เริ่มต้นการเป็นครู

ครูคือเพื่อน

จะว่าไปก็เหมือนกรรมตามสนองเพราะว่าตอนสมัยเรียนแกล้งครูเอาไว้มาก พอมาตอนนี้รู้ทันทีการเป็นครูไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดเลย การเป็นครูต้องเป็นได้ทุกอย่างสำหรับนักเรียน เป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่ ทั้งพ่อและแม่ รวมอยูในตัวของครู ฉันเชื่อว่าการที่เราจะเป็นครูที่ดีได้นั้นเราต้องมีความรักความเข้าใจในตัวนักเรียนจริง ๆ ไม่ใช่แค่ปาก เมื่อก่อนคิดนะว่าทำไมครูต้องมายุ่งวุ่นวายกับเราทั้งที่ไม่ใช่ลูกไม่ใช่หลาน แต่มาตอนนี้ฉันรู้แล้วฉันเข้าใจทุกอย่างแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่พูดกันยากสำหรับคนที่ไม่เป็นครูไม่มีทางรู้ได้หรอกว่าจิตใต้สำนึกสำหรับครูเป็นอย่างไร ฉันเริ่มต้นการเป็นครูหลังจากเรียนจบได้ 2 เดือน ฉันสอนอยู่ในโรงเรียนเอกชนสอน ปวช. และ ปวส.  ซึ่งแน่นอนว่านักเรียนอายุต่างจากครูไม่เท่าไหร่ ฉันจำได้ว่าฉันเข้าไปสอนวันแรกฉันดูนักเรียนทุกคนเกเรมาก ไม่เชื่อฟัง ไม่ตั้งใจเรียน แต่นั่นมันก็เป็นแค่สมมุติบานแรกเท่านั้น เมื่อเราได้ปฏิบัติจริงฉันพบว่าพวกเขาจริงใจถ้าเราให้ความจริงใจกับเขา ฉันพยายามสร้างร้อยยิ้มในเวลาเรียนให้พวกเขา จากเด็กที่หน้าบึ้งตึงในเวลาเรียน และแล้วฉันก็พบกับร้อยยิ้มที่มาจากความจริงใจของนักเรียน ฉันสังเกตุนักเรียนทุกคนจนมาถึงนักเรียนชั้น ปวช.2/2 ฉันเห็นรอยยิ้มเขาที่ดูมีความสุขในคาบเรียนของฉัน แทบไม่เชื่อสายตาเพราะครูหลายคนบอกว่าเด็กคนนี้ไม่ได้เรื่องและไม่เคยยิ้มกับใคร ไม่ตั้งใจเรียน ยอมรับว่าปลื้มมากๆ เพราะยังไงในคาบเรียนของฉัน ฉันเห็นเขาเรียนอย่างมีความสุข วันนึงฉันบอกกับนักเรียนคนนี้ว่า ครูดีใจที่เห็นรอยยิ้มของเธอ นักเรียนหันมามองหน้าฉันแล้วเขาก็ตอบว่าก็ครูใจดีและก็ยิ้ม นี่แหละคือความสุขของฉันที่ได้จากการเป็นครู