อาการขี้ลืม...ผ่อนหนักให้เป็นเบาได้
เขียนบันทึกเรื่องอาการขี้ลืม..มีได้กับทุกคน มาแล้ว และค้างไว้ว่า.....จะเขียนวิธีการแก้ปัญหา ความขี้ลืมจะเกิดผลอย่างไร ด้วยไม่ใช่การแก้ปัญหา แต่เป็นการผ่อนหนักให้เป็นเบา ในกรณีที่.....เสียหายเมื่อลืมบ่อยๆ รักษาสภาพจิตใจ ไม่ให้หงุดหงิดง่าย
เรื่อง กุญแจ ครูอ้อยนำเรื่องกุญแจ มาเขียนก่อนเรื่องอื่นๆ เพราะปัญหาเกิดขึ้นกับพวงกุญแจ ที่มีหลายพวง ด้วย ครูอ้อยเป็นมนุษย์ทำงาน จำเป็นต้องมีกุญแจอย่างน้อยก็ ที่บ้านและที่ทำงาน ดังนั้น กุญแจหลายพวงก็จะสับสน หายาก.....
การผ่อนปัญหาหนักให้เป็นเบา ในเรื่องของความหงุดหงิดง่าย นั่นคือ หากระเป๋าใบเล็กๆ ไว้ใส่พวงกุญแจ ให้เป็นที่เป็นทาง เวลาลงไปในกระเป๋าใหญ่จะได้ไม่ต้องควานหานานนัก และจะได้ไม่ต้องเทกระเป๋าออกมาด้วย
*****
กระเป๋าถือใบใหญ่ ก็ต้องหากระเป๋าถือที่มีช่องเล็กพิเศษไว้ใส่กระเป๋าเล็กอีกทีหนึ่งด้วย เอ.....ได้ผลแฮะ เพราะหลายวันมานี้ ไม่ต้องเทกระเป๋าหน้าบ้าน แถมว่องไวในการเปิดประตูห้องทำงานและประตูบ้านด้วย
*****
*****
กระเป๋าถือใบใหญ่ มีช่องพิเศษไว้ใส่กระเป๋าเล็กที่มีพวงกุญแจทุกพวงแล้ว ต้องมีกระเป๋าใบเล็กไว้ใสเครื่องเสริมสวยด้วย เวลาใช้ก็เรียกใช้ได้ทันที สะดวก รวดเร็ว เป็นที่เป็นทาง ไม่หงุดหงิดกับการหาไม่พบด้วย
*****
*****
ส่วนเอกสาร ก็นำใส่ในช่องกลาง ก็หมั่นหา แฟ้มบางไว้ใส่งานเป็นพวกไป อืมมมม เวลาจะหยิบใช้ ก็ง่าย เป็นพวก ระยะนี้ไม่หงุดหงิดกับการหาเอกสารเลย
*****
*****
เป็นอย่างไรคะ ท่านก็คงจะทำแบบครูอ้อยนี่ล่ะ สภาพจิตใจ ก็ดี ไม่หงุดหงิดง่าย กับการหาของไม่พบ เป็นการรักษาสภาพจิตใจ ได้ดีพอสมควรนะคะ หวังว่า.....ไม่นำเอามะพร้าวห้าวมาขายสวนอีกครั้ง......นะคะ
ความเห็น (6)
สวัสดีค่ะคุณครูอ้อย
คงต้องทำอย่างคุณครูแล้วหละค่ะ บางทีก็หลงลืมเหมือนกัน ขอบคุณสาระดีๆที่นำมาฝากค่ะ
ดีจังค่ะพี่อ้อย..ได้วิธีการใหม่
น้องมีช่องเล็กในกระเป๋าใหญ่...ใส่เฉพาะกุญแจบ้านค่ะ
ในกระเป๋ามีของจุกจิกมากมาย ควานหาไม่ค่อยเจอ
สวัสดีค่ะ น้องรัก 
ถาวร
ยินดีค่ะ ที่จะนำไปใช้ เล็กๆน้อยๆ บางทีก็ทำให้เรารู้สึกผ่อนคลาย จากความกังวลใจ ที่ร้ายๆลงไปได้
ขอบคุณมากนะคะ
สวัสดีค่ะ น้องรัก 
ครู ป.1
กระเป๋า เริ่มเบาลง ด้วยหมอไม่ให้ยกของหนักแล้ว ครูอ้อย ต้องใส่แต่ของที่จำเป็นเท่านั้น กระเป๋าของน้องหนักกี่กอโลกรัมคะ
ขอบคุณ ครูอ้อยมากค่ะ ประสบปัญหาเช่นกันค่ะจะลองไปทำดูค่ะ มีระยะหนึ่งที่ดิฉันเป็นแบบลืมนึกไม่ออกเลยค่ะ เช่นจำชื่อนักเรียนที่รู้จักไม่ได้หลายคน ยืนคิดอยู่นาน ต้องทำให้คิดว่าเรามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า เป็นอัลไซเมอร์ไหม จนกระทั่งมีเพื่อนครูคนหนึ่งก็เป็นเหมือนกัน เราค่อยโล่งว่ามีเพื่อนเป็นเหมือนกัน ถ้าครูอ้อยพอทราบแนะนำด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
สวัสดีค่ะ น้อง 
เพชรลดา
- ครูอ้อย ก็จำชื่อนักเรียนไม่ได้ค่ะ จนกระทั่ง เรื่อง ชื่อเป็นเรื่องที่สำคัญ จึงต้องพยายามจำชื่อให้ได้ แม้กระทั่งชื่อเล่น ก็ยังจำไม่ได้อยู่ดี
- ดังนั้น เรื่องจำชื่อไม่ได้ เป็นเรื่อง ปกติ ต้องพยายามให้จำให้ได้ จึงจะเป็นเรื่อง....แปลก ดีกว่านะคะ