tracheostomy ที่ตีบตัน
เมื่ออังคารที่แล้วผมได้ไปเยี่ยมบ้านคนไข้มะเร็ง พี่เจ้าหน้าที่ สอ. แม่ตาว ชื่อพี่เนียรู้ว่าผมมาหาคนไข้เลยมาปรึกษาเรื่องคนที่ประสบอุบัติเหตุ แล้วมีความพิการอยากให้ผมช่วยไปดูหน่อยว่าจะดูแลแผลเจาะคออย่างไร...ผมเลยตามไปเยี่ยมบ้าน
คนกลางคือพี่เนีย ริมสุดซ้ายพี่นิวพยาบาล
ส่งที่พบคือ เด็กสาววัย 13 ปี นอนอยู่บนพื้นหน้าบ้าน เธอยิ่แย้มแจ่งใสและดีใจมากที่เราไปเยี่ยม
พี่เนียเล่าให้ฟังว่า "น้องเขาประสบอุบัติเหตุ แล้วต้องใส่ท่อที่คอ แล้วก็ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย แม่ก็เมาเหล้าทุกวัน ไม่สนใจลูก นี่ได้เพื่อนบ้านช่วยเลยดีขึ้นบ้าง (ป้าเสื้อขมพูผมขาว)"
ผมคิดในใจว่าเด็กคนนี้โชคร้ายที่ต้องพบกับสภาพนี้ ผมถามน้องว่า "เป็นไงบ้าง"
น้อง "หนูดีใจคะ ที่หมอมาเยี่ยม...พี่ ๆ ทุกคนช่วยหนู หนูขอบคุณคะ (พูดไม่ชัด แต่ฟังรู้เรื่อง)"
หลังจากนั้นเธอเล่าเหตุการณ์ว่า เธอซิ่งมอเตอร์ไซด์ แซงกระบะไม่พ้นเลยเป็นอย่างนี้ ถึงตอนหนึ่งเธอพูดเสียเครือว่า
"หนูเสียใจที่ทำให้แม่เสียใจ ...แม่ถึงจะกินเหล้า แต่แม่ก็ดูแลหนู แม่บอกว่าหนูทำไมไม่ตายซะที...แต่แม่ก็ยังดูแล"
ถึงตอนนี้ผมรู้สึกว่าครอบครัวนี้น่าจะมีปัญหาที่ซับซ้อน ทำไมผู้หญึงคนหนึ่งกินเหล้ามากจนดูแลลูกไม่ได้ทั้งๆ ที่ ความจริงที่เรารู้กันคือแม่ที่ไหนก็รักลูก ผมคิดว่าน่าจะต้องค้นหาปัญหาให้เข้าใจท่องแท้มากขึ้น เราอาจจะพอช่วยเขาได้ตามเหตุปัจจัย
ผมประเมินสภาพเธอ เห็นท่อ tracheostomy ที่ตันไปเองด้วยเสมหะ ผมก็สังเวชในใจว่า นี่ไม่มีไครดูแลคนไข้เลยหรือ นี่ถ้าคนไข้เป็นคนที่หายใจเองไม่ได้เธอคงตายไปแล้วแรงกล้ามเนื้อดีแต่มีอาการเกร็ง และข้อติด...จริง ๆ ถ้ากายภาพดี ๆ น่าจะเดินได้ ผมวางแผนว่าจะมาเยี่ยมอีก 1 สัปดาห์ พร้อมนักกายภาพ ผมเห็นท่อที่คอที่รูตันไปเรียบร้อยและคนไข้พูดได้ก็รู้ทันทีว่ามันไร้ประโยชน์ ก็เลยดึงออก
เด็กบอกผมว่า "ขอบคุณคุณหมอมากที่เอาท่อเหล็กออก หนูสบายขึ้นมาก ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ"
ผมฟังแล้วอึ้ง....สิ่งเล็ก ๆ แค่นี้ ทำให้คนไข้ดีใจขนาดนี้เชียวหรือ....ผมคิดว่าตอนแรก การช่วยเหลือที่ผมอยากช่วยคืออยากจะช่วยให้เขาเดินได้ แต่การช่วยเพียงเล็กน้อยทำให้เขาทุกข์น้อยลง...ย้อนมาคิดถึงตัวเองว่าในยามที่เราสมบรูณ์ดี ความสุขทำไมมันหายาก ในขณะที่เด็กคนนี้ทุกข์มากขนาดนี้เขาถึงสุขง่ายเหลือเกิน....ทำให้ผมเห็นว่า ผมมีโอกาสสุขกลับมองข้าม การเดินได้ หายใจปกติ ก็เป็นความสุขของคนหลายคน
ผมตั้งใจจะช่วยน้องคนนี้ให้ได้โดย คงต้องเข้าใจครอบครัวของเธอให้มากขึ้น ตอนที่ 2 คงต้องเป็นสัปดาห์ครับ สัปดาห์หน้าผมต้องไปหเรยีนที่สิงค์โปร์ แล้วอ่านต่อนะครับโปรดติดตามตอนต่อไป
ความเห็น (3)
ความสุขเล็กๆที่มักหล่อเลี้ยงให้คนเรามีลมหายใจอยู่ในปัจจุบัน...บางทีการขาดสติก็ทำให้มองข้ามสิ่งเหล่านี้ไปได้
หวัดดีพี่
ไปงานเวชศาสตร์ครอบครัวกลางเดือนไหมครับ
รอตอนที่ 2 อยู่ นะคะ