ฉันหลงรักเส้นโค้งของถนน..จากวัดร่องขุ่นถึงพระธาตุช่อแฮ

 

 

เส้นทางทุกเส้นทางล้วนงดงามต่างกัน..การเดินทางเยือนเมืองเหนือในหนนี้ขากลับเราเลียบวัดเพื่อเติมศรัทธาให้กับชีวิตอย่างอิ่มเอิบใจไปตามๆ กัน

 

วัดร่องขุ่นอัดแน่นไปด้วยผู้คน ท้องฟ้าขมุกขมัวในฤดูหนาวทำให้โบสถ์สีขาวงดงามละมุนละไม ศิลปะของคนไทยที่พบเห็นกลางแจ้งก็คือวัดวาอาราม เราสืบทอดกันมาไม่รู้กี่ยุคสมัย แม้กาลเปลี่ยนผ่าน แต่ลวดลายข้างผนังโบสถ์ยังได้รับการจดจาร..หรือการเข้าวัดเป็นหน้าที่ที่เราเองไม่รู้สึกตัว

 

วัดถือเป็นศูนย์รวมจิตใจ ศูนย์รวมวัฒนธรรมการดำรงอยู่ และศูนย์รวมศิลปะทุกแขนงไม่ว่าจะเป็นของชาวบ้านหรือชาวเมือง การผสมระหว่างศิลปะชาวบ้านและศิลปะร่วมสมัยของวัดทำให้นักท่องเที่ยวเนืองแน่นในวัดร่องขุน ฉันนิ่งชมภาพของศิลปินผู้เลื่องชื่อ กระทั่งงานศิลปะก็จำต้องพัฒนาให้เหมาะกับกาล

 

เส้นทางทัวร์วัดยังไม่จบลงเพียงเท่านั้น ศรัทธาเริ่มแผ่ขยายตัวไปยังผู้คนที่ผูกตัวเองไว้กับหน้าที่การงาน การได้พาตัวเองออกมานอกเส้นทางของวิถีประจำวันก็ทำให้เราระรื่นใจ วัดทางภาคเหนือปลูกสร้างตามแบบแปลนของภูมิภาค คนแปลกถิ่นเช่นฉันมองเห็นกาแลตามบ้านและวัดที่ผ่านทาง

 

เราค่อยๆ ถอยห่างจากเชียงรายเพื่อเดินทางสู่พะเยา อากาศยังขมักมัว ลมหนาวบาดผิวเหนือคนกรุงยิ่งนัก ฉันได้ยินหลายคนอุทานยินดีกับอากาศดีๆ เช่นนี้ ..วัดพระธาตุศรีโคมคำ ยืนสงบรอขบวนของเราในยามสายของวัน

 

ก้มกราบพระพุทธรูปงามๆ จิตใจพลันสงบเย็นขึ้น และเมื่อเดินเลียบไปยังหลังวัด กว๊านพะเยาก็อ้าแขนกว้างโอบรัดเราในทันที อากาศเย็นยะเยือก “พะเยา หนาวกว่าเชียงรายนะ” ฉันแอบพยักหน้าอีกครั้งกับบทสรุปของเพื่อนร่วมทาง “น้ำ” นั่นเองที่เรียกความเย็นมาโชยผ่านผิวกายของเรา เดินออกมาหน้าวัด ฉันมองเห็นสายตาวิงวอนของคนขายของหน้าวัด รวมถึงสายตาระริกรี้ของนกในกรง ทั้งหน้าวัดหลังวัดบีบอัดความรู้สึกของฉันต่างกัน...วัดเป็นศูนย์รวมของวิถีชีวิตวัฒนธรรมความเชื่อของผู้คน???

 

หลังอิ่มหนำกับอาหารริมกว๊านพะเยา เรายังมีนัดกับอีกหนึ่งวัด วัดพระธาตุช่อแฮ วิหารอารามหลวง เร่งเร้าเราให้ก้าวขาสั่นๆ ขึ้นไปกราบนมัสการเกศาธาตุและพระบรมสารีริกธาตุพระศอกซ้ายของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ที่สำคัญใครเกิดปีขาลกุลีกุจอมากกว่าใคร เส้นทางจากพะเยาเข้าสู่แพร่ก็ทำให้ฉันละสายตาจากหน้าต่างรถยากแล้ว บนพระธาตุช่อแฮ ก็มีเสน่ห์ดึงใจไม่ต่างกัน

 

ฉันมองเห็นเมืองแพร่ได้กว้างกับการทัศนาผ่านมุมบันไดตัวพระธาตุ และแต่ละมุมนั้นก็มีภาพชีวิตซ่อนอยู่ อดยิ้มกับพิธีกรรมการบวชของคนภาคเหนือ และยิ้มกว้างๆ ให้กับสถานที่สอนศาสนาวัดอาทิตย์มิได้ ขาลงจากตัวพระธาตุก็ต้องทอดสายตาให้กับภาพเบื้องหน้าที่แตกต่างจากเบื้องบนนัก ชีวิตก็เท่านี้ยังมีความแตกต่างซุกซ่อนอยู่ในทุกที่ที่ไป

 

เยือนวัดในหนึ่งวันเดินทางกลับ บนถนนกว่าร้อยโค้ง พระจันทร์เคียงแก้มอยู่ตรงนั้น ฉันอุทานแต่คำว่า “อยู่ตรงนั้นนะ อย่าไปไหนนะ” พระจันทร์ยังคงเฉยชาราวกับไม่รู้สึกรู้สมกับมวลมนุษย์ บรรยากาศในรถเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เสียงร้องเพลง เสียงของชีวิตยามเย็น จันทร์มิได้ซ่อนหน้าหากท้าทายสายตาของผู้คน ฉันมิอาจละสายตาจากจันทร์ได้ ปลายไม้ที่มองขึ้นไปเป็นลวดลายหนึ่งที่ทำให้จันทร์งามขึ้น ชีวิตก็เท่านั้นยังมีอีกหลายมุมที่ฉันยังไม่ได้มอง..

 

 

[Manee]

เป็นของฝากส่งท้ายปีห้าสามค่ะ

[คิม นพวรรณ]

สวัสดีค่ะ

เส้นโค้งของถนน  มีเสน่ห์มากนะคะ  พี่คิมเคยไปแถวนั้นค่ะ  ขอให้มีความสุขในปีใหม่นะคะ

[แม่ต้อย]

สวัสดีปีใหม่คะ

ขอให้มีความสุขตลอดปีใหม่นะคะ