ครู “ภาษาไทย” ในดวงใจ

แรงบันดาลใจที่ทำให้เด็กคนหนึ่งเลือกเรียน "ครูภาษาไทย"

              

 

               คือพลังสำคัญของวันก่อน                  คือครูสอนภาษาไทยให้กว้างขวาง

คือผู้แนะผู้นำไม่อำพราง                                   คือผู้สร้างสั่งสมอุดมการณ์

 

       ความทรงจำในวัยเด็กของผม เกี่ยวกับบรรดาคุณครูที่สอนหนังสือผมมา ทั้งครูที่ผมเคารพรัก และครูที่เป็นแรงบันดาลใจสำคัญที่ทำให้ผมตัดสินใจเรียนครู ผมมีบัญชีรายการในใจยาวเป็นหางว่าว ไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือการกระทำ และมีภาพที่ชัดเจนของระดับของความอดทนที่ไร้ขีดจำกัด และความเข้าอกเข้าใจที่ผมสามารถ นำมาเป็นแบบอย่างได้ และตลอดช่วงเวลาที่เรียนในคณะศึกษาศาสตร์ในมหาวิทยาลัยนี้ ผมได้รับการปลูกฝังจิตวิญญาณของความเป็นครูที่จะสอนเด็กๆ ให้พวกเขาเกิดความใฝ่รู้ และเป็นคนดีของสังคม

       “ครูในดวงใจของผม” เป็นครูประจำชั้นอนุบาล โรงเรียนชุมชนปากคลองบางขนาก ที่อยู่แถวบ้านของผม ซึ่งถือว่าเป็นครูภาษาไทยคนแรกของผม ชื่อว่า “ครูสุวรรณา” ผมพยายามนึกนามสกุลครู แต่ติดอยู่ที่ปากนึกเท่าไรก็นึกไม่ออก ครูเป็นคนที่ตัวโต ผมยาว ผิวค่อนข้างคล้ำ ใบหน้าเปื้อนยิ้ม อายุน่าจะประมาณ ๓๐ กว่า ๆ ในตอนนั้น อันที่จริงผมก็จำไม่ได้หรอก ว่าผมเคยเรียนกับครูท่านนี้ เพราะในสมัยนั้น ช่วงอายุตอนนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้ แต่มีแม่ของผมที่บอกกับผมว่า ครูท่านนี้ได้ดูแลผมดีมาก ตอนนั้นผมน้ำหนักไม่ถึงเกณฑ์ ไม่ชอบทานข้าว ผมตัวเล็กมาก แล้วครูสุวรรณาท่านนี้ที่คอยดูแลผม แม่บอกว่าครูรักผมมาก ครูจะคอยเคี่ยวเข็ญให้ผมทานข้าวเยอะๆ ดื่มนมมากๆ  เพราะครูอยากให้ผมแข็งแรงแล้วโตเร็ว ๆ

       ผมจำได้ว่าครูจะมีไม้เรียวประจำตัว แต่ครูก็ไม่เคยตีใครแรง ๆ นะเหมือนมีไว้ขู่ ผมจำได้ว่าผมไม่เคยถูกตีนะ แต่ถ้าเคยคงไม่ค่อยเจ็บผมถึงจำไม่ได้เลย ตอนนั้นผมอายุยังไม่ถึง ๖ ขวบ ยังเด็กมากในการที่จะไปเรียนร่วมกับเด็ก ป.๑ เหตุที่ต้องเรียนรวมกัน เพราะในสมัยนั้นจำได้ว่าครูในโรงเรียนมีน้อยมาก ผมจำได้ว่าครูใจดีกับผม ถึงตอนนั้นผมจะเป็นเด็กที่กลัวคนแปลกหน้าก็ตาม ถ้าท่านเสียงดังหรือขู่ผมก็จะกลัวมาก แต่ครูสุวรรณาไม่เคยขู่ผม และพยายามสอนเด็กเล็ก ๆ อย่างผมให้หัดท่อง หัดคัด ก. ไก่ และอ่านหนังสือให้ออก มีครั้งหนึ่งผมฉี่ราดในห้องเรียน เพราะไม่กล้าขออนุญาตครูไปห้องน้ำ ครูก็พาไปอาบน้ำซักกางเกงให้ผม หากางเกงมาให้ผมเปลี่ยนอดคิดไม่ได้ว่าถ้าไม่มีครูสุวรรณาดูแล ผมคงเกลียดโรงเรียนตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว เพราะผมเป็นคนขี้กลัว ขี้อายและชอบงอแงประจำ นี่คือความทรงจำในวัยเด็กของผมกับครูสุวรรณาที่แสนดี และไม่เคยเบื่อหน่ายที่จะดูแลเด็ก น่าเสียดายนักที่ผมเรียนกับครูที่โรงเรียนแห่งนี้แค่ระดับชั้นอนุบาล ผมไม่เคยจำครูได้เลย แต่ครูสุวรรณาเวลาเจอผมที่ไหนก็ทักทายผมตลอดเวลา สำหรับผมก็พอรู้จักครูบ้าง จากที่แม่ผมเคยเล่าให้ฟังตั้งแต่นั้นมา เวลาผมเจอครูสุวรรณาที่ไหนผมก็ไหว้ทักทายสวัสดีครูสุวรรณาท่านนี้ตลอด

       ครูสุวรรณา จึงเป็นครูภาษาไทยคนแรกที่จุดประกายความฝันเล็กๆ ของผมให้ใหญ่ขึ้น และเพิ่ม ความเชื่อมั่นในสิ่งที่ผมฝันให้สำเร็จ และในวันนี้ผมอยากจะบอกครูว่า “ครูครับถ้าไม่มี ครูในวันนั้น ผมคงจะไม่อาจก้าวมาจนถึงจุดนี้ได้ คงจะเป็นเพียงแค่เด็กบ้านนอกคนหนึ่ง ที่ไม่รู้อะไรเลย ไม่เคยรู้ความเป็นไปในชีวิตว่าจะดำเนินชีวิตอย่างไรในอนาคต และจะทำสิ่งต่างๆ เพื่อใคร ครูครับผมไม่เคยลืมครูเลยนะครับ ครูยังเป็นแรงบันดาลใจของผม และจะอยู่ในใจผมตลอดไปครับ”

 

              นี่คือครูภาษาไทยในใจฉัน             ขอมุ่งมั่นยึดแนวทางท่านวางไว้

จะเป็นพิมพ์แบบอย่างสร้างชาติไทย               จากหัวใจเด็กคนหนึ่งที่ซึ้งครู

 

 

                                                                    นายเกรียงไกร เรือนน้อย

                                                       คณะศึกษาศาสตร์ สาขาการสอนภาษาไทย

[นาย ฐานิศวร์ ผลเจริญ]

• ร่วมชื่นชมครูดีด้วยคนครับผม