ปวดหัว .... จังเลย!

ปวดหัว .... จังเลย!

เป็นเรื่องราวที่ได้รับการเล่าให้ฟังจากเพื่อนๆ ที่ทำงานอยู่ในนิคมอุตสาหกรรมแห่งหนึ่งในชลบุรี ก็รับทราบ รับฟังถือเป็นเรื่องตลก หรือเรื่องแปลกอีกเรื่องหนึ่งที่เกิดขึ้นตอนตีสี่

วันเวลาก็ผ่านเลยไป

เรื่องราวต่างๆ ก็ผ่านเข้ามาให้ฟังมากมายหลายเรื่อง

เย็นวันหนึ่งหลังเลิกงาน

ห้าโมงเย็น

เออ! ... คุณๆ ทั้งหลายทราบหรือไม่ว่าเวลาเย็นมันเริ่มกี่โมง ลองนึก  ลองเดากันดูนะครับ  แล้วจะบอกให้ฟังตอนท้ายเรื่อง

ห้าโมงเย็น พอสิ้นเสียงสัญญาณ ทุกคนก็แย่งกันไปที่เครื่องรูดบัตร

แย่งกันเข้าห้องน้ำ

แย่งกันไปขึ้นรถ

ไม่รู้จะแย่ง หรือเร่งรีบกันไปทำไม ผมก็เลยยังไม่รีบกลับนั่งทำงานต่อด้วยความเพลิดเพลิน

จนประมาณ เกือบหกโมงเย็น ก็เดินออกจากสำนักงาน เพื่อไปรูดบัตร ก็พบกับเจ้านาย

ที่เดินสวนกลับมาจากห้องพยาบาล

สวัสดีครับนาย มือเป็นอะไรหรือครับ

ไปล้างแผลมานะ

เออที่บอร์ดในห้องพยาบาล มันไม่ค่อยชัดเจนนะ ว่าใครเป็นอะไรจำนวนเท่าไหร่ อยู่หน่วยงานไหนที่มาใช้บริการมาก เรื่องหรือโรคอะไร

      นายก็บอกถึงเรื่องความชัดเจนที่ต้องการเห็นในเรื่องของอุบัติเหตุและการเข้ารับการรักษาพยาบาล ผมก็รับเรื่องมาเพื่อที่จะนำไปบอกให้กับเจ้าหน้าที่ จ.ป. วิชาชีพ ให้เขาปรับปรุง

      ก็พูดคุยกันหลายเรื่อง นานเกือบชั่วโมง กับเจ้านาย

      ผมก็อดที่จะแซวไม่ได้เพราะคิดว่าเจ้านายคงทราบเรื่อง

      นายล้างแผล อย่าไปล้างแผลเช้ามืดนะครับ.....

ล้างตอนเย็นอย่างนี้ดีแล้วครับ

นายกลับบอกว่า “อยากไปล้างแผลที่ชลบุรี ตอนตีสี่จัง จะได้ถามอะไรสักหน่อย ผีคงไม่โกหก”

นั่น เป็นซะงั้น !!!.... รู้จริงๆด้วย

ที่มีเหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้น

ตีสี่ โดยประมาณ ก็ใกล้ถึงเวลาที่พนักงานกะกลางคืนจะเลิกงาน กลับบ้านกันแล้ว

เจ้าหน้าที่พยาบาลสาวที่ปฏิบัติหน้าที่กลางคืน วันนี้หน้าตาไม่คุ้นเลย เพราะเธอมาแทนคนที่ปฏิบัติงานที่บริษัทแห่งนี้

ห้องพยาบาลของบริษัทฯ เป็นกระจกทั้งสามด้าน คือด้านหน้า ด้านซ้ายและด้านขวา โต๊ะของเจ้าหน้าที่พยาบาลตั้งหันหน้าออกทางประตูของห้อง

เธอนั่งอ่านหนังสืออยู่ เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นพนักงานท่านหนึ่งอยู่ที่ประตูด้านนอก เธอจึงเรียก

“จะเข้าก็เข้ามาซิ ทำลับลับ ล่อล่ออยู่ได้”

เลขที่บัตรอะไรจ๊ะ ?

เมือถามเลขที่บัตรแล้วก็หันหน้าไปค้นหาใบทะเบียนประวัติการรักษาพยาบาล แต่ก็หาไม่เจอ

พนักงานผู้นั้นก็เลยหยิบจากในแฟ้มที่วางอยู่บนโต๊ะนั้นส่งให้

อ้าวอยู่นี่เองหรือ ขอบใจนะ

แล้วเป็นอะไรล่ะ?

ผมปวดหัวจังเลยครับ ปวดมากด้วย

จะเป็นไข้หรือเปล่า  ตัวเย็นเฉียบเชียว.. แล้วอย่าลืมไปโรงพยาบาลนะ เพราะตอนนี้มันมีโรคไข้หวัดใหญ่กำลังระบาด หมอเค้าจะได้ฉีดยา และให้ยาดีๆ มากิน จะได้หายไวไว

พยาบาลก็จัดยาพาราเซตามอลให้ 5 เม็ด ใส่ซอง วางให้จากนั้นก็ทำการบันทึกประวัติคนไข้ นำเอกสารเก็บตามรหัส พอหันกลับมาก็ไม่เห็นพนักงานคนนั้นแล้ว

“แย่จังไปไม่บอกไม่กล่าวสักคำ”

เช้าวันรุ่งขึ้นเจ้าหน้าที่พยาบาลกะกลางวัน มาทำงานตามปกติ บ่ายๆ จะนำแฟ้มประวัติเข้าส่งให้ฝ่ายบุคคลเก็บ ก็ตรวจเอกสารต่างๆ พบว่าทะเบียนประวัติการรักษาพยาบาลหายไป จึงค้นดูในตู้ทะเบียนก็พบ และเห็นว่ามีการบันทึกการรักษาและจ่ายยาให้เมื่อตอนตีสี่ จึงโทรศัพท์ไปถามให้เกิดความชัดเจนว่า จริงหรือไม่ ใช่หรือเปล่า ไม่ได้แกล้งกันนะ

ได้รับการยืนยันว่าที่ทำไปนั้นเป็นความจริง คนที่อยู่กะกลางวันก็บอกว่า เขาจะป่วยได้อย่างไรในเมื่อเขาตายด้วยอุบัติเหตุเมื่อสัปดาห์ที่แล้วนี่เอง

โดยการขับรถเก๋ง BMW สีดำ ชนกับรถเทเลอร์ คอขาด ตายคาที่

แล้วมาขอยาแก้ปวดไปกินจะหายหรือเปล่าก็ไม่รู้เพราะคอมันขาดไปแล้วนี่นา  อ๋อ!.. ขอโทษ คอไม่ขาด ยังติดอยู่ประมาณ 1 นิ้วครับ

เหตุการณ์ครั้งนั้นส่งผล2 อย่างคือ

1. พยาบาลทั้งสองคนที่รู้เรื่องนี้ไม่มาทำงานที่บริษัทฯนี้อีกเลย
2. นายอยากคุยด้วย จะได้ถามปัญหาและเรื่องราวต่างๆ เพราะคิดว่าผีคงไม่โกหก

sekpornsawan  boonpetch