ไม่อยากกลับบ้าน...
เคยไหม...บางช่วงเวลาแห่งชีวิตไม่อยากกลับบ้าน
ชอบใช้เวลาดูแลชีวิตตัวเองแบบโดดเดี่ยว
โบยบินจากรังไม่อยากเหลียวหลังมองเมียง
พ่อคนหนึ่งปรับทุกข์ลอยมาในอากาศว่า
"ลูกไม่ค่อยกลับบ้าน อยู่แต่หอพัก"
ตอนรุ่นๆฉันก็เคยเป็นลูกคนนั้น
อีกโลกหนึ่ง...ลูกของพ่ออีกคนกลับอยากกลับบ้าน
ไปหาพ่อเพื่อแค่พบปะพูดคุย
แต่เขาไม่มีพ่อให้พบหน้าอีกแล้ว
ไม่มีอะไรที่คาดเดาหรือวางแผนได้เลยหรือ
ลูกเอ๋ย...อย่าลืมคนเบื้องหลังทิ้งให้ต่างหน้า
ก่อนจะมัวโทษฟ้่าว่าตัวเองทำอะไรชักช้าเกินไป...
๑๔ ตุลา ๕๓
ความเห็น (7)
สวัสดีค่ะ
เศร้าค่ะ เหมือนกันเลยนะคะ "อีกโลกหนึ่ง...ลูกของพ่ออีกคนกลับอยากกลับบ้านไปหาพ่อเพื่อแค่พบปะพูดคุยแต่เขาไม่มีพ่อให้พบหน้าอีกแล้ว"
ภาพสวยคำเศร้า
เงียบเหงาอ้างว้าง
นกน้อยเคียงคู่
ดูแลฤๅห่างหาย
สองเท้าย่างก้าว
ราวเราเขาเคยเคียง
สวัสดีค่ะ
เศร้านะค่ะ
เห็นด้วยค่ะที่ว่า "ไม่มีอะไรที่คาดเดาหรือวางแผนได้เลย"
อ่านแล้วทำให้คิดถึงพ่อ พ่อของพี่หมูจ๋าเป็นตำรวจน้ำดีคนหนึ่งค่ะ พ่อจากไปสิบปีแล้วไม่เคยลืมสิ่งดีๆที่พ่อเคยสอนแล้วเราก็นำมาใช้ในการดำเนินชีวิตและการทำงานค่ะ คำสอนของแม่ก็ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน ลูกที่ดีย่อมไม่ลืมคำสอนของพ่อและแม่ค่ะ กลับบ้านที่เคยมีพ่อและแม่อยู่ตอนนี้มันเงียบเหงาวังเวงอย่างบอกไม่ถูกก็กลับไปนอนบ้าง(คนเดียวน่ะ)ประมาณเดือนละสองครั้งค่ะ
ขอบพระคุณทุกท่านที่มาเยี่ยม
- สวัสดีค่ะ
- เวลาเปลี่ยนใจคนเปลี่ยน
- สถานการณ์บางอย่างเราอาจเข้าไม่ถึง
จนกว่าเราจะมีประสบการณ์ร่วมนะคะ... - แวะมาเยี่ยมทักทายค่ะ
ขอบพระคุณ ทานธรรมทิพย์มี่มาเยือนนะ