สำราญน้อย..บรรณาการแด่สำราญชน
จิบสุรา รจนากลอน
โยกคลอนดงดอกไม้
หมู่ผีเสื้อเจิดกระจาย
ข้าพเจ้ากลิ้งไป
อาทิตย์จะสนธยา
ภมรพรูขึ้นฟ้า ไปไหน
หรือห่างจากที่นี้ไม่ไกล
เป็นพระคลังเก็บน้ำผึ้ง
ผู้คนควรสำราญ
เพื่อสามารถผ่านชีวิตหนึ่ง
เกิด แก่ เจ็บ ตาย ย่อมรัดรึง
รัดรึงอยู่อย่างธรรมดา
เสียดายแทนเมรัยวิรัติ
ไม่ยอมลิ้มรสสุรา
ไม่ยอมรับรู้ว่า
ดื่มพอดีโลกสราญ
เสียดายแทนกลอนวิรัติ
ไม่ย่างเข้าทุ่งระบัดดอกไม้บาน
ไม่ยินเสียงกังเขนขาน
นั้นหวานนัก
ไม้หนึ่ง ก.กุนที
จาก หนังสือ รูปทรง มวลสาร พลังงานและ ความรัก
http://www.matichonbook.com/index.php?mnuid=5&selmnu=470426102853
คำสำคัญ (Tags): #บทกวี
หมายเลขบันทึก: 41210เขียนเมื่อ 27 กรกฎาคม 2006 21:57 น. ()ความเห็น (2)
- เรียบง่าย
- กระชับ
- จังหวะแห่งถ้อยคำ
- ความหมายลึกล้ำ
- ขอบพระคุณมากครับ
samranchon
ขอบคุณครับ... ได้รับบรรณาการแล้วครับ... :)