ชีวิตที่พอเพียง : 75. ได้ฝึกงานที่หลากหลาย

         ผมเป็นคนโชคดีที่ผู้ใหญ่เมตตา      ท่านแสดงความเมตตาโดยการเอาตัวไปใช้งาน     ระหว่างที่ผมไปอยู่หาดใหญ่ผมโดนชวนมาประชุมและช่วยงานด้านสาธารณสุขและการวิจัยที่กรุงเทพเป็นระยะๆ      บางครั้งผมก็เบื่อเพราะไม่ค่อยรู้เรื่อง     แต่พอทนทำไปก็ค่อยๆ รู้เรื่อง     ผมเคยเป็นกรรมการสภาวิจัยแห่งชาติ สาขาวิทยาศาสตร์การแพทย์     เคยเป็น กม.    เคยเป็นอนุกรรมการหลายชุดของแพทยสภา     เคยเป็นอนุกรรมการร่างแผนสาธารณสุข   เป็นต้น     การที่ผู้ใหญ่จับตัวเราใช้งานนี่ตอนแรกก็ไม่ค่อยชอบครับ    เพราะมันกินเวลางานประจำที่เรากำลังทำอยู่     แต่ในระยะยาวแล้วเป็นคุณต่อชีวิตผมมาก

        ผมให้เลขาจดไว้อย่างละเอียดว่าผมเคยทำอะไรบ้าง     โอ้โฮ ตอนปี ๒๕๓๕ มีรายการหนาถึง ๓๐ หน้า     ตอนไปสมัครเป็นผู้อำนวยการ สกว. (ตอนนั้นยังไม่เรียกว่า สกว.) ผมให้คน print ออกมาจาก Notebook Computer หนัก ๔ กิโลที่ผมแบก    เอาแนบไปกับใบสมัคร     เดาว่ากรรมการคงเห็นผมเคยทำงานหลากหลายหน้าจึงพิจารณาเลือก

        พอมาอยู่ สกว. ปีแรกๆ  No name ครับ    ไม่มีคนรู้จัก    แต่ ดร. บุญรักษ์ บุญญะเขตมาลา ที่มาทำงาน สกว. ด้วยกันบอกว่า "อาจารย์หมอเป็นคนมีบารมี คนรู้จักกว้างขวาง"    ผมไม่เชื่อครับ     แต่หลังจากอยู่ สกว. ได้สัก ๓ ปี สกว. เริ่มมีชื่อเสียง     ผมก็พลอยมีชื่อเสียงไปด้วย     หลังจากนั้นก็จะมีคนมาชวนไปเป็นกรรมการโน่นนี่มากมาย     ผมก็รับบ้างปฏิเสธบ้าง    ลาออกบ้าง    พอจะแต่งตั้งใหม่ก็ขออย่าให้เขาตั้งบ้าง     เท่ากับว่าผมยิ่งได้ฝึกงานหลากหลายรูปแบบยิ่งขึ้นไปอีก

        พอออกจาก ผอ. สกว. ใหม่ๆ ก็โล่งโปร่งเบาสบาย     และคิดว่าคงถึงคราวได้พักผ่อนนอนอ่านหนังสือที่อาฆาตไว้เต็มตู้เสียที     แต่แล้วก็มาทำ สคส. และงานเชิงอาสาสมัครที่หลากหลายก็ตามมาระลอกใหม่     ชีวิตเมื่ออายุเลย ๖๐ ของผมจึงยิ่งเพิ่มการฝึกงานหลายหน้าขึ้นไปอีก     ถือได้ว่าเป็นทั้งโชคและเคราะห์ไปพร้อมๆ กัน

        ที่ว่าเป็นโชคก็คือ ได้มีโอกาสเรียนรู้ด้านที่ผมไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสเข้าไปเรียนรู้      แต่ที่ว่าเป็นเคราะห์ก็คือชีวิตมันเอียง  มันไม่พอเพียง  คือมันล้น    งานล้นเกินไป     แต่คิดในแง่ดีก็เป็นความท้าทายที่จะหาทางจัดการเวลาและสมองของตนเองให้มีสติตั้งมั่นอยู่ได้ในท่ามกลางความโกลาหลของงาน     ผมได้โอกาสฝึกฝนตนเองแม้ยามชรา     โชคดีแท้ๆ  

วิจารณ์ พานิช
๗ กค. ๔๙