ผีอำ

ผีอำ 

คนที่เคยรู้จัก เคยรัก ถึงจะไปอยู่ที่ไหน นานแค่ไหน กลับมาก็อดที่จะคิดถึง หรืออดที่จะไปหาไม่ได้

แว๋ว น้องสาวทิดพงษ์ คนข้างบ้าน ก็เคยคบหากันมานาน คงไม่ได้รักอะไรมากมาย แต่เพราะเธอเป็นคนที่น่าสงสารมั้ง เลยแวะเวียนไปหาบ่อยๆ ซื้อขนม กับข้าวติดไม้ติดมือไปฝากประจำ

วันนั้นไปกับน้องชาย ประมาณ สิบเอ็ดโมง เห็นจะได้ พอไปถึงบ้าน นั่งคุยกันอยู่พักหนึ่ง น้องชายผมมันก็นอนเหยียดยาว หลับปุ๋ยไปซะแล้ว

ก็เลยนั่งคุยเล่นกันอยู่ พักหนึ่ง เธอก็ไปตักน้ำ จากบ่อบาดาล ที่หน้าบ้านเอามาใส่โอ่งไว้ใช้ไว้อาบ

ผมก็เลยนอนเล่นที่ ชานหัวบันใด ซึ่งเธอก็บอกให้เข้าไปนอนในบ้าน แต่ผมไม่เชื่อ

ทั้งๆที่รู้ว่าตรงที่นอนอยู่นั้นเป็นที่เดียวกันกับที่แม่ของเธอนอนเสียชีวิต ก็ตายไปแล้วจะมีอะไร แล้วก็ตอนนี้กลางวันแสกๆ คงไม่มีอะไรแน่นอน

กำลังเคลิ้ม จะงีบหลับ ก็รู้สึกว่ามีใครสักคนหนึ่งล้มลงมาทับตัวผม ที่กำลังนอนอยู่ ก็เลยพยายามใช้มือเคาะพื้นกระดานเรียกน้องชายที่กำลังหลับอยู่ไม่ไกลนัก

ไร้ผล

ขยับมือไม่ได้

ขาละครับ

ยกขาแล้วกระทีบพื้นก็คงพอจะทำให้น้องชายได้ยินบ้าง

เหมือนเดิม

ไม่ได้ผล

ขยับไม่ได้

คาถาละครับคราวนี้

พ่อ ปู ญาติๆ ที่เคยบอกไว้ งัดออกมาท่อง เต็มที่เลยครับ

ลืมตาลุกขึ้นมาได้ เหนื่อยมาก เลย

ไม่เชื่อ

สงสัยจะนอนผิดท่า เลยทำให้เลือดลมเดินไม่สะดวก ก็เลยล้มตัวลงนอนใหม่ ในใจก็คิดว่า ถ้าเป็นผี ก็คงจะมาทับใหม่อีกแน่ๆ

เหมือนเดิมครับกำลังจะเคลิ้มหลับ ดำทะมึน วูบทับลงมาเหมือนเดิม

แขน

ขา

เหมือนเดิม ขยับไม่ได้ ต้องใช้คาถาอีกแล้ว

ลุกขึ้นมาได้ ก็เลยเรียกน้องชายเบาๆ มันก็ตื่น เลยชวนมันกลับ

น้องชายมันก็บ่นว่ากำลังหลับสบาย ไม่รู้จะรีบปลุกกลับทำไม

ก็เลยบอกว่าก็กูหลับไม่ได้นะซิเลยชวนกลับ

เดินออกจากบ้านมา สวนกับแว๋ว ที่กำลังหาบน้ำเพื่อจะเอาไปใส่โอ่ง เธอก็สงสัยว่าทำไม่รีบกลับ

นอนไม่ได้นะซิ แม่เธอแกล้ง ทั้งสองครั้งเลย

ไม่ไหว วันนี้กลับก่อนนะเดี๋ยวพรุ่งนี้มาหาใหม่

แย่จังวันนี้ โดนผีอำ

 

sekpornsawan  boonpetch