ของดีในงานศพ(งันเฮือนดี)
ผมว่าจะเขียนบันทึกถึงน้องภัทรพรเป็นบันทึกสุดท้ายแต่อดใจไม่ได้ไหนๆก็ไหน(อีกจักหน่อยแน่) เหตุที่อยากบันทึกต่อก็มีหลายประการ ประการหนึ่งก็พอดีว่าพบคุณพยาบาลที่รักษาน้องเขาโดยตรงในเว็บ G ทู K ของชาวเรานักอ่านเขียนนี่เอง แปลกมากคุณหมอกุ้งบอกที่บังเอิญได้มาอ่านบันทึกของผม ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยอยากอ่าน ผมก็เคยเห็นบันทึกของคุณพยาบาลอยู่บ่อยๆแต่ไม่เคยได้เข้าไปอ่านแต่วันนี้ผมต้องอ่านบันทึกจากคุณพยาบาลเสียแล้ว มีหลายประการที่ทำให้ต้องอ่านอย่างหนึ่งคือได้ความรู้เรื่องโรคภัยไข้เจ็บอันเป็นเพื่อนที่ไม่เคยลืมเรา เหมือนคนรักที่ไม่เคยตายจาก
คุณพยาบาลกุ้ง สุธีรา พิมพ์รส ขออนุญาตขานชื่อนะครับ ชาวเรานักเรียนนอกโปรแกรมของโรงเรียนสุดขอบจักรวาล คงเคยเป็นแควนๆบันทึกของคุณกุ้งอยู่บ้างไม่มากก็น้อย นึกถึงความเป็นไปของบุญกรรมครับที่ทำให้เราทั้งหลายมาพบกันรู้จกกันโดยส่วนมากยังไม่เคยเห็นหน้ากัน คนที่รู้จักกันเป็นเดือน ปี หลายๆปีโดยไม่เคยเห็นตัวจริงก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ด้วยมิตรภาพที่ดี ถ้าเอาไปพูดให้คนก่อนสมัยคงบอกว่าโม้ละมั้ง มีที่ไหนคนที่ไม่เคยเห็นหน้าตากันแต่รู้จักกันมาตั้งนานนม เหมือนอธิษฐสหายของพระเจ้าพิมพิสาล และของพระเจ้าอโศกมหาราชยังไงยังงั้นเลย แต่ยุคสมัยนี้รู้จักกันแค่ปลายนิ้วสัมผัส(คีย์บอร์ด)
มันเป็นอะไรที่แปลกและรู้สึกดีเวลาเราได้รู้จักใครอีกคนโดยบังเอิญหรืออยู่ห่างไกลจากที่เราอยู่เชื่อว่าทุกท่านคงมีความรู้สึกดังกล่าว ยิ่งเวลาพบญาติที่ไม่เคยรู้อยู่อีกจังหวัดหนึ่งที่อยู่ห่างไกลหลายปีแสงโดยประมาณ ก็ยิ่งทำให้เราอยากรู้จักมากขึ้น อยากเห็นอยากเจออะไรทำนองนี้ คงไม่น่าเกลียดจนเกินไปมั้งที่อาตมาจะกล่าวว่าอยากรู้จักทุกท่านที่ไม่เคยเห็นตัวจริงอยู่ในเว็บนี้ อาตมาไม่ได้นึกแค่อยากรู้จักเฉยๆ แต่เลยติดไปถึงเรื่องบุญกรรมที่มีต่อกันในปางก่อน ถ้าหากความเชื่อที่ว่าคนเรานั้นตายแล้วเกิด เกิดแล้วตาย เวียนว่ายอยู่อย่างนี้นับประมาณมิได้เป็นความจริง(ชาตินี้ชาติหน้ามีจริง) อย่างน้อยเราก็คงเคยทำบุญร่วมชาติตักบาตรร่วมขันในทางใดหนึ่งละครับ ถึงได้นำพาเราให้รู้จักกัน โดยเฉพาะพวกเราที่เป็นนักอ่านเขียนชาว โก ทู โน ย่อมรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งเมื่อได้รู้จักกัน ไม่มีอะไรมากมายนอกจากความรู้สึกยินดีที่ได้รู้จักทุกๆท่านครับ แต่ได้ยกเอาประเด็นดังกล่าวมาเป็นตัวเอกเรียบเรียงเขียนออกมาเป็นบันทึกไว้เพื่อเป็นอุทาหรณ์รำลึกถึงเพื่อนมนุษย์ที่เกิดแก่เจ็บตายด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น
ความจริงแล้วผมก็ไม่ได้เป็นญาติสนิทของน้องภัทรพรบอกว่าไม่เคยรู้จักผูกพันกันเลยก็ว่าได้ แต่บุญกรรมชักนำมาให้ได้รู้จัก เพราะพระอย่างผมชอบร่อนเร่พเนจรไปเรื่อยผมไม่ใช่คนสุรินทร์โดยกำเนิด เวลาผ่านมาก็ได้มาจำพรรษาอยู่ที่วัดบ้านระหาร กาลเวลาย่อมผ่านไปเหมือนสายน้ำไม่ไหลกลับทิ้งไว้แต่ความทรงจำดีแลชั่วอันจะผลิดอกออกผลในปรภพ(ภพหน้า) จะเร็วหรือช้าก็อยู่เหตุปัจจัย
วันนี้ก็ได้ทำการเผาร่างอันไร้ชีวิตของน้องเขาท่ามกลางบรรยากาศเศร้าสลด ที่ผมบอกว่าหวานเป็นลมขมเป็นยาเพราะศพผู้ตายย่อมเป็นอะไรที่พ่อแม่ไม่อยากประสพ แต่เป็นยาขมขนานเอกต่อการประพฤติพรหมจรรย์ของผู้มีความกำหนัด คือราคะจริตสามารถพิจารณาเป็นอสุภะให้เห็นความจริงว่าไม่งามเพื่อคลายความกำหนัด มรณัสสติการพิจารณาถึงความตายอันมีแก่ทุกชีวิตแม้แต่ชีวิตของตัวก็จะทำให้ละความประมาทมัวเมาในชีวิตได้ ไม่ใช่ว่าท่านให้ยินดีในความตาย(อยากตาย)หรือเห็นความตายเป็นสิ่งดีงาม
ไม่น่าเชื่อว่าในงานศพอันเป็นยาขมของคนส่วนมาก มีอะไรที่ทำให้ข้าพเจ้าได้ข้อคิดข้อเขียนมากมาย ไม่น่าเชื่อว่ามันสะเทือนใจผู้ไม่ใช่ญาติโกโหติกาอย่างผมได้มากมาย ยังมีอีกมากมายจริงที่อยากเขียน แต่เขียนมากไปก็ไม่ดีเหมือนเทศน์ดีแต่นานเกินไปก็ไม่มีคนฟัง ก็เขียนให้คนอ่านนี่นะ ขอร่วมไว้อาลัยกับน้องภัทรพรในที่นี้ด้วย
เผลอแป๊ปเดียวจะออกพรรษาอีกแล้วท่านที่รัก คงยังจำกันได้ก่อนเข้าพรรษาเราได้อธิษฐานว่าจะทำความดีอะไรก็ให้อดทนทำเหลือเวลาอีกแค่อึดใจเท่านั้น สำหรับผู้อยู่อย่างมีสติย่อมกลืนกินเวลา เหมือนเวลาไม่นานเลยแค่สามเดือน
วันนี้ขอลาเท่านี้ก่อน วันหน้าจะเขียนสิ่งที่ยังอยากเขียนครับ สวัสดีเจริญธรรมฯ
ความเห็น (5)
เห็นว่ารูปภาพได้รับการแก้ไขแล้วก็เลยมาลงรูปประกอบให้ท่านทั้งหลายได้ดูกัน เรื่องแก้ปัญหาในการใช้เว็บเป็นเรื่องที่น่าปวดหัวสำหรับพระอย่างผมยิ่งนัก เพราะบางทีจะถามโยมก็ไม่กล้าต้องดูว่าเขาจะรับเราได้ไหม บางครั้งเคยบอกโยมว่าที่วัดมีเน็ตความเร็วต่ำใช้อยู่เขาก็ทำหน้างงเลยทำให้เรานึกไม่ออกว่าสงสัยหรือว่าอย่างไร
นมัสการเจ้าค่ะ
งานศพ ให้โอกาสเราได้พิจารณาหลายๆเรื่องเลยนะเจ้าคะ
นมัสการลา
กราบนมัสการพระอาจารย์เจ้าค่ะ พึ่งได้เข้ามาอ่านบันทึกของพระอาจารย์ก้อปาเข้าไปบันทึกสุดท้ายเเล้ว สงสัยต้องกลับไปอ่านบันทึกเเรกเกี่ยวกับน้องด้วยเเล้วเจ้าค่ะ ได้ข้อคิดในการใช้ชีวิต เเละเป็นเเนวทางในการทำงานของตัวเองด้วยเจ้าค่ะ กราบอนุโมทนา ธรรมทานในบันทึกนี้
คุณณัฐ เห็นบันทึกอะไรแว๊บๆยังไม่ได้อ่าน แต่หลายวันก่อนได้อ่านบันทึกเกี่ยวกับคนพุทธจะนับถือสองศาสนาได้ไหม? ก็น่าคิดนะว่าได้ไม่ได้ คงเป็นปัญหาค้างคาใจสำหรับพุทธศาสนิกไปอีกนาน คิดว่าท่านผู้รู้จริงๆคงมีคำตอบอยู่แล้ว ด้วยเหตุผลในพระไตรปิฎกเองเป็นคำตอบที่ดีที่สุด
สำหรับบันทึกที่คนตายไม่ได้อ่านนี้เป็นบันทึกเฉพาะกาลที่เป็นไปแต่วันเท่านั้น ไม่ได้ร่างไว้ก่อนและลำดับก่อนหลังไว้เลย นึกครึ้มๆเมื่อไหร่เรื่องอะไรก็เขียนออกมาหวังว่าท่านผู้อ่านจะเป็นแว่นส่องให้เห็นความบกพร่อง ขอบพระคุณที่อดทนอ่านทุกท่าน
คุณพยาบาลกุ้ง เช่นกันอาตมาก็คงต้องกลับไปอ่านแนวคิดแนวเขียนของโยมเหมือนกัน แต่คงต้องอาศัยเวลาหน่อยเพราะอาตมาจ้องหน้าจอได้ไม่ค่อยนาน บันทึกของน้องภัทรพรมีประมาณสามบันทึกนะถ้าจำไม่ผิด บันทึกให้ผู้ที่ล่วงลับผู้หนึ่งเท่านั้น แต่ไม่รู้ว่าพ่อแม่เขาจะว่าไหมยังไม่ได้บอกเลย