียงแม่ ตำกระแทกทื้น ลูกคิดถึงคุณ
กูนี้ พวมทำผิด เพราะเมียลวงล่อ
มันจึ่ง ขอขมาน้อม ยอมยังพ่อแม่
พากลับ คืนสู่เหย้า เคยซ่นใหญ่สูง
มันบ่ รอซักซ้า ฆ้อนฟาดเมียตาย
ความเคยฮัก บ่เหลือใยไว้
เหลือใจแท้ เมียปองฆ่าแม่
ผิดซำฟ้า ตีฆ่าบ่แหนง*
มนุษย์ ในโลกนี้ มีชั่ว มีดี
ชีวีคน เทื่อเดียวอย่าหวังย้อน
ใผสั่ง ทำลายฆ่า ดับสูญคนอื่น
ก็บ่ ยืนค้ำฟ้า ลงมือฆ่าเพื่อหยัง มนุษย์เอย?
(19 มีนา 2010)
* โอม - เว้า
* ฮ่ายทิง(ลาว) - กระบอกใส่น้ำทำด้วยไม้ไผ่
* บ่แหนง(ลาว) - ไม่เสียใจ, ไม่กินแหนงแคลงใจ
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น