มือเล็ก ๆ มือนั้น ช่างทำอะไรได้มากมาย ดายหญ้า ปลูกผัก เย็บผ้า ปักสะดึง ทำกับข้าว ทำขนมหวาน เขียนจดหมายหาลูก ลูบหัวปลอบโยน แม้ยามลูกทุกข์ แม่กลับช่วยได้เสมอ
วันที่ไปสอบเข้าเรียนโรงเรียนประจำจังหวัด ข้าพเจ้ามารู้ทีหลังว่า แม่ได้ ไปดูผลสอบเงียบ ๆ โดยไม่บอกใคร เพราะแม่เชื่อว่า พ่อเกิดวันอังคาร จะถูกโฉลกกับลูกที่เกิดวันศุกร์ ไม่ว่ามอบตัว ประชุมผู้ปกครอง แม่จะคอยดูอยู่ข้างหลัง และมีแต่แววตาที่เป็นห่วง
จดหมายของแม่ที่เขียนถึงตอนเรียน ตอนทำงานอยู่แดนไกล เมื่อนำมามาอ่านใหม่ ข้าพเจ้ามักน้ำตาไหลเสมอ
ข้าพเจ้ามักนึกถึงความทุกข์ การงาน ความฝันของตนเอง จนลืมว่า แม่ยังนั่งคอยข่าวลูกและภูมิใจ เหมือนเดิม
วันนี้คิดว่า จะทำอย่างไร ให้ตอบแทนคุณท่าน ให้มากที่สุด
ขอบคุณครับ
คิดถึงแม่มากครับ