WRITEสาระ (๓๘) พูดหน้าเสาธง
เช้านี้ (ศุกร์) เวรพูดหน้าเสาธง
อากาศในช่วงอาทิตย์นี้ ร้อนมากจนตั้งใจว่า
จะไม่พูด อะไรที่ยืดยาว
และคงไม่มีประโยชน์อะไร ที่จะพูดในขณะที่ต่างคนต่างรุ่มร้อน
................
จึงพูดบอกนักเรียนเพียงวลีสั้น โดยยกบทเพลงตอนหนึ่งให้นักเรียนฟังว่า
"...ในโลกนี้มีมากคนที่รู้จัก
แต่น้อยนักที่เรารักและคิดถึง..."
ซึ่งก็ไม่ได้ขยายความ ให้นักเรียนฟังมากมาย
แต่การพูด เพื่อให้คนได้ขบคิดต่อ น่าจะดีกว่าการพูดพร่ำพรรณนา
ทำให้ผู้ฟัง ไม่ได้เก็บมาขบคิด
...จริงจริงแล้ว ในชั่วชีวิตของผู้คน เราได้พานพบกับบุคคลมากหน้าหลายตา
แต่จะมีสักกี่คนที่ ยังคงอยู่ในความครุ่นคำนึง ของเรา
ในทางกลับกัน เราจะยังคงอยู่ในความครุ่นคำนึงถึงของใครบ้างหรือไม่
เราต่างคน ต่างได้เคยฝากความทรงจำที่ดีต่อกันบ้างหรือไม่
หรือเราเคยได้ใช้ บางเวลาและอารมณ์ กรีดบาดลึกเข้าไปในหัวใจของใครบางคน
หรือเราจะได้ฝากน้ำผึ้ง ความหวาน ความหวังและความฝันไว้ในหัวใจใครบ้างไหม
โดยเฉพาะนักเรียนของเรา
..................
และวลีบทสุดท้าย ในการพูดหน้าเสาธง ก็ได้ยก เนื้อเพลงจากบทเพลงเดียวกัน
เธอบอกฉัน ว่าชีวิตนั้นแสนสั้น แต่ค่ำคืนแห่งความฝันนั้นยาวนาน
อารมณ์เธออ่อนไหว และจิตใจเธออ่อนหวาน ฉันคิดถึงเธอ..."
ฝากความอ่อนหวานไว้ในจิตใจที่อ่อนไหวของนักเรียน เพื่อไปสู่ความฝันอันยาวนาน
ขอบคุณครับ..แด่คุณครูผู้ใจดีทุกคน
หมายเหต บทเพลงจาก แก้ว ลายทอง
ความเห็น (2)
"...ในโลกนี้มีมากคนที่รู้จัก
แต่น้อยนักที่เรารักและคิดถึง..."
In this world full of people.
I am glad.
I found you.
นั่นสิครับ มองไปรอบตัวนับวันจะเหลือแต่คนรู้จัก เพียงแค่คนรู้จักจริงๆ