นี่แหละชีวิตจริง
การเล่าเรื่องที่ทำให้คนฟังได้อารมณ์ในการรับฟัง มันก็เหมือนกับเป็นเรื่องเล่าที่มีชีวิตได้ ฉันจึงอยากเรียกเรื่องเล่าของฉันว่า เป็นเรื่องเล่ามีชีวิต ก่อนอื่นอยากขอบคุณเว็บโกทูโนที่ทำให้ฉันได้มีพื้นที่ในการแบ่งปันประสบการณ์ของตนเอง ซึ่งอาจไม่เหมือนใคร และขอขอบคุณ คุณพี่บุญรุ่งที่ทำให้ฉันได้รู้จักเว็บนี้ วันนี้อาจจะเกริ่นนำเยอะไปหน่อย แต่มันคือความรู้สึกจริง ๆที่อยากบอก "นี่แหละชีวิตจริง" หากย้อนกลับไปเมื่อสี่สิบกว่าปีที่แล้ว แทบไม่น่าเชื่อเลยว่าเด็กหญิงลูกชาวนาตัวเล็กๆคนหนึ่ง จะมายืนอยู่ ณ จุดนี้ได้ มันคือความฝันของฉันตั้งแต่เยาว์วัย ฉันอยากเป็นนางพยาบาล ฉันอยากรับราชการ ฉันอยากกลับมาทำงานรับใช้ผืนดินที่ฉันยืนอยู่ แล้วฉันก็ทำได้สำเร็จ มันอาจจะดูเป็นเรื่องเพ้อเจ้อสำหรับคนบางคน ที่มานั่งย้อนคิดถึงอดีต แต่สำหรับตัวฉันแล้วมันคือความภาคภูมิใจของฉัน ที่สามารถฝ่าฟันอุปสรรคนานับประการมาแล้ว มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ชาวนาสองสามีภรรยามีลูกมากถึง 6 คน อาศัยบนผืนแผ่นดินนาเช่า ประกอบอาชีพทำนาเลี้ยงดูลูกและส่งลูกเรียนจนจบ มีงานมีการทำทุกคน และพ่อ-แม่ฉันยังสามารถเจียดเงินมาซื้อที่ดินในเขตเทศบาล (ตลาด)ได้อีก 3 งาน ซึ่งราคาปัจจุบันหลายล้านบาท ซึ่งเป็นที่ปลูกบ้านของฉันในปัจจุบัน ฉันจะไม่มีชีวิตเช่นนี้เลยหากชีวิตฉันขาดบุพการีที่เป็นนักวางแผนชีวิตที่ดี ฉันต้องขอขอบคุณท่านทั้งสองไว้ ณ ที่นี้ด้วย พ่อฉันเป็นคนฉลาด (ฉันคิดเอง ) พ่อฉันจะส่งลูกเรียนให้จบขั้นต้นก่อนทุกคนเพื่อให้ลูกพอมีงานทำก่อน แล้วจึงคิดเรียนต่อจนจบปริญญาตรีเองภายหลัง และให้พี่ๆที่เรียนจบก่อนมีส่วนช่วยน้อง ๆ ชีวิตในวัยเด็กฉันมีความสุขมาก แม่ฉันจะหุงข้าวด้วยเตาแกลบ(บางคนอาจไม่รู้จัก) จะมีปล่องควันไว้บนหลังคาบ้าน ใช้แกลบเป็นเชื้อเพลิง ใช้ฟืนด้วยก็ได้ หม้อข้าว หม้อแกงบ้านฉันจะใบใหญ่ เพราะบ้านฉันมีสมาชิกหลายคน อาหารบ้านฉันจะอยู่แถว ๆบริเวณบ้าน แม่ฉันจะปลูกพืชผักสวนครัวได้แก่ ข่า ตะไคร้ มะกรูด โหระพา กระชาย บวบ น้ำเต้า พริกขี้หนู ผักบุ้ง ผักกระเฉด ฯลฯ ผักบางอย่างมันก็ขึ้นเอง เช่น ใบตำลึง ใบกระทกรก ผักโขม เป็นต้น ต้นไม้ประจำบ้านฉันที่ทำให้ฉันรู้สึกอิ่มตลอดเวลาเมื่อมองเห็นก็คือ ต้นกล้วย เพราะแม่ฉันมักจะทำกล้วยบวชชีให้กินเป็นประจำ(หม้อใหญ่ ๆ) และถ้ากล้วยสุกมาก ๆแม่ก็จะทำขนมกล้วย ให้กินกัน ฉันไม่เคยรู้สึกว่าฉันเป็นเด็กยากจน ฉันกลับรู้สึกว่าบ้านฉันมีฐานะรำรวย เพราะฉันไม่เคยรู้สึกว่าฉันขาดอะไร บางครั้งแม่ฉันก็ทำขนมให้ฉันไปเดินขายในตลาด เอาผักกระเฉดมาทำเป็นกำ ๆให้ฉันไปขาย แล้วเมื่อมีเวลาว่างเว้นจากการทำนา พ่อฉันก็เอาฟางข้าวมาเพาะเห็ดกินกันเอง และให้ฉันไปเดินขายในตลาดก่อนไปเรียนหนังสือ ที่บ้านฉันเลี้ยงควายไว้หลายตัว ฉันยังจำได้ บางครั้งพ่อก็เอาควายมาเทียมกับเลื่อน(มีลักษณะคล้าย ๆเกวียนแต่เตี้ยกว่า)ใส้ต้นกล้า(พันธุ์ข้าว)เพื่อเอาไปปลูกในท้องนา เย็น ๆ ฉันก็นำควายของฉันออกไปเลี้ยงให้กินหญ้าชายคันนา โดยฉันจะขี่อยู่บนหลังควาย แล้วร้องเพลงลูกทุ่งลั่นท้องนา ฉันรู้สึกมีความสุขมาก อากาศดี ลมพัดเย็นสบาย ตกค่ำก็นำควายเข้าคอก
เกี่ยวกับบล็อก
ความเห็น (1)
เนื้อหาน่าสนใจ เพียงแต่ควรย่อหน้าใหม่บ้าง วรรคบ้างเพื่อให้คนอ่านหายใจ
ชื่นชมพ่อแม่ชาวนาที่ขยันจนลูกจบพยาบาล
พยาบาลคนนี้ ทำดีเพื่อชาติประเทศแน่