001 เรื่องราวของผม...แรงผลักดันของพ่อ

จุดเริ่มต้นของโอกาสก็คือตัวเราเอง

ผมเป็นสมาชิกมาตั้งแต่วันที่ 18 ตุลาคม 2552....ผ่านไปแล้วเกือบครบปี แต่ก็ไม่เคยเปิดโอกาสให้ตัวเองมาได้รู้จักกับพี่ ๆ น้อง ๆ ภายใต้เวปไซต์แห่งนี้เลย วันนี้ผมจึงขออนุญาติเปิดโอกาสให้กับตัวเองซักครั้ง...โดยการถ่ายทอดเรื่องราว เล็ก ๆ น้อย ๆ และประสบการณ์ความรักของพ่อผม......ที่หวังไว้ว่าจะเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี ๆ ในการได้รู้จักเพื่อนใหม่ ในที่แห่งนี้ ขอฝากตัวด้วยนะครับ

ความฝันของพ่อผม คือการได้เห็นลูกชายตัวน้อยๆ คนเดียวของพ่อ ซึ่งมันก็คือตัวผมเองประสบความสำเร็จในชีวิต....ขยัน ประหยัด ซื่อสัตย์ อดทน พ่อพูดให้ผมฟังเสมอ

พ่อพูดให้ผมฟังเสมอ ว่าพ่อเรียนจบ ป.สามครึ่ง ตอนจะสอบจบป.สี่ไม่ได้ไปสอบเนื่องจากต้องไปเลี้ยงวัว ใบประกาศซักใบพ่อก็เลยไม่มี พ่ออยากให้ลูกของพ่อได้เรียนสูงที่สุด.....เท่าที่พ่อจะมีแรง

เท่าที่พ่อจะมีแรง ไม่รู้ว่าพ่อต้องใช้แรงซักเท่าไหร่ดันผม เด็กเรียนไม่่ค่อยจะเก่ง ความรู้มีอยู่แต่แค่ปานกลาง เกรดเฉลี่ย ม.ต้นสองนิด ๆ ม.ปลายสองหน่อย ๆ ก็ตอนเรียนมัธยมผมก็ไม่ค่อยจะมีหัวคิดเท่าไหร่ ผมกู้เงินทุนเพื่อการศึกษา หรือ กยศ โครงการดี ๆ ที่ผมไม่มีวันจะลืมพระคุณ และก็โชคดีอีกอย่างที่พ่อผมเป็นเกษตรกร ผมเลยได้ชื่อว่าทายาทเกษตรกร

ทายาทเกษตรกรดียังไงนะเหรอครับ ก็โครงการส่งเสริมการศึกษาของคณะเกษตรศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ เปิดโอกาสให้กับเด็กได้เข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัย งานนี้คู่แข่งไ่ม่มากเหมือนสอบเอ็นทราน์ครับ โอ้ละหนอ มช. ผมต้องเข้าเรียนให้ได้ ผมเริ่มคิดเปิดโอกาสให้ตัวเองอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ทุ่มเทแรงอ่านหนังสือเฮือกใหญ่ ๆ และแล้วฝันก็เป็นจริงครับ ผมได้เข้ามาใช้ชีวิตในรั้วมช.

ในรั้วมช.ชีวิตนักศึกษาปริญญาตรี แน่นอนครับ มีค่ายก็เข้าค่าย มีกิจกรรมก็ร่วมกิจกรรม มารู้ตัวอีกทีอยู่ปีสี่แล้ว ด้วยเกรดเฉลี่ยไม่ต่างจากมัธยมสองนิด ๆ แต่สำหรับผม มันน่าจะพอแล้วสำหรับการเข้าทำงานกับบริษัืทยักใหญ่อย่าง CP...แต่พ่อบอกผมว่า พ่อยังไม่อยากให้ทำงาน พ่อยังอยากให้เรียนต่อปริญญาโท

เรียนต่อปริญญาโท เหอะลูกพ่อยังมีแรง พ่ออยากให้ลูกของพ่อเรียนให้สูง ต่อไปปริญญาตรีก็จะเหมือน ม.6 เราเรียนไว้ตอนนี้วันข้างหน้าจะได้สบาย ไม่เหนื่อยเหมือนพ่อ...แม้ผมจะเรียนไม่ค่อยเก่ง แต่โชคดีตอนเรียนปริญญาตรี ผมขยันเลี้ยงหมู ผมเรียนสัตวศาสตร์ครับ อาจารย์เลยเห็นใจ พอสอบเข้าปริญญาโทได้ อาจารย์ก็รับเข้าเป็นนักศึกษาในความดูแลและบอกให้ผมตั้งใจเรียน

ผมตั้งใจเรียนครับ นี่แหละครับจุดเริ่มต้นของโอกาสในชีวิตผม ก็ในเมื่อมีคนให้โอกาสและมาถึงขั้นนี้แล้ว ผมอ่านหนังสือแบบไม่เคยอ่านมาก่อน อ่านแบบทำความเข้าใจ ไม่ท่องจำ เทอมแรกด้วยเกรดเฉลี่ยสี่จุดครับ ไม่เคยมีมาก่อนในชีวิต ฉลองกันทั้งบ้าน ตรงนี้เป็นจุดสำคัญที่อยากถ่ายทอดประสบการณ์ให้กับน้อง ๆ ที่กำลังเรียนอยู่ครับว่า เวลาเรียนถ้าเราทำความเข้า่ใจจะช่วยเรื่องการท่องจำที่ยังไงก็จำไม่ได้ซะทีครับ.....มันใช้ได้ผลกว่าเยอะเลย ปัญหาของผมอีกอย่างคือ พ่อผมเริ่มหาเงินไม่ทันครับ โชคดีที่พ่อคนที่สองของผมครูของผม ขออนุญาติเอ่ยนามครับ อาจารย์ ดร.เทอดชัย เวียรศิลป์ ท่านไม่เพียงแต่ดูแลผม แต่ท่านดูแลครอบครัวของผมด้วยครับ ท่านหางานให้พ่อผมทำ ผมเองก็ทำงานครับเสาร์อาทิตย์ทำ 7-11 ตอนเย็นรับจ้างพิมพ์รายงานหน้่าละ 5 บาท ได้ทุนสนับสนุนการศึกษาของภาควิชาด้วย แต่ยังไงก็ตามทุนการศึกษาสำหรับเด็กเกษตรก็น้อยเหลือเกินครับ เริ่มมีความรู้สึกว่าทำไมรัฐบาลไม่ส่งเสริมให้เด็ก ๆ ที่เรียนคณะเกษตรได้เรียนฟรีไปเลยนะ ในเมื่อบ้านเราเป็นบ้านเมืองเกษตร เราควรจะสนับสนุนให้ลูกหลานเรารักความเป็นเกษตรกร เรียนเกษตรต้องจ่ายเงินค่าเทอมสองหมื่ีนเกือบสามหมื่น อาจน้อยสำหรับบางคนนะครับ แต่เงินก้อนนี้เยอะมากสำหรับครอบครัวเกษตรกรอย่างพวกผม

เกษตรกรอย่างพวกผม...ไม่มีตังค์ส่งลูกไปเรียนหรอกครับอาจารย์ เป็นคำพูดจากชาวปาปากะยอหลาย ๆ คนที่ผมไปทำงานด้วย หลังจบปริญญาโทผมได้เข้าทำงานสถาบันวิจัยและพัฒนาพื้นที่สูง (องค์การมหาชน) มีหน้าที่ส่งเสริมให้เกษตรกรเลี้ยงสุกรให้ถูกสุขลักษณะ เป็นงานที่ผมชอบมากเลยครับ ผมได้ใช้ความรู้ที่ผมเรียนมา ผมได้อยู่กับธรรมชาติ ผมได้ขึ้นดอยโครงการหลวงทุกวัน เอาไว้ครั้งต่อไป ผมจะมาเ่ล่าเรื่องราวการทำงานกับโครงการหลวงต่อ เพราะประเด็นของผมวันนี้คือ วันหนึ่งอาจารย์โทรถามว่าอยากเรียนต่อปริญญาเอกไหม

เรียนต่อปริญญาเอก ดีไหมพ่อ จริง ๆ ผมรักงานที่ผมทำอยู่แล้วนะ ผมเคยอยากเรียนเหมือนกันตอนที่เรียนอยู่ปริญญาโท ผมเคยสมัครไปที่ สวก. แต่ก็ยังมีปัญหาเรื่องภาษาอังกฤษ ก็เขาตั้งกฏเกณฑ์ไว้สูงพอสมควร สำหรับเด็กบ้านนอกอย่างผมแต่มันมีเรื่องของค่าใช้จ่ายเข้ามาเกี่ยวข้องมากมาย ตอนนั้นผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเอาเงินที่ไหนไปสอบพ่อผมเป็นหนี้ ธกส และญาติพี่น้องไม่รู้กี่แสนบาท ผมได้เงินเดือนมาก็พยายามช่วยพ่อใช้หนี้ ไม่มีเงินเก็บ ผมกลัวว่าถ้าผมเรียนต่อแล้ว พ่อผมต้องเหนื่อยแน่เลย ผมยังคิดว่าการเรียนต่อก็คงต้องใ้ช้เงินอยู่เหมือนเดิม อาจารย์ให้ผมส่งเอกสารแนะนำตัวไปหา Prof. ที่เยอรมันนี อาจารย์บอกว่าเขากำลังหาคนทำงาน มีเงินเดือนให้ แต่เราต้องขยันหน่อยนะ อาจารย์บอกผมเหมือนที่พ่อเคยบอกว่า ขยัน ประหยัด ซื่อสัตย์ อดทน งงนิด ๆ ทำไมสองคนนี้ใช้คำพูดเหมือนกัน ผมตัดสินใจส่งเอกสารสมัครเรียน

สมัครเรียนที่เยอรมันนี Prof. ที่นี่นอกจากผลการเรียนหรือประสบการณ์แล้ว คำแนะนำของอาจารย์ที่ปรึกษามีค่ามากเพราะถือว่า ถ้าอาจารย์ที่ปรึกษาจะแนะนำคน ๆ หนึ่งแล้ว คนคนนั้นต้องเป็นคนที่น่าเชื่อถือว่าจะเรียนจบ และมีความรับผิดชอบกับงานเพียงพอ ตอนนี้ผมได้มาเป็นนักศึกษาปริญญาเอก สาขาการปรับปรุงพันธุ์สัตว์ มหาวิทยาลัยบอนน์ ประเทศเยอรมันนี มาถึงตรงนี้อยากถ่ายทอดให้กับเพื่อน ๆ ว่า เราต้องกล้าที่จะแนะนำตัว เปิดโอกาสให้กับตัวเอง เพราะจุดเริ่มต้นของโอกาสก็คือตัวเราเอง ถ้าเราไม่เปิดโอกาสให้กับตัวเราเอง....แล้วใครเขาจะเห็นว่าเรามีตัวตน เด็กนักเรียนต่างชาติหลายคนที่นี่ บางคนมีความรู้ถ้าเทียบกับเด็กนักเรียนไทยแล้ว เด็กนักเรียนไทยเก่งกว่าเยอะมาก...คนเวียดนาม อินโดนีเซีย จีน สมัครมาเรียนต่อหลายคนก็ด้วยการเปิดโอกาสให้ตัวเอง และมาได้เงินทุนการศึกษาที่นี่ โดยไม่ต้องรอให้มีการประกาศ จริง ๆ แล้วก็เป็นที่ความโชคดีของผมด้วย

เป็นที่ความโชคดีของผมด้วย ที่ได้รู้จักครู..พ่อคนที่สอง และแรงผลักดันอันยิ่งใหญ่จากพ่อ ที่เชียร์ให้ผมสู้ ๆ อยู่ตลอดเวลา ผมเรียนมาได้จะสี่ปีแล้วครับ ใกล้จบแล้ว...ต้องรีบหาโอกาสใหม่ ๆ ให้กับตัวเองอีกรอบแล้ว...

ขอบคุณมากนะครับที่อ่านมาจนจบ...อาจจะงง ๆ หน่อย ๆ ผมเขียนครั้งแรกและไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ บทความต่อ ๆ ไป....ผมจะเอาประสบการณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ได้รับในระหว่างการเีรียน และการทำงาน มาขีด ๆ เขียน ๆ ไว้ เผื่อมีหลายคนกำลังท้อแท้เรื่องเรียน จะได้มีกำลังใจขึ้นมาบ้างครับ

ขอบคุณจากใจ

เกเร

เขียนใน GotoKnow โดย เกเร
ใน GeArea

คำสำคัญ (Tags): #พ่อ

หมายเลขบันทึก: 377606เขียนเมื่อ 22 กรกฎาคม 2010 04:33 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2012 15:24 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน