KM0034 : บทเรียนจากน้ำท่วมในหาดใหญ่ ตอนที่ ๒

ประมาณ ๑๓.๐๐ น. ของวันที่ ๑ พ.ย. ๕๓ เครื่องบินก็ทะยานออกจากท่าอากาศยานดอนเมือง ผ่านเข้าสู่อ่าวไทยได้ไม่นานเริ่มเห็นกลุ่มเมฆจากเบาบางค่อยๆ เริ่มหนาตัวขึ้นและสีเข้มขึ้น พนักงานต้อนรับบนเครื่องยังคงแจกอาหารว่างตามปกติ ซักพักสัญญาณรัดเข็มขัดก็ดังขึ้น และกัปตันก็ประกาศว่าเครื่องบินกำลังเข้าบริเวณสภาพอากาศแปรปรวน (ซึ่งไฟแจ้งให้รัดเข็มขัดก็ติดไปตลอดจนเครื่องลง) สำหรับผมแล้วการบินผ่านพายุหรือสภาพอากาศที่แปรปรวนก็ไม่ได้สร้างความกังวลเท่าไหร่ เพราะสมัยที่เดินทางขึ้นลงหาดใหญ่กรุงเทพก็เจออยู่บ่อยครั้ง แต่สำหรับครั้งนี้เรียกได้ว่าไม่เป็นไปอย่างที่คาดคิด เพราะคิดว่าเครื่องน่าจะสั่นหรือตกหลุมอากาศอย่างมาก แต่ตรงกันข้ามเครื่องเพียงสั่นเล็กน้อย เมื่อเครื่องลดระดับเตรียมจะลงผมมองไปนอกหน้าต่างแทบไม่เห็นอะไรเลย มีแต่กลุ่มเมฆเต็มไปหมด จากนั้นก็เห็นเม็ดฝนที่มากระทบหน้าต่างเครื่องบินมากขึ้นเรื่อยๆ มีอยู่ช่วงหนึ่งที่พอจะมองลงไปด้านล่างได้บ้าง สิ่งที่เห็นคือน้ำที่เต็มอยู่ตามพื้นที่ต่างๆ ไม่นานกับตันก็นำเครื่องลงอย่างนุ่มนวลที่สนามบินหาดใหญ่ พร้อมๆกับสายฝนที่ตกอย่างหนัก ผมโทรแจ้งเจ้าหน้าที่ของสำนักงานเกี่ยวกับรถที่จะมารับ ก็ทราบว่ากำลังเดินทางมารับแต่ที่หาดใหญ่รถติดมาก พร้อมกับแจ้งให้ทราบว่ามีเจ้าหน้าที่ของสำนักงานที่จะมากับการบินไทยอีก ๓ คน ซึ่งเป็นเที่ยวบินที่จะลงหลังจากผมไม่นาน

เดินออกมาจากสนามบินเพื่อรอรถ เห็นฝนที่ตกลงมาอย่างหนักก็เริ่มกังวลใจ แต่ก็ยังคิดว่าคงไม่เป็นไรฝนภาคใต้ก็ตกแบบนี้บ่อยๆ มีบางครั้งที่ฝนเริ่มเบาลง ก็ยิ่งคิดว่าไม่น่าจะมีอะไร ซักพักก็เห็นรถของสำนักงานที่จะมารับ เจอพี่พนักงานขับรถซึ่งรู้จักกันดีเพราะผมทำงานอยู่ที่นี่มาก่อน สอบถามว่าเป็นยังไงบ้าง สถานการณ์ตอนนี้ ก็ได้รับคำตอบว่ายังไม่มีอะไรฝนตกมา ๓ วันแล้วน้ำยังไม่เห็นท่วม แบบนี้ยิ่งไม่ต้องคิดมากแล้ว เย็นนี้คงได้ออกไปหาอะไรอร่อยๆ ทาน และซื้อของติดไม้ติดมือกลับบ้าน นั่งรอในรถซักพักจึงโทรหาเพื่อนเพื่อชวนออกไปหาอะไรทาน สิ่งผิดปกติเริ่มปรากฏให้เห็นคือโทรออกไม่ค่อยได้ โทรศัพท์จะขึ้นเตือนว่าระบบขัดข้องบ้าง เครือข่ายไม่ว่างบ้าง พยายามอยู่หลายครั้งก็โทรติดจนได้ จึงชวนเพื่อนมาทานข้าวที่หาดใหญ่ คำตอบที่ได้รับคือมาไม่ได้เพราะต้องคอยดูว่าน้ำจะเข้าร้านหรือเปล่า (เพื่อนมีร้านขายยาอยู่ที่ อ.เมืองสงขลา) แถมยังโดนถามทีเล่นทีจริงว่าผมมาทำไมน้ำจะท่วมหาดใหญ่ เอาละซิได้รับคำตอบพร้อมคำถามแบบนี้ชักเริ่มไม่แน่ใจ แต่ก็เอาเถอะอย่างที่บอกไปว่ามาถึงแล้วก็ต้องทำหน้าที่ต่อไป แต่เพื่อนผมก็ยังให้ความหวังว่าหากไม่มีอะไรค่ำๆ จะเข้ามาหาที่หาดใหญ่

ไม่นานเจ้าหน้าที่อีก ๓ ท่านก็มาถึง เราจึงออกเดินทางจากสนามบินหาดใหญ่ ท่ามกลางฝนที่เริ่มตกหนักอีกครั้ง สนามบินหาดใหญ่ตั้งอยู่บนที่สูงเส้นทางที่ออกมาจึงยังไม่ค่อยเห็นอะไรผิดปกติมากหนัก จนมาถึงสี่แยกที่จะเข้าสู่หาดใหญ่เริ่มเห็นน้ำท่วมขัง ซึ่งก็เป็นปกติของสี่แยกนี้ที่ฝนตกหนักที่ไรก็ท่วมทุกที จึงไม่เป็นที่น่ากังวลอะไรสำหรับผม รถเริ่มเข้าหาดใหญ่ใน ผ่านคลอง ร.๑ ซึ่งเป็นคลองที่เกิดจากโครงการพระราชดำริของในหลวง เพื่อใช้ระบายน้ำไม่ให้เข้าตัวเมืองหาดใหญ่ เกิดขึ้นหลังจากน้ำท่วมหาดใหญ่ปี ๒๕๔๓ น้ำในคลองค่อนข้างเต็มต่ำกว่าตลิ่งประมาณ ๑ เมตร ก็เรียกได้ว่ายังพอไว้วางใจได้ ขณะเดียวกันรถก็เริ่มติด ยิ่งเข้าใกล้ตัวเมืองก็ยิ่งติดมากขึ้น อาจเรียกได้ว่าติดอย่างหนักสำหรับต่างจังหวัดที่ไม่ใช่กรุงเทพ รถขับมาเรื่อยๆ ยังไม่มีน้ำท่วมหรือน้ำขังให้เห็น จนมาถึงคลองอู่ตะเภา ซึ่งเป็นอีกคลองที่ถือว่าสำคัญเพราะคนหาดใหญ่จะรู้ว่าน้ำท่วมหรือไม่ท่วมต้องมาดูที่คลองนี้ และเทศบาลยังใช้ระดับน้ำในคลองนี้เป็นเกณฑ์ในการแจ้งเตือนภัย โดยมีการใช้สัญลักษณ์ธงสีต่างๆ เป็นตัวบอก จึงไม่แปลกใจที่ทุกครั้งเมื่อฝนตกหนักจะมีคนมาอยู่บนสะพานนี้จำนวนมากเพื่อติดตามดูสถานการณ์ ครั้งนี้ก็เช่นเดียวกันมีคนจำนวนมากตากฝนเพื่อมาดูระดับน้ำในคลองนี้ และเมื่อรถผมผ่านมาก็เห็นธงสีเหลืองขึ้นมาเรียบร้อยแล้ว..........

 

[จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร]

น้ำท่วมที่หาดใหญ่ครั้งนี้ วิปโยคมาก เเต่ปรากฏการณ์ธรรมชาติเองก็เป็นบทเรียนที่ดี ในการบริหารจัดการในอนาคต หากมองในมุมที่ดี เราคงต้องยอมสูญเสีย

สิ่งที่น่าดีใจอีกอย่างคือ ความรักของคนไทยต่อคนไทยด้วยกัน ในยามที่คนไทยด้วยกันประสบชะตากรรม - - -