นิทานที่ 1 นกกะแดบเด้า

 

 

ยังมี นกกะแดบเด้า              เนาอยู่ฮวงฮัง

     มีความสุข                     ครอบครัวเฮียงหน้า

พ่อแม่ สอนแลงเซ้า             โตเดียวลูกหนุ่ม

ให้อยู่ ในแก่วก้ำ                  อย่าบินล้ำล่วงแดน

 

มื้อหนึ่ง ลูกนกได้                บินห่างทางไกล

     เริงลมผาย                    แอ่นนภาภายฟ้า         

     บินไปหน้า                    สนุกใจซ้อยซื่น

แอะแอ่น ซมแมกไม้            ภูซ้องท่งทาม*

 

ตอนที่ เพลินม่วนแม้ง           ซมแผ่นสีคราม  อยู่นั้น

แหลวใหญ่ บินถลาเถิง         ควาบหยุมเหิรหิ้ว

หมายเอา  กินยาไส้             อาหารนัวนกอ่อน

เล็บแหลว แข็งคีบเมี้ยน        จรจ้าวสู่ฮัง

 

นกน้อย ก็จึ่งได้                  จาต่อแหลวหลวง

ท่านนั้น  มาจับเฮา              เมื่อตอนเฮาเซ่อ

เก่งจริง  ควรเรวสู้               ดวลกันครั้งใหม่

ปล่อยเฮา  ตั้งถ้าแล้ว           บ่ยำย้านท่ใย ท่านเอย !

 

แหลวใหญ่ ขีนบ่ได้              วางปล่อยอาหาร

     ภายลุนหลัง                   นัดกันตีสู้

นกน้อย คอยเตรียมถ้า        ในนากลางแดด

ระดู ไถเถือกปิ้น                 ขี้ไถตั้งดั่งตอ

 

แหลวใหญ่ บินเวิ่นฟ้า          ตาสอดแนมเห็น

     บินถลาลง                    สิควาบหยุ๋มยังเป้า

นกน้อย เลยลิบเข้า             บังขี้ไถหลบหลีก

เสียหลัก แหลวพลาดพลั้ง    หัวตำก้อนโหง่นดิน

 

มันจึง  ตายด่าวดิ้น             ย้อนความโกรธโมโห

นกน้อย ไววาปบ                ต่าวฮวงฮังเค้า

ควรคิด  คำสอนซี้              บินไกลกลายถิ่น

     เลยล่วงล้ำ                   เกือบตายย้อนลื่นความ

 

ผู้เฒ่า  เกิดก่อนนั้น             มีมากประสบการณ์

     เห็นบัญหา                    นอกในไกลใกล้

ผู้หนุ่ม ควรแสวงฮู้              เฮียนนำถอนถอด

ปรัชญา บ่เพียงมาจากปึ้ม    ตำราใช้อ่านเฮียน  แท้แล้ว

 

(21 กุมภา 2010)

 

* ทาม - นาที่ล่มซึ่งมีตมเลน