ความรู้สึกกับที่นี่ อีกกี่ปีกับที่นี่ ในเมื่อสุดท้ายทุกคนต้องกลับบ้าน...?
ห่างหายเป็นระยะสำหรับช่วงนี้ในการจรดบันทึกเรื่องราวต่างๆผ่านสังคมออนไลน์แห่งการเรียนรู้นี้ ภารกิจของเวทีต่างๆมากมายที่ร่วมเดินทาง คือ การค้นหาตัวตนของผมกับการตัดสินใจเดินทางต่อไปเพื่อเส้นทางของตัวเอง
การเดินทางไปมาระหว่าง นครฯ-ปัตตานี ตลอดทุกอาทิตย์ของเดือนนี้ที่ผ่านมา คือ ห้วงเวลาที่ผมได้ทบทวนอะไรหลายๆอย่างมากขึ้น เวทีต่างๆ การนำเสนอมุมคิดต่างๆ และเรื่องราวที่ผ่านพบต่างๆ มันทำให้เรารู้จักและเรียนรู้ความเป็นตัวตนของเรามากขึ้น การเดินทางกลับมารอบนี้สู่ มหานครปัตตานี ผมมองว่าผมมีภารกิจอีกมากมายที่ผมต้องทำ แต่ภายใต้ภารกิจมากมายนั้นกลับพบว่ามันเป็นความมากมายที่สร้างกระบวนการอ่อนล้าให้ตัวเอง แต่นั่นมันก็ทำให้ผมได้เรียนรู้ว่า "ชีวิตมีคุณค่ามากเพียงใด" คุณค่าที่เราได้ทำเพื่อสังคม หล่อหลอม ตลอดจนนำเสนอมุมคิดเพื่อให้สังคมได้รับรู้ ผมว่าแม้จะไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ที่ตั้งใจไว้แต่ก็อัลฮัมดุลิลละฮฺ (ขอบคุณพระเจ้า) ทุกวันนี้ที่ผมขยับเข้าใกล้สิ่งที่อยากทำมากขึ้นเรื่อยๆ
กลับมารอบนี้ดีใจที่ได้เห็นน้องๆ "คณะทำงานกลุ่มเสียงเล็กๆเพื่อเยาวชน" ในพื้นที่ได้ทำโครงการที่เคยได้เรียนบอกกล่าวผมไว้ในฐานะคณะทำงานคนหนึ่งซึ่งเป็นที่ปรึกษาในฐานะของคนนอกพื้นที่ ไว้ว่าจะทำโครงการ คือ การช่วยเหลือน้องๆที่ยากจนและยากจนอนาถา (ศูนย์บานาปัตตานี) ให้ได้มีเสื้อผ้าที่อบอุ่นได้สวมใส่เหมือนคนอื่นๆทั่วไป วันนี้กลับสู่นครปัตตานีดีใจที่ได้เห็นการปูทางให้แก่เยาวชนในพื้นที่หลายเรื่องๆ การได้พยายามนำเสนอวิถีคิดในหลายเวที มันทำให้เราเรียนรู้ว่าความคิดเราจะไม่สูญเปล่า (หากเราเหนียตดี)การได้เป็นผู้ให้ คือ คุณค่าที่ยิ่งใหญ่จริงๆ
สิ่งที่ผมอยากนำเสนอก็คือว่า ปัญหาของสังคมหนึ่งสังคมใด จะให้คนในสังคมอื่นๆร่วมแก้ไขคงไม่ใช่เรื่องแปลก แต่การสร้างความเข้าใจและร่วมแก้ไขของผู้คนในสังคมนั้นก่อน คือ เป้าหมายสำคัญที่แท้จริงที่จะนำไปสู่กุญแจของทางออกในปัญหาสังคมนั้นๆมากกว่า
หลังจากภารกิจงานเพื่อสังคมร่วมกับคณะทำงานกลุ่มเสียเล็กๆในการลงพื้นที่ทำกิจกรรมทั้งสามจังหวัด และที่ นาทวี วันนี้ผมมีโอกาสได้รับเชิญจากคณะทำงานโครงการวิจัย "แผนที่ความขัดแย้งฯ" ภาควิชาการเมืองฯ มหาวิทยาลัยโมนาช ประเทศออสเตรีเลีย ร่วมถกประเด็นของปัญหาตลอดจนทางออกของพื้นที่ ณ โรงแรมซีเอส ร่วมกับบรรดาเพื่อนๆนักวิชาการและผู้อาวุโสทางวิชาการในพื้นที่ (อัลฮัมดุลิลละฮฺครับที่มีโอกาสได้ร่วมเวทีพูดคุยกับทั้งสองท่าน) ไว้มีโอกาสจะเล่าถึงรายละเอียดนะครับเพราะล้ามากครับกับวันเวลาที่ผ่านมา ขอเก็บเกี่ยวในความรู้สึกก่อนว่าดีใจครับที่ได้เห็นความร่วมมือ เครือข่าย ตลอดจนโอกาสที่หลายฝ่ายหยิบยื่นให้... ขอบคุณในการรับฟังวิถีคิดของคนๆหนึ่ง กับการเสนอโอกาสให้เข้าร่วมชุดโครงการวิจัยความร่วมมือที่อาจจะเกิดขึ้นของนักวิชาการรุ่นใหม่ร่วมกันใน ๓-๔ สถาบันในพื้นที่สามจังหวัด(ชายแดน)ภาคใต้
แต่สำหรับผมแล้วผมไม่รู้ว่าผมจะอยู่ในพื้นที่เพื่อร่วมขับเคลื่อนสังคมที่นี่อีกกี่ปี และที่สำคัญสังคมที่นี่ก็ควรจะมีผู้นำในพื้นที่ ที่นี่ ขับเคลื่อนในมิติของการพัฒนา(ทางวิชาการ) มากกว่าคนนอกพื้นที่ (เช่นผม) เพราะผมไม่เคยคิดครับว่า ผมจะอยู่ที่นี่ไปตลอด เพราะสุดท้ายทุกคนต้องกลับบ้าน และผมก็พร้อมแล้วครับที่จะกลับบ้านของผม
ขอบคุณทุกกำลังใจครับ...
ความเห็น (9)
สวัสดีค่ะ
ขอชื่นชมและเป็นกำลังใจให้บันทึกของน้องเป็นสื่อกลางไปยังผู้มีเมตตาจิต ได้มาอ่านและแบ่งปันกันเยอะ ๆ นะคะ
ขอบคุณมากครับพี่
โครงการนี้ดำเนินการเสร็จสิ้นแล้วครับ ด้วยน้องๆในพื้นที่ครับ (ผมเป็นเพียงที่ปรึกษา) แต่กำลังจะจัดโครงการอื่นๆต่อๆไปครับ ด้วยความตั้งใจของน้องๆครับ
ยังไงก็ขอขอบคุณในเมตตาจิตในโอกาสต่อไปหากจะได้มีผู้คนเข้ามามีส่วนร่วมมากขึ้นในการสนับสนุนกิจกรรมดีทุกพื้นที่เท่าที่เราจะช่วยกันได้ครับ
หากมีโอกาสผมไป ปัตตานีรอบหน้า อยากคุยกับน้องๆกลุ่ม เสียงเล็กๆ อีกครั้งครับ..
น่าจะหลังรอมฏอนครับ
การทำความดี ไม่ต้องกลัวว่าจะอยู่ไหน เพราะการทำความดี ไม่จำกัดที่เวลา สถานที่ แต่อยุ่ใจ ความอิคลาศเป็นที่ตั้ง
ขอบคุณบังเรา อย่างยิ่ง ผมเป็นคนหนึ่งที่สมัยเรียนเข้าไปสถานที่นี้บ่อย ชวนเพื่อนเอาของที่เรามีไปหยิบยืนให้คนอื่นได้มีได้ใช้ด้วย
ขอโปรดโปรนจากเอกองค์อัลลอฮฺ ทรงประทานสิ่งที่ดีงามและความสำเร็จในทุกด้านตลอดไป
ขอบคุณมากครับพี่เอก
บอกน้องๆให้แล้วครับ ทุกคนดีใจที่พี่จะกลับมาและร่วมวงสนทนาพร้อมแตออข้าวยำกับพวกเราอีกครับ
เห็นหัวข้อ แล้วนึกได้ว่า คำว่าทุกคนต้องกลับบ้าน ผมเป็นคนพูดกับอาจารย์ใต้ต้นไทรสุขสวัสดิ์
พอได้อ่าน เนือความในบันทึกแล้ว ทำให้ผมนึก่ขึ้นได้ว่า ผมไม่ได้บอกแนวซุนนะฮฺ
จำได้ไหมว่า การฮิจเราะฮฺ นั้นได้บุญ
ท่านนบี(ศ็อลฯ) เมื่อท่านฮิจเราะฮฺแล้ว ท่านก็กลับไปยังมักกะฮฺ แต่กลับไปในฐานะอื่น เพราะที่มะดีนะฮฺสำคัญกว่า
เพียงแต่ว่า .. อาจารย์มีพ่อแม่อยู่ที่นคร .. จะเลือกอันไหนช่างให้ดีๆก็แล้วกันนะครับ
- พิมพ์ผิดช่วยแก้ไขด้วย อย่าง
"เพียงแต่ว่า .. อาจารย์มีพ่อแม่อยู่ที่นคร .. จะเลือกอันไหนช่างชั่งให้ห้ดีๆก็แล้วกันนะครับ" - ลบที่ขึ้นสองครั้งด้วย
ญาซากุมุลลอฮฺค็อยฯ มากครับอาจารย์
ใช่ครับ...คำนี้อาจารย์พูดกับผม สิ่งที่อาจารย์สอนสั่งอบรมบ่มเพาะผม
ผมจำมันได้เสมอครับ ขอบคุณสำหรับมุมคิดอีกครั้ง
(สังคมที่บ้านรอการดะวะฮฺอีกมากครับอาจารย์ อีกอย่างตลอดชีวิตที่ผ่านมาผมเติบโตและเรียนรู็จากนอกพื้นที่มาตลอดครับ กทม. และ สามจังหวัดฯ )
และที่สำคัญผมมองว่าการดูแลพ่อแม่ยามแก่ชราก็สำคัญครับ
ดูแลสุขภาพด้วยครับ...ขออัลลอฮฺทรงตอบแทนคุณความดีครับ