มีบทความหนึ่งอ่านแล้วชวนให้คิด
"ผู้ที่ชื่อว่าแข็งแรง คือผู้สามารถจัดการกับปัญหาของตนเองได้เป็นอย่างดี และสามารถแบกรับภาระเพื่อนผู้พิการทางใจได้"
แต่ผู้ที่แข็งแกร่ง ก็ใช่จะเป็นผู้ที่สมบูรณ์แบบ คำว่าสมบูรณ์แบบของมนุษย์ต้นแบบ หรือ บรรทัดฐานอยู่ที่อะไรกันแน่หรือ
จะมีใครบ้างไหมที่กล้ากล่าวว่าฉันนี้เป็นคนสมบูรณ์แบบ
ในสังคมปัจจุบัน มักวัดคนกันที่ ความสามารถ ความเก่ง ความมีกว่าผู้อื่น ไม่ว่าจะในเรื่องร่างกายหรือมันสมองและก็ไม่แปลกอะไร ที่ต่าง ก็ต้องดินรนแข่งขัน พร้อมที่จะเอาชนะ อาจจะมองดูว่า มันเป็นธรรมดา หรือธรรมชาติ กระมัง ในการดำเนินชีวิต ใช้ชีวิต ของมนุษย์
ทรัพยากร ในโลก มันมีอยู่อย่างจำกัดกระมังถึงได้ต้องแย่งกัน (แต่จริงจริงหากรู้จักจัดสรรรู้จักพอมันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรมากมาย)
คนหลายคนไม่รู้จักความพอดี จึงมักทำอะไรที่ขาดๆ เกินๆ ไม่ปกติอยู่เสมอ ตื่นตัวจนน่าตกใจหรือไม่ก็เกียจคร้าน ไม่ดูดำดูดีไปเลย หาตรงกลางไม่ได้ พูดมากจนน่ารำคาญ พูดทุกอย่างที่รู้สึกโดยไม่ต้องใช้การคิดหรือการไตร่ตรองเป็นตัวกรองให้เหมาะสมว่าอะไรควรพูดหรือไม่ควรพูด ควรพูดอย่างไร ควรพูดแค่ไหน ควรพูดเมื่อไหร่
ลอกเขามาครับ
ใช่แล้วขอรับ ทรัพยากรมีจำกัด มันก็เลยแย่งกัน
ก็เลยเกิดปัญหาตั้งแต่ปัญหาเล็ก ๆ ถึงปัญหาใหญ๋ ๆ
พอใจในสิ่งที่ตนมี พยายามเต็มที่ในสิ่งที่ตนทำ ชีวิตรุ่งเรืองได้